Παρακολούθησα προσεκτικά και επανειλημμένα το video από τα επεισόδια στο Τυμπάκι. Έτυχε να δω και την εκπομπή της Τσαπανίδου στον Σκάι για το θέμα, όπου παρενέβησαν δήμαρχος της περιοχής και βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ. Η εικόνα είναι πεντακάθαρη. Το κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε κάθε δικαίωμα, πήγε να προπαγανδίσει τη θέση του κατά της κατασκευής μεγάλου εμπορικού λιμένα (διαμετακομιστικό κέντρο) στην περιοχή. Παρεμποδίστηκε και στο τέλος προπηλακίστηκε με τη διαδεδομένη μέθοδο της εκτόξευσης γιαουρτιών.

Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου είχαμε μια επίδειξη της κακώς νοούμενης «κρητικής λεβεντιάς», που δεν χαρακτηρίζει βέβαια την πλειοψηφία των Κρητικών, αλλά αρκεί μια δυναμική και ανεξέλεγκτη μειοψηφία για να συντηρήσει παραδόσεις ψευτομαγκιάς και ψευτοτσαμπουκά που και οι πιο αθώες (μπαλωθιές σε γάμους π.χ.) δεν είναι πάντα αναίμακτες. Έτσι, ακούσαμε «να φύγετε από εδώ», «δεν είστε ντόπιοι», «εδώ είναι Τυμπάκι» και άλλα υπερήφανα. Η ουσία είναι ότι με τη βία δεν επέτρεψαν στους εκπροσώπους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παρουσιάσουν τις θέσεις τους. Και αυτό το γεγονός είναι απαράδεκτο, τελεία και παύλα και χωρίς τους συνήθεις αστερίσκους. Για αυτό δεν μπορεί κανείς να συμφωνήσει με τον βουλευτή της Ν.Δ. Άδωνη Γεωργιάδη που ενώ διακήρυξε ότι «εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται», αμέσως με απροκάλυπτη ικανοποίηση για το γεγονός, παρότρυνε τον ΣΥΡΙΖΑ «να μην ξαναπάει στο Τυμπάκι, γιατί εκεί είναι λεβέντες και σας διώχνουν». Ήθελε τόσο πολύ να ανταποδώσει στα ίσα στον ΣΥΡΙΖΑ που τελικά δεν κρατήθηκε και το έκανε. Κρατάω σαν τελευταία και διδακτική εικόνα τις δηλώσεις των δυο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που δικαιολογημένα διαμαρτυρήθηκαν γιατί «δεν τους άφησαν να ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα και από την πρώτη στιγμή με δυνατές φωνές και λεκτικές επιθέσεις τους παρεμπόδισαν».

Μόνο που αυτή την εικόνα πρέπει να την κρεμάσουν σε όλα τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε φορά που την αντικρίζουν να γράφουν 50 φορές «ό,τι σπέρνεις θερίζεις» ή « έπεσα στον λάκκο που μόνος μου έσκαψα». Γιατί αυτό ακριβώς έπαθαν και θα παθαίνουν συνέχεια από εδώ και εμπρός, αν δεν ξεκαθαρίσουν μια και καλή τη θέση τους απέναντι στη βία  από όπου -τετριμμένο, χιλιοειπωμένο πλην αληθές- και αν αυτή προέρχεται. Γιατί αν αρχίσει η επιμέτρηση και ο προσδιορισμός με βάση την ονομασία προέλευσης της βίας τότε καταλήγεις θύμα στο Τυμπάκι αφού έχεις θητεύει ως θύτης. Τρία χρόνια οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, που στήριξαν το μνημόνιο και ιδιαίτερα οι βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (την περίοδο που ο Σαμαράς ήταν θαμώνας του Ζαππείου) δεν μπορούσαν να κάνουν πολιτική εκδήλωση, να πιουν καφέ, να πάνε σε ταβέρνα. Αγανακτισμένοι ακροαριστεροί, Χρυσαυγίτες και Ασυνάρτητοι Έλληνες πρωτοστατούσαν. Και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα ανάλογα με την έκταση και τη σοβαρότητα των επεισοδίων, ή στήριζαν ή (συνήθως) σιωπούσαν ή όταν ήσαν υποχρεωμένοι να αποδοκιμάσουν πάντα τόνιζαν τη «δικαιολογημένη αγανάκτηση» των θυτών. Και έτσι, σιγά-σιγά και ανεπαισθήτως, κοντέψαμε να γίνουμε ζούγκλα και η αγανάκτηση στο Τυμπάκι άλλαξε κατεύθυνση και τώρα δεν τους αρέσει. Ούτε η βία των Χρυσαυγιτών κατά των μεταναστών προφανώς τους αρέσει, όταν όμως την ασκούσαν από κοινού κατά των μνημονιακών αντιπάλων τους, ή κατά του δημοκρατικού κράτους στην Κερατέα, ήταν από ανεκτή ως καλοδεχούμενη. Όταν υπέθαλπε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι νομικοί του τους «Δεν πληρώνω» και οι «φτηνοί» γιοταχήδες κορνάρανε ευτυχείς που γλίτωσαν 2,80 στην Αττική Οδό ήταν αριστερή ανυπακοή. Τώρα που σηκώνει τις μπάρες η Χρυσή Αυγή και οι ίδιοι ανεγκέφαλοι πάλι κορνάρουν, τι είναι; Χαϊδέψανε αυτιά, ερωτοτρόπησαν με την ανομία, τη βάφτισαν "αριστερή αντίσταση" και τώρα βλέπουν τις πρακτικές που λανσάρανε να τις χρησιμοποιούν είτε ακροδεξιοί είτε ανεξέλεγκτα στοιχεία. Όπως στη Χαλκιδική όπου τα σκάγια δεν πήραν μόνο τους αστυνομικούς, αλλά την ίδια τη Δημοκρατία.

Όσοι δε στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μυαλό στο κεφάλι τους, θα έχουν αντιληφθεί ότι αργά ή γρήγορα τα σκάγια θα πάρουν και  το «συμβιβασμένο» κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βαθύτατα διχασμένο θα πλευροκοπηθεί από τις δυνάμεις της αριστερής πλειοδοσίας. Το αντισυστημικό παιγνίδι γυρίζει μπούμερανγκ και οι νεοναζιστές -όπως θα συνειδητοποιούσαν αν μελετούσαν την περίοδο του μεσοπολέμου, αλλά πού καιρός για διάβασμα- αποδεικνύονται σε αυτό καταλληλότεροι γιατί είναι ιδεολογικά καθαροί αντιδημοκράτες, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κλίνει το άλλο μάτι στους εραστές της εξουσίας και της παλιάς καλής εποχής που πύκνωσαν τις γραμμές του δραπετεύοντας από το ΠΑΣΟΚ. Επίσης, σε σχέση με τις επενδύσεις πρέπει να αποφασίσει αν έχουν υπερτοπική ή και εθνική σημασία, όπως είπε ο βουλευτής του στο Τυμπάκι, ή είναι θέμα αποκλειστικά της τοπικής κοινωνίας όπως υποστηρίζουν οι εκπρόσωποί του στις Σκουριές Χαλκιδικής. Και, πάντως, η επιλογή δεν μπορεί να προσαρμόζεται στους τοπικούς συσχετισμούς, γιατί όση σημασία έχει για την χώρα το λιμάνι στο Τυμπάκι, άλλη τόση έχει και η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Και όπως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να πηγαίνουν ελεύθερα στο Τυμπάκι και να μην εμποδίζονται επειδή δεν είναι ντόπιοι, έτσι και στην Ιερισσό πρέπει να καταλάβουν ότι για την επένδυση θα έχει λόγο και ο Δήμαρχος Αριστοτέλη Χαλκιδικής, Χρήστος Πάχτας, που εξελέγη από το 58% των κατοίκων της περιοχής έχοντας στο πρόγραμμά του τη συγκεκριμένη επένδυση. Γενικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η Δημοκρατία είναι ζόρικο πράγμα και για να λειτουργήσει για το γενικό καλό πρέπει όλοι να αποδεχθούμε κάποιους κανόνες. Που θα ισχύουν και στην Κερατέα, και στη Χαλκιδική και στα διόδια. Προφανώς και στο Τυμπάκι. Όχι, όμως, μόνο στο Τυμπάκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News