Η εκπομπή για τις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας που θα παρουσιάσουν οι «Πρωταγωνιστές» (απόψε, λίγο μετά τις 23:30 το βράδυ) μου γέννησε το ερώτημα: αν σήμερα υπάρχουν ευεργέτες. Το έθνος έχει ανάγκη ανάτασης, το κράτος βοήθειας υλικής, οι πολίτες του ανάπτυξης.

Το συγκεκριμένο κατάστημα έχει γωνιές που αν απομονώσεις τα σύρματα και δεν σηκώσεις ψηλά το κεφάλι, νομίζεις ότι είσαι σε φάρμα, σε αγρόκτημα με μυρωδιές ζώων και λάσπη. Η χρήση του νου και η άσκηση του σώματος για την αύξηση της παραγωγής, δίνει νόημα στο πρωινό ξύπνημα.

Οι αγροτικές φυλακές που κινδυνεύουν να θυσιαστούν στον βωμό του υπερπληθυσμού των εγκληματιών και της ελληνικής κρίσης, ως θεσμός λειτουργεί από τον προηγούμενο κιόλας αιώνα και οι συγκεκριμένες μάλιστα από την αρχή τους είχαν σκοπό τον σωφρονισμό ανήλικων παιδιών.

Ο άνδρας -που το πορτρέτο του υπάρχει κρεμασμένο στην είσοδο του γραφείου της διευθύντριας, αν και αμφισβητούνται τα πραγματικά χαρακτηριστικά του- είναι νέος, καλοντυμένος και έχει βλέμμα ευθύ και ήρεμο.

Ο Αλέξανδρος Κασσαβέτης, εκτελώντας τη Διαθήκη του πατέρα του Δημητρίου, δώρισε στο Ελληνικό Δημόσιο το 1888 ένα τμήμα 20.000 στρεμμάτων από το τσιφλίκι της αρχοντικής οικογένειας από τη Ζαγορά του Πηλίου. Κι έτσι ιδρύθηκε η Γεωργική Σχολή που ονομάστηκε «Κασσαβέτειος – Τριανταφυλλίδειος Γεωργική Σχολή», η οποία λειτούργησε από το 1888 μέχρι και το 1914. Αργότερα έγινε Γεωργικό Σχολείο και το 1925 με διάταγμα θεσμοθετούνται οι Αγροτικές Φυλακές Ανηλίκων. Ένα από τα άρθρα του νόμου ίδρυσης και λειτουργίας της αγροτικής φυλακής, προέβλεπε τη λειτουργία κατώτερου πρακτικού γεωργικού σχολείου στην αγροτική φυλακή, όπου θα φυλακίζονταν κατάδικοι ηλικίας 16 έως 21 ετών, κατά προτίμηση παιδιά γεωργών, τα οποία θα μπορούσαν να παρακολουθούν τα διδασκόμενα μαθήματα και να εκτελούν πρακτικές ασκήσεις.

Το 1925 ήταν χρονιά μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής. Η κρίση της πολιτικής και της κοινωνίας είχε γεννήσει τη ρευστή 2η Ελληνική Δημοκρατία που έδιωξε τον βασιλιά για να τον επαναφέρει 11 χρόνια μετά, αφού στο μεταξύ γνώρισε πολλές κυβερνήσεις, αρκετούς πρωθυπουργούς κι έναν δικτάτορα. Ο λαός έψαχνε κάπου να στηριχτεί. Εκείνη την εποχή οι εθνικοί ευεργέτες ήταν εκεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News