Άκουσα σε τηλεπαράθυρο τη γνώμη, «αφού αυτοί οι φοιτητές δεν κοστίζουν χρήμα, να τους αφήσουμε». Ο υπουργός Παιδείας προσάπτει λαϊκισμό στον ΣΥΡΙΖΑ διότι εκεί δεν συμφωνούν με τις διαγραφές. Ποιος έχει δίκιο;

Ας υποθέσουμε στην καλύτερη περίπτωση πως υπάρχει σε ευρεία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, της πολιτικής, άρα και στην τηλεόραση, μια εκτεταμένη άγνοια σχετικά με κοστολόγηση δημοσίων υπηρεσιών. Αυτό εξηγεί κάπως τις αντιλήψεις. Μπορούμε όμως και να υποθέσουμε πως γίνεται σκόπιμη παραπληροφόρηση. Για αυτόν τον λόγο διερωτώμαι, ποιος κέρδιζε τόσα χρόνια από αυτήν την κατάσταση των αιώνιων φοιτητών; Διότι η λογική λέει πως πρέπει να είναι πολλοί αυτοί που κερδίζαν. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός, ότι ο ήδη υπάρχων νόμος -από το 2012- δεν έχει εφαρμοσθεί ακόμα; Και ότι πολλοί αμφιβάλουν εάν θα εφαρμοσθεί και τώρα, και ας μας διαβεβαίωσε σχετικά ο αρμόδιος υπουργός.

Λοιπόν, κέρδιζαν -καταρχήν- τα κόμματα! Διότι αυτά χρειάζονται τους ψηφοφόρους μέσα στα Πανεπιστήμια, τους ψηφοφόρους της παράταξής τους. Δυστυχώς, στην κλειστή ελληνική κοινωνία του εκπαιδευτικού συστήματος ο εκάστοτε αρχηγός κόμματος, του κυρίου Σαμαρά ουδόλως εξαιρουμένου, τρέχει να εξασφαλίσει εκλογικές νίκες και ποσοστά. Αντί να είναι η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα της παιδείας στην πρώτη γραμμή, καθώς και η άμεση σύνδεσή της με την οικονομία, τις τέχνες και τη βιομηχανία, είναι η πολιτικάντικη τοποθέτηση, το αλισβερίσι, το πρώτο ζητούμενο. 170.000 φοιτητές, που διαγράφονται είχαν και έχουν -μέχρι τη διαγραφή τους από τα μητρώα- το δικαίωμα ψήφου.

Κέρδιζαν και οι σχολές, τα τμήματα, οι καθηγητές, οι πρυτάνεις, οι πρόεδροι των ΤΕΙ. Διότι με τη στατιστική που περιελάμβανε βεβαίως όλους τους φοιτητές έβγαιναν μεγαλύτερες ανάγκες χρηματοδότησης και διοικητικού καθώς και επιστημονικού προσωπικού από ό,τι εμπράκτως αναλογούσε άνευ των «αιώνιων». Ο καθηγητής που έκανε στην ουσία μάθημα σε πέντε άτομα και στα χαρτιά του αναλογούσαν 30 που δεν πατούσαν, κερδισμένος ήταν, πορευόταν πιο… χαλαρά. (Εκτός και εάν ήταν από εκείνους που έχουν το πάθος να μεταδώσουν τις γνώσεις τους ή και θεωρίες σε πολλούς. Αυτοί θέλουν πραγματικούς φοιτητές και όχι φαντάσματα). Κέρδιζαν και οι φοιτητές, οι οποίοι κυκλοφορούσαν με τη φοιτητική ταυτότητα και απολάμβαναν μικρά ή και μεγάλα οφέλη από την ιδιότητα του φοιτητή. Ίσως να κέρδιζαν και οι γονείς, όταν ανέφεραν ότι ο γιος ή η κόρη σπουδάζει. Δεν είναι άνεργο το παιδί… Κέρδιζαν μερικές τοπικές κοινωνίες, ιδίως στην επαρχία, αυτές απειλούνται να χάσουν ολόκληρες σχολές ή τμήματα εάν διαγραφούν μαζικά φοιτητές. Βλέπεις οι φοιτητές είναι καταναλωτές, νοικιάζουν και διαμερίσματα…

Σίγουρα μου διέφυγαν μερικά σημεία. Παμε όμως και σε αυτούς που χάνουν. Ποιος χάνει από την εφαρμογή του νόμου, από τη διαγραφή των φοιτητών;

Θα μου πείτε, χάνει ο φοιτητής που αναγκάζεται να δουλεύει όπου βρίσκει και έχει αφήσει πίσω τις σπουδές του. Εντάξει. Συμφωνώ, υπό την προϋπόθεση ότι ήθελε πράγματι να πάρει αξιοπρεπώς το πτυχίο του. Για αυτή την κατηγορία δίνεται παράθυρο άλλων δυο εξεταστικών. Έχαναν όμως και τα παιδιά που δεν έμπαιναν στη σχολή που επέλεξαν, διότι οι θέσεις ήταν πιασμένες από… τους αιώνιους. Άντε πάλι στα φροντιστήρια… Κυρίως όμως θίγεται το βαθύ κύκλωμα της διαπλοκής που έχει την ευθύνη για την κατάντια της χώρας. Διότι κακά τα ψέματα. Η πανεπιστημιακή κοινωνία φέρει βαρείες ευθύνες για την κρίση της χώρας. Η ανεξάρτητη διανόηση στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ, λέμε τώρα, έπρεπε να είχε κρούσει πολύ δυνατά τον κώδωνα του κινδύνου. Συμβιβάστηκε, βολεύτηκε, υποτάχθηκε, μπορεί και να πικράθηκε τόσο που σταμάτησε την όποια αντίδραση. Εξαιρέσεις υπάρχουν. Λίγες.

Λοιπόν, καλώς εφαρμόζει ο κύριος Λοβέρδος τον νόμο. Επιτέλους, να προχωρήσει η παιδεία στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ σε διεθνές ανταγωνιστικό επίπεδο.

Τώρα, γιατί δεν αναδιαμόρφωσε η Ελλάδα σύμφωνα με τη συνθήκη της Μπολόνια, που συνυπέγραψε το 1999, το εκπαιδευτικό σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης σε Bachelor και Μaster αλλά έμεινε κολλημένη στο δίπλωμα, είναι άλλο θέμα στο οποίο θα αναφερθώ με ειδικό άρθρο. Κρατάμε όμως την έλλειψη θέλησης και ικανότητας για τον εκσυγχρονισμό της παιδείας. Για αυτούς που ξέρουν από κοστολόγηση υπηρεσιών θα αναφέρω ότι σαφώς εφαρμόζονται σε αλλά κράτη, π.χ. στη Γερμανία και στην Αγγλία, στις ΗΠΑ, συστήματα αξιολόγησης και ελέγχου κόστους και αποτελέσματος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Controlling στην πράξη. Σαφώς κοστίζουν χρήμα, κοστολογικώς, ΚΑΙ αυτοί οι φοιτητές που δεν εμφανίζονται. Τα πληρώνει το Δημόσιο. Τι μας νοιάζει…

Δεν κομίζω λοιπόν «γλαύκας εις Αθήνας». Καλό θα είναι να σπάσουμε την κλειστή κοινωνία. Τα κλειστά κυκλώματα. Να γίνει η παιδεία τόπος μάθησης, οξυδέρκειας, κρίσεως και διαμόρφωσης χαρακτήρων, όχι πολιτικό καμίνι. Τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της Ελλάδος μπορούν να γίνουν μοχλός της προόδου. Να στηρίξουν την καινοτομία. Τη βιοτεχνία, τη βιομηχανία, την αγροτική παραγωγή, την κτηνοτροφία. Την οργάνωση του δημοσίου τομέα. Και να παρατήσουν την πολιτική διαπλοκή. Αρκετά ως εδώ!

Υ.Γ.: «Όσοι λιμνάζοντες φοιτητές δεν έχουν επιδείξει τα τελευταία δύο ακαδημαϊκά έτη ενδιαφέρον για την ολοκλήρωση των σπουδών τους συμμετέχοντας στις εξεταστικές διαδικασίες, διαγράφονται αυτοδικαίως κατά τις ρυθμίσεις του νóμου, στις 31.8.2014, με διαπιστωτικές πράξεις των οικείων οργάνων των ιδρυμάτων». Κάν' τε το!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News