Μια γυναίκα δεν κατασκευάζεται σε μια μέρα. Δεν είναι η κρίση της στιγμής. Πλάθεται με τον χρόνο και όπως κάθε παιδί απορροφά από τα πρότυπα. Tα πρώτα χρόνια είναι τα πιο κρίσιμα, λένε οι ψυχολόγοι. Κι αργότερα θυμάται, μιμείται ή πάει κόντρα, πάλι από αποφυγή αντιγραφής. Οι υπερβάσεις και οι αντιστάσεις βαστούν όσο η εξαγορά δεν σ' αγγίζει. Απ' τη στιγμή που γλείφεις κι εσύ το δάχτυλο, έχεις αποφασίσει να του μοιάσεις. Ή έστω εξ αποστάσεως να τον ακολουθείς. Τότε, ενήλικας γαρ, έχεις την ευθύνη της επιλογής. Το γονεϊκό πρότυπο είναι λιγότερο υπεύθυνο πια, είχες την ευκαιρία στην ωριμότητα να ακολουθήσεις τον δύσκολο δρόμο της άρνησής του.

Η Αρετή Τσοχατζοπούλου έχει έναν πατέρα που την πρόδωσε. Όχι γιατί της έδωσε λιγότερα συγκριτικά με την τελευταία γυναίκα της ζωής του αλλά γιατί τη στιγμή της ικεσίας – της απόλυτης εξάτμισης του εγώ – αυτός δεν τη σκέφθηκε. Ρουφηγμένος απ' το θλιμμένο βλέμμα της συζύγου του, απαρνήθηκε τον ρόλο του πατέρα της.

Ένα κορίτσι θέλει να μοιάσει στη μητέρα του, για να μεγαλώσει όμως καλά, θέλει την αποδοχή του πατέρα του. Η Αρετή Τσοχατζοπούλου γεννήθηκε το 1964 στο Μόναχο κι επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα το 1998 λόγω της γέννησης του 13χρονου γιου της Φίλιππου, αλλά και της προσπάθειάς της να επανασυνδεθεί με τον πατέρα της η οποία, όπως έχει αναφέρει χαρακτηριστικά, απέβη άκαρπη.

«Επέλεξα συνειδητά να σπουδάσω και να εργαστώ στη Γερμανία για μεγάλο τμήμα της ενήλικης ζωής μου για δύο λόγους: Αφενός μεν η γερμανική είναι η μητρική μου γλώσσα και αφετέρου ενδόμυχη επιθυμία μου ήταν να μην ταυτιστώ με το πρόσωπο του πατέρα μου διατελούντος υπουργού ήδη από το 1981 και πανελληνίως γνωστού, στενού συνεργάτη του τότε πρωθυπουργού της χώρας, προκειμένου να ωριμάσω αυτόνομα και υπεύθυνα χωρίς να με επικροτούν ή να με καταδικάζουν λόγω της συγγενικής σχέσης μαζί του…».

Μια εξωσυζυγική σχέση που οδήγησε σε διαζύγιο και μια γυναίκα που ένιωσε απατημένη και δεν ήταν η σύζυγος. Και παρ' όλα αυτά είχε τη συνέπεια απέναντι στον ψηλό, γοητευτικό άνδρα που με τις καμπάνες και φαρδιές φαβορίτες μοίραζε χαμόγελα. Κι αργότερα, ευθυτενής κι αγέρωχος περπάταγε σε κόκκινο χαλί. Και αυτός ο άνθρωπος ήταν ο δικός της μπαμπάς. Που κατέληξε στη φυλακή. Κι αυτή δεν είχε άλλον και τον τίμησε ακόμα κι απ' τη θέση της στο κελί. «Είμαι 16 μήνες κρατούμενη στον Κορυδαλλό. Θεωρώ πρώτα απ' όλα ότι τιμωρούνται τα παιδιά μου. Τον πατέρα μου τον αγαπώ, τον εκτιμώ και δεν θα γίνω εδώ ο κατήγορός του». Δήλωνε τον Αύγουστο στους δικαστές του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. Τη στιγμή δηλαδή που τα τρία ανήλικα παιδιά της κινδυνεύουν να μεγαλώσουν χωρίς αυτήν.

Τι κρύβεται πίσω από κάθε έγκλημα; Συχνά μια «σπασμένη» οικογένεια. Γι' αυτό και το «ποιανού είσαι εσύ;» που έλεγαν και οι παλιοί. Ήξεραν. Οι καλοί γονείς δίνουν φτερά στα παιδιά τους. Στην κοινωνία των ενηλίκων, οι κακοί δεν δίνουν ούτε ελαφρυντικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News