Τη δεκαετία του ’90 στο δημοτικό σχολείο οι συζητήσεις για τα καλλιστεία παραήταν πολλές, δυο μέρες πριν τη βραδιά του διαγωνισμού αλλά και άλλες δυο μετά. Τόσο κρατούσε και το λέω ως πολύ. Ήταν η εποχή που όσες παρακολουθούσαν, μπορούσαν και να περιγράψουν με τη μεγαλύτερη ακρίβεια τις τουαλέτες, τα μαγιό, τα τακούνια, τα χτενίσματα, τα στέμματα αλλά και τα έπαθλα των νικητριών. Ποια πήρε το ταξίδι, ποια πήρε το αυτοκίνητο κ.λπ. Μ’ ένα τρόπο, πάντα η Μις Ελλάς άρεσε περισσότερο από τη Σταρ Ελλάς. Για τις άλλες που δεν παρακολουθούσαν, η παρέα των αγοριών της τάξης, ήταν το προσφιλές καταφύγιο, μέχρι να ξεθυμάνει η «λάμψη» και να κατακάτσει η «χρυσόσκονη»…

Ο διαγωνισμός ομορφιάς για την ανάδειξη της Σταρ Ελλάς που στη συνέχεια θα εκπροσωπούσε τη χώρα στα καλλιστεία για την ανάδειξη της Μις Υφήλιος, λεγόταν και γραφόταν ως «ο θεσμός των καλλιστείων». Ο διαγωνισμός ξεκίνησε το 1925 με πρωτοβουλία της εφημερίδας «Έθνος», ωστόσο το διάστημα της μεγάλης του λάμψης ήταν τα χρόνια από το 1990 ως το 2010 που μεταδιδόταν τηλεοπτικά από τον ΑΝΤ1. Ελλείψει χορηγών, τη σκυτάλη πήρε το διαδίκτυο μέχρι σήμερα όπου όπως διαβάζω «τα καλλιστεία της κρίσης» πέρασαν από το διαδίκτυο στο πουθενά. Κλειστή διαδικασία σε ατελιέ χωρίς κάμερες και με μόνη παρούσα την κριτική επιτροπή. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμα νέα και ωραία κορίτσια, που έχουν όνειρο το στέμμα.

Η συζήτηση για το αν η ομορφιά είναι ή πρέπει να είναι αντικείμενο διαγωνισμού και επιβράβευσης πάει μακριά. Γνώμη μου είναι πως δεν πρέπει, ειδικά όταν οι διαγωνιζόμενες γυναίκες –γιατί ως γυναίκες προβάλλονται και διαγωνίζονται- είναι ανήλικες. Ο «θεσμός» των καλλιστείων αργοσβήνει και ευτυχώς. Τα νεαρά κορίτσια σήμερα μιλούν όλο και λιγότερο γι’ αυτόν. Αναρωτιέμαι αν συμβαίνει ως αποτέλεσμα της χαμένης του λάμψης ή από σκέψη και απόφαση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News