Ο άνθρωπος μπορεί να έχει αναμνήσεις από τα πρώτα δύο έτη της ζωής του. Ανοησίες. Εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου πριν τα 14 μου. Δηλαδή τον θυμάμαι αλλά είναι μια ευθεία γραμμή. Χαρές, γέλια, ανεμελιά. Στα 14 μου όμως πήρα τον πρώτο υπολογιστή και το πρώτο μου κινητό. Δεν θα πρέπει να σας κάνει εντύπωση που δεν κρατώ ιδιαίτερες αναμνήσεις από παλαιότερα. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Ο χρόνος πλέον οριοθετείται με τις αναγγελίες ημερομηνιών διάθεσης νέων μοντέλων κινητών. Αναπολείς το καλοκαίρι του 2009 κοιτάζοντας φωτογραφίες και το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι το κινητό με τις οποίες τις τράβηξες. Ας είμαστε ειλικρινείς. Η τεχνολογία σβήνει τα κεράκια στην τούρτα μας με firmware updates και τα δώρα που λαμβάνουμε είναι ψηφιακά. E-cards, e-hugs και οτιδήποτε  σε e-, το οποίο έως τώρα μπορούσαμε να αντιληφθούμε με τις πέντε αισθήσεις μας. Δεν είναι κακό. Αντιθέτως δείχνει την ευπροσαρμοστικότητα του ανθρώπου σε νέα δεδομένα. Δείχνει την ανάγκη του ατόμου για επικοινωνία με όποιο μέσο του παρέχεται.

Κάποτε ήταν τα γράμματα, αργότερα τα chat στο irc, το msn και τα mms και τώρα είναι τα status updates και τα foursquare check-ins. Όχι δεν είναι κακό να παραδέχεσαι πως έχεις εξελίξει το δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας του Γουόρχολ. Είναι όμως ανησυχητικό να μην αντιλαμβάνεσαι τον βαθμό έκθεσής σου. Νομίζετε πως υπερβάλλω; Αναλογιστείτε πόσους συναδέλφους σας στην δουλειά έχετε δει να έχουν μονίμως ανοιχτή κάποια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης -αν δεν ισχύει και για εσάς τους ίδιους. Η εργατοώρα δεν αντιστοιχεί μόνο σε παραχθείσα εργασία. Έχει την μουσική ενός αναρτηθέντος τραγουδιού από το youtube, τα likes ενός status και τα mentions ενός tweet. Αναπτύσσεται έτσι, στα όρια του συνειδητού, μια δεύτερη ζωή που έχει την ίδια βαρύτητα με αυτή στον πραγματικό κόσμο.

Παραλογίζομαι; Δεν νομίζω. Σκεφτείτε την εικόνα ενός ζευγαριού σε μια καφετέρια που δεν έχει πια τίποτα να συζητήσει. Τα παλαιότερα χρόνια, το βλέμμα θα αντανακλούσε πάνω σε κάθε επιφάνεια του μαγαζιού και θα επέστρεφε σε μορφή χασμουρητού. Πλέον, καρφώνεται σε μια οθόνη κινητού καθώς τα δάχτυλα πληκτρολογούν μανιωδώς. Και οι δύο παραμένουν στον δικό τους κόσμο, μόνο που τώρα μπορεί να συνδέονται μέσω κοινών φίλων ή followers. Μα έχει και χειρότερο. Έχετε βρεθεί ποτέ σε μία παρέα όπου η ανταλλαγή απόψεων έχει μεταφερθεί από τον πραγματικό στον ψηφιακό κόσμο; Ενώ κάθεστε ο ένας δίπλα στον άλλον και πιθανώς ακουμπούν οι αγκώνες σας, η συζήτηση να γίνεται μέσω tweets. Ή ακόμη και να διακόπτουν τον συλλογισμό τους για να απαντήσουν σε προσωπικό μήνυμα που μόλις έλαβαν σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως πρόκειται για μια σύγχρονη έκφραση αγένειας προς τον συνομιλητή. Όχι, δεν είναι αυτό. Είναι οι στενές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα σε δύο παράλληλες ζωές. Είναι η επανάσταση της επικονωνίας που θα κάνει τον κύκλο της μονάχα όταν το σύνθημα «Καλύτερα μιας ώρας πραγματικής ζωής παρά 40 χρόνια likes κι αμέτρητων RTs» γραφτεί για πρώτη φορά σε κάποιον τοίχο. Νομίζετε πως πάλι υπερβάλλω; Πιάστε το σπρέι και μετρήστε πόσες ώρες μείνατε εκτός στα social media χωρίς να ενδιαφέρεστε για το τι γράφεται εκεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News