Η παρέα μου κι εγώ έχουμε ανακατευτεί στον τελευταίο ανασχηματισμό και τώρα ντρεπόμαστε για τη σαλάτα που κάναμε. Να πώς έγινε αυτό.

Αύγουστος και είχαμε ζεματιστεί όλη την ημέρα από τη ζέστη της πόλης. Το βράδυ χωρίς κλιματισμό στα δωμάτια δεν μας έμενε παρά η φυγή προς τα επάνω. Στην ταράτσα λοιπόν ρίξαμε τα στρώματα και βρεθήκαμε φάτσα με τον ουρανό. Εκεί ο κομήτης 109P/Swift-Tuttle με τα σωματίδια της σκόνης που αφήνει μας χάριζε μέσα στο σκοτάδι τους φωτεινούς διάττοντες που έχουμε βαφτίσει με την υπέροχη λέξη πεφτάστερα. Οι δίπλα μου άρχισαν: «Αυτό για τον Παπακωνσταντίνου, εκείνο για το Μιχάλη, και ένα για την Κατερίνα, μην ξεχάσω τον Πάγκαλο». «Πάτε καλά;», τους ρωτάω, χωρίς να γυρίσω να τους κοιτάξω, «μ’ αυτά θα ρίξετε την κυβέρνηση, αριστεροί άνθρωποι;». «Για ποιούς αριστερούς μας μιλάς σήμερα; Της πλάκας ιστορία είμαστε. Στη δεκαετία του ‘50 μπορούσαμε να μιλάμε για Αριστερά. Τότε που οι άνθρωποι είχαν πολεμήσει πριν, έστω και αν έχασαν. Ήταν σκληροί, ανθεκτικοί, υπομονετικοί. Και το κυνηγητό από τις Αρχές ανελέητο. Από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης τα όσα κέρδισαν οι αριστεροί στην Ελλάδα ήταν μόνο δώρα και χάδια των δεξιών πολιτικών. Μια κοπέλα μόνο, από όσο θυμάμαι, η Σωτηρία, σκοτώθηκε από τις ρόδες ενός πούλμαν της εταιρείας την ώρα που προσπαθούσε να ρίξει προκηρύξεις μέσα από τα παράθυρα και ο Κασίμης που είχε μπει νύχτα στο εργοστάσιο της Siemens», μου τη λέει ο θεωρητικός της παρέας. «Και τώρα δηλαδή τους πολεμάτε με τα πεφτάστερα;», ρωτάω όντας καινούριος στη λέσχη αυτή των απελπισμένων. «Να ήσουν και πέρυσι εδώ την ίδια ώρα ν΄ άκουγες για ποιά ονόματα λέγαμε ευχές και μετά να μίλαγες». «Καραμανλής, Σουφλιάς, Σιούφας… ήταν οι αγαπημένοι μας». Το βουλώνω, έχουν επιχειρήματα οι σύντροφοι.

Στη δεκαετία του ’50 και του ’60, η Ελλάδα ζούσε με τη φτώχεια της. Τότε στο εστιατόριο, όπως το απαθανάτισαν και οι ελληνικές ταινίες της εποχής, παράγγελνες χωρίς ντροπή «μακαρόνια με σάλτσα ψητού» ή «σκέτο από γκιουβέτσι» αν δεν είχες λεφτά αρκετά για ένα πιάτο με κρέας. Στο ζαχαροπλαστείο υπήρχε υποχρεωτικά στη βιτρίνα του στην άκρη, μια σειρά από πάστες «διατίμησης», κακοφτιαγμένες, μικρές και φθηνότερες, για να μπορεί και ο μπατίρης να γλυκαίνεται. Σήμερα δεν γίνεται καν αποδεκτό ότι φτωχύναμε. Διοργανώνομε φιέστες (π.χ. Μεσογειακοί). Η Κυβέρνηση θα βοηθήσει να πουληθούν κι άλλα αυτοκίνητα. Όλα τα Φροντιστήρια αύξησαν τα δίδακτρά τους. Με ποιά λογική; (Αλλά και οι γονείς δεν σκέφθηκαν να αφήσουν μια χρονιά να περάσει χωρίς Αγγλικά, και τι έγινε, να βλέπαμε αν θα τολμούσαν να το ξανακάνουν).

Ζούμε σε μια κατάσταση Inception. Δεν είναι μόνο που πριν καν εμφανιστεί αυτή η ταινία κάποιοι πολύ προχωρημένοι μας έκλεψαν τα όνειρα, αλλά τώρα, ακριβώς όπως γίνεται και στην ταινία, μάλλον είμαστε εμείς υποχρεωμένοι να ζούμε στο δικό τους όνειρο, αυτών που κυβερνούν. Αλλά χωρίς πολλά δικαιώματα. Σαν σε ένα βιντεοπαιχνίδι που κάθε γύρο πέφτουμε και επίπεδο ενώ εκείνοι ποτέ, είτε πετυχαίνουν είτε όχι (λέγε με Μαριλίζα). Και ενώ προσπαθούμε όντας ήδη ανάσκελα, με ξόρκια να τους κατεβάσουμε, ηττημένοι ήδη, το χάσμα μεγαλώνει. «Τους κόντυνε όλους (ο Γιώργος)» έγραφε το Ποντίκι χθες. Αυτό καταφέραμε μόνο ολόκληρη νύχτα εξουθενωμένοι εκεί επάνω στην ταράτσα; Εμείς γυρίζουμε στα μακαρόνια με σάλτσα ψητού κι εκείνοι απομακρύνονται με την ταχύτητα του Κομήτη 109P/Swift-Tuttle.

Χάνουν τελείως την επαφή τους με εμάς. Τι θα έχει να πει άραγε η Φώφη στους φοιτητές μας αν ποτέ τους συναντήσει; Η Άννα αντί τη Δευτέρα να πάει στον αγιασμό κάποιου σχολείου με το Υπουργικό, τα καλά της και τη συνοδεία των παρατρεχάμενων θα της περνούσε από το μυαλό να βάλει ένα ίσιο παπούτσι και με το λεωφορείο να καταφθάσει σε κάποιο Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, εκεί προς Κολωνό ή Λιόσια και να τους πει «Γεια σας, ήλθα, θα περάσω την εβδομάδα μαζί σας και θα δω επιτέλους πώς είναι και όχι όπως μου λένε ότι είναι»; Κάποιος στη ταράτσα δεν έκανε άλλη ευχή από το να συναντήσει τον Πάγκαλο και να μπορέσει να του πει: «Εντάξει, όταν αποκάλεσες τον Αβραμόπουλο κύριο Τίποτα λέγαμε πως το πέτυχες. Πες μας όμως τώρα κάτι πετυχημένο και για το Γερουλάνο».

Το «ΣΟ» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι ακόμη εκεί, υποτίθεται για το σοσιαλισμό. Στην ερώτηση «πού πήγε αυτός τώρα στα δύσκολα;» υπάρχει απάντηση. Εκείνου που πουλούσε γαριδοσαλάτα και όταν ο πελάτης διαμαρτυρήθηκε γιατί δεν βρήκε ούτε μια γαρίδα μέσα, του απήντησε: «Γιατί, στη ρώσικη σαλάτα βρήκες ποτέ κανένα Ρώσο;».
«Οβάλ γραφείο θ’ αποκτήσει η Ελλάδα» διάβασα στην εφημερίδα και ήθελα να ήξερα οι δημοσιογράφοι την ώρα που το έγραφαν δεν πνίγηκαν στα γέλια; Ο δημαρχάκος από το νησί που έφθασε να γίνει πλέον και Υπερυπουργός μου φέρνει στο νου το μυρμήγκι που απέκτησε φτερά αλλά δεν του βγήκαν σε καλό. Και ο Υπουργός που δέχθηκε να αρθεί η ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας και να μπορούν να κατάσχουν οι πιστωτές ελληνική κρατική περιουσία θα πρέπει να λογαριάζει ότι όταν ξυπνήσουν οι Έλληνες εκείνος θα είναι επάνω σε κάποιο διαστημόπλοιο πλέον.

Αντί λοιπόν για πολιτική συνετή «με σάλτσα ψητού», όλοι αυτοί εξακολουθούν να καταβροχθίζουν το χρόνο και την αντοχή μας, νομίζοντας ότι είναι ανεξάντλητα. Μου έκανε εντύπωση μια συνέντευξη στο free-press Lifo αυτής της εβδομάδας του Illustrations Editor του περιοδικού. Λέει σε ένα σημείο: «Πρέπει να βγάλουμε από το πετσί μας την έννοια της ιδιοκτησίας. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι μας ανήκουν όλα… Η απληστία και η συνήθεια είναι αυτά τα συστατικά που μας κάνουν όλους ίδιους. Πιστεύω στην ομαδική ζωή και ότι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά περισσότερα όταν ενωνόμαστε σε ομάδες. Δεν χρειάζεται να βγάζουμε λεφτά και να τα ξοδεύουμε για την πάρτη μας. Στην παρέα μου έχουμε κοινό ταμείο. Βολεύει πολύ αυτό όταν κάνουμε όλοι μαζί διακοπές. Είμαστε πολλά άτομα στο πρότζεκτ που ονομάζεται GPO».

Ο κόσμος θα ανακαλύψει σιγά-σιγά την αυτο-οργάνωση και ίσως μέσα στο κουκούλι της ομάδας να σκληρύνει ενώ στην κυβέρνηση θα μαλώνουν ακόμη για τις «αρμοδιότητες». Και στην παρέα μου θα μάθουμε ότι κοιτώντας τα φωτεινά αντικείμενα να πέφτουν δεν καταφέρνουμε ν’ ανακατέψουμε δραστικά τα πράγματα και δεν είναι αυτό η πιο αποτελεσματική εκτόνωση.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News