Στην όποια κουβέντα, συζήτηση, αντιπαράθεση, πείραγμα, χαβαλέ ή προγκάρισμα γίνεται τον τελευταίο χρόνο μεταξύ ελλήνων πολιτικολογούντων, μόλις το πράγμα φτάνει στα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων και αρχίζουν τα επιχειρήματα να φτωχαίνουν (πού 'ναι τα φράγκα οέο;), εκεί εμφανίζεται ξαφνικά ο άσσος του προτελευταίου επιχειρήματος (το τελευταίο είναι πάντα το “άντε ρε και…” αλλά συνήθως δεν λέγεται): Η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Χώρας, τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα πετρέλαια του Ιονίου, είδες η Κύπρος, η ΑΟΖ, τα φυσικά αέρια, θέλει αέρα η…άντληση.

Σκέφτεσαι πως κάποιοι από τους συνομιλητές, από την τόση βεβαιότητα της ύπαρξης του πλούτου του ελληνικού υπεδάφους, όλο και θα κάνουν πρόβα στον καθρέφτη του μπάνιου καμιά κελεμπία, άσε που οι  ΠΑΟΚτσήδες απ’ αυτούς, σίγουρα θα ονειρεύονται την Τούμπα Τουμπάι.

Κι επειδή όλοι φαντασιακά πορευόμαστε, ιδιαίτερα όταν σφίγγουν τα γάλατα (ο αρχικαναπεδίζων του χτες, σήμερα πήρε αντιπροσωπία το Τσεγκεβαριλίκι γωνία Κλαυθμώνος με πλ. Αριστοτέλους) εγώ, που ακόμα ονειρεύομαι, λέω πως ξυπνώ αύριο πρωί και βρίσκω στην αυλή μου, από γεώτρηση που έκανα με μαχαιροπήρουνο της κουζίνας, απροσμέτρητο κοίτασμα πετρελαίου, εξαιρετικής ποιότητας και εφάμιλλο των αρίστων, το οποίο μάλιστα βγαίνει από τα έγκατα της πατρώας γης έτοιμο και διυλισμένο- μη σου πω πως μπαίνει στη δεξαμενή και στο βαρέλι μόνο του. Λεφτά πολλά, λέμε τώρα, λεφφφτάαα με ήχο Αυλωνίτη. Λεφτά για όλη τη Χώρα ρε παιδί μου, να κομπλάρει ο Σόιμπλε κι όλοι οι Οίκοι—με τη μια (μπαμ) πάμε σε ΑΑΑ αξιολόγηση σε είκοσι μέρες.

Ως μπρούκληδες (έτσι έλεγαν παλιά τους βαθύπλουτους ελληνοαμερικάνους) και άπλες (ο άπλας, του άπλα= ο άνετος οικονομικά), θα αφήσουμε πίσω μας την τωρινή εθνική μας κατάθλιψη, θα κάνουμε ντου με τις κάρτες στη κατανάλωση, θα πάμε διακοπές, θα δοθούν αυξήσεις, θα λειτουργήσουμε τελικά σα σκύλος, που έμεινε δεμένος πολύ καιρό. Επειδή είμαστε καλά παιδιά κατά βάθος, θα επιστρέψουμε και τα χρωστούμενα δις χωρίς πολλούς ελέγχους, να 'χουμε πρόσωπο, να μη μας λένε μπαταξήδες στην Εσπερία.

Το χρήμα (ακόμη και το πολύ χρήμα) όμως δεν φέρνει την ευτυχία. Ξέρω, το άλμα, που σου ζητώ είναι μεγάλο, ζορισμένε αναγνώστη και άνεργη αναγνώστρια, αλλά ένα κουράγιο ακόμα. Δες το σαν άσκηση ψυχραιμίας ενόψει εκλογών. Μέσα στην τόση άπλα και στην τόση άνεση του σεναρίου, μη μας διαφύγουν τα απαράλλαχτα, που θα εξακολουθήσουν. Οι πολιτικοί θα πολιτεύονται. Οι συνδικαλιστές θα συνδικαλίζονται. Οι δημοσιογράφοι θα δημοσιογραφούν. Οι δικαστές και οι δικηγόροι θα δικάζουν. Οι πολεοδόμοι θα πολεοδομούν. Οι γιατροί θα γιατρεύουν. Οι δάσκαλοι θα διδάσκουν. Οι πρυτάνεις θα πρυτανεύουν. Οι «δεν πληρώνω» δε θα πληρώνουν. Οι αγανακτισμένοι θα αγανακτούν. Οι λαϊκιστές θα κάνουν like. Οι σκύλοι θα αλυχτούν στα γαβγιστήρια των εθνικών οδών. Οι πολίτες θα πολιτικολογούν.

Όλοι απαράλλακτοι — σ’ αυτόν τον εξαίσιο τόπο, μ’ αυτόν τον απαίσιο τρόπο.

Είναι σίγουρο τελικά πως το πρόβλημα της χώρας είναι οικονομικό;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News