Όταν το 1948 ο Χικμέτ έγραφε το περίφημο ποίημα «Στηθάγχη» σίγουρα δεν είχε κατά νου τον Άγιο Σπυρίδωνα. Γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε θα έγραφε «Αν η δεξιά μου χείρα βρίσκεται, παπά, εδώ πέρα, το υπόλοιπο σώμα στην Κέρκυρα βρίσκεται». Αλλά να μου πείτε, τι σόι κομμουνιστής θα ήταν εάν γνώριζε τέτοιες πιπεράτες λεπτομέρειες της Ορθοδοξίας μας; Σωστό.

Δεν γνώριζε ο Χικμέτ, δεν γνώριζα όμως κι εγώ. Αλλά ευτυχώς πληροφορήθηκα εγκαίρως από μία αφίσα στο δρόμο ότι ο Πειραιάς υποδέχεται το ιερό λείψανο της δεξιάς χειρός του Αγίου την πρώτη του Δεκέμβρη. Ενθουσιάστηκα. Είναι από αυτά τα show που έχεις την ευκαιρία να τα απολαύσεις από κοντά μόνο μία φορά στη ζωή σου. Κάτι σαν τη συναυλία των U2 τον Σεπτέμβριο. Μπορεί τότε να μην πήγα, αλλά αυτό εδώ δεν θα το έχανα με τίποτα!

Το έκοψα με τα πόδια από το σπίτι, γιατί σκέφτηκα ότι αφού δεν πρόλαβα να εξομολογηθώ, τουλάχιστον ας ταλαιπωρήσουμε λίγο το σώμα να τιμήσουμε τον Άγιο. Φτάνω στον προαύλιο χώρο του ναού 20 λεπτά πριν την έναρξη του event. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μα και απογοήτευση, ο κόσμος που βρίσκεται εκεί μετά βίας συμπληρώνει δύο ενδεκάδες για ένα ματσάκι ποδοσφαίρου. Στην μέση του πουθενά, είναι στημένη μια μικρή εξέδρα με ένα μανουάλι που το έχουν φασκιώσει με αλουμινόχαρτο και δίπλα του ένα μικρόφωνο.

Έχοντας συνηθίσει από παρόμοιες εκδηλώσεις κάτω στο βλαχόνησο, ψάχνω να βρω τους πάγκους με τα κομποσκοίνια, τα κεριά και τις εικονίτσες. Εννοείται ότι δεν ενδιαφέρομαι σαν πελάτης. Η πείρα μου λέει ότι οι εν λόγω businessmen είναι το Reuters του Θεούλη και μπορούν να μου φανούν πολύ χρήσιμοι. Φέρνω μια βόλτα τον ναό. Τίποτα. Ούτε ένας για δείγμα.

Κάποια στιγμή εμφανίζεται στα σκαλιά ο νεοκόρος με ένα μακρύ μαύρο ριχτό κι αρχίζει να θυμιατίζει. Τι θυμιατίζει θα μου πείτε μιας και δεν υπάρχει ψυχή ζώσα τριγύρω; Έλα μου ντε. Πολύ πιθανόν το κόκκινο χαλί που είχε στρωθεί για την υποδοχή. Ίσως και τα περιστέρια. Πλησιάζει με ρυθμούς Αγγελόπουλου την εξέδρα κι ανάβει τα καρβουνάκια στο μανουάλι. Αυτά είναι! Τέτοιος καπνός ούτε τα ειδικά μηχανήματα που έχουν στις υπερπαραγωγές. Μόνο τα εφέ με τα laser να σχηματίζουν ολογράμματα της δεξιάς χειρός του Αγίου μας λείπουν. Το ντουμάνι μέσα σε λίγα λεπτά έχει καταφέρει να καλύψει την μπόχα από το βουνό των σκουπιδιών που βρίσκονται πίσω μου.

Ξάφνου αρχίζουν να σημαίνουν οι καμπάνες. Δεν είναι ο γνωστός πανηγυρικός ρυθμός. Φέρνει πιο πολύ σε techno, χωρίς υπερβολές. Τσουπ κάνουν την εμφάνισή τους και τα πρώτα άμφια. Τεστ-τεστ, ένα-δύο. Προβλήματα με τον ήχο. Ό Άγιος να βάλει το χέρι του. Με το που σταμάτησαν οι καμπάνες, την διασκέδασή μας ανέλαβε η δημοτική μπάντα. Δεν ξέρω πώς εξηγείται, αλλά με το άκουσμα της πρώτης νότας ο προαύλιος χώρος γέμισε κόσμο από το πουθενά. Σαν τα ποντίκια που βγαίνουν από τους υπονόμους εκεί που δεν τα περιμένεις.

Μετά από λίγο, καταφθάνει η απαστράπτουσα BMW. Παρατηρώ έναν ηλικιωμένο κύριο απέναντί μου που έχει αρχίσει και στραβιοκοπιέται πριν καν βγει το λείψανο. Δεν τον αδικώ. Είναι μεγαλύτερο θαύμα να βρει να παρκάρει η BMW στον Πειραιά απ' ό,τι η δεξιά χείρα του Αγίου. Ξεπροβάλλει ο Σεραφείμ κρατώντας την ασημένια θήκη και κατευθύνεται προς την εξέδρα. Τελειώνοντας τη σύντομη δοξολογία, ο Σεραφείμ σηκώνει το έπαθλο, κάνουμε όλοι μαζί το γύρο του θριάμβου και μπαίνουμε στα αποδυτήρια για την υπόλοιπη λειτουργία.

Στο εσωτερικό του ναού, μια καλοδιατηρημένη κυρία είναι στημένη στα αριστερά ακριβώς δίπλα από την είσοδο και εκτελεί χρέη hostess σε ένα άτυπο info desk. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται ο πάγκος με τα κεριά. Ok μέχρι εδώ καλά. Τα συνηθισμένα που περιμένεις να δεις σε μία εκκλησία. Δίπλα από τα κεριά όμως, υπάρχει ένα μεγάλο κουτί-κουμπαράς που γράφει με κεφαλαία κόκκινα γράμματα "ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ". Τρομερό! Μα να μην το ήξερε νωρίτερα ο Μουρίνιο να γλίτωνε τον διασυρμό;

Η δοξολογία είναι σύντομη, σχεδόν αδιάφορη. Για καλή μας τύχη όμως, στο τέλος ο Σεραφείμ εκφωνεί μεγαλιώδη ευχαριστήριο λόγο, ανάλογο μ' αυτούς που ακούγονται στις απονομές Όσκαρ. Ελπίζω μόνο να μην νομίζει ότι θα πάρει μετά το χέρι στο σπίτι. Γιατί αν γινόταν κάτι τέτοιο, όλο το κοινό που είχε μαζευτεί για να ασπαστεί το λείψανο θα τον γιουχάιζε αδιαφορώντας για τον Χριστούλη που μας παρατηρούσε από τον τρούλο. Όπως τελικά αδιαφόρησε, όταν αποσύρθηκαν όλα τα άμφια κι ήρθε η ώρα να προσκυνήσουμε. Αν οι ουρές σε δημόσιες υπηρεσίες είναι το απόλυτο Survivor, τότε η ουρά ξεσαλωμένων χριστιανών είναι η θρησκευτική του έκδοση, ελαφρώς ενισχυμένη με λιβάνι.

Στις τέσσερις γωνίες του λειψάνου, στέκονται σωματοφύλακες. Ένας εκ των οποίων, έχει και ενδοεπικοινωνία. Με τον Θεούλη ίσως; Δεν γνωρίζω. Τους παρατηρώ κι αναρωτιέμαι πόσο θα πληρωθούν για την φύλαξη της δεξιάς χειρός. Κανονικά, θα πρέπει να είναι μειωμένος ο μισθός τους, καθώς το υπόλοιπο σώμα βρίσκεται στην Κέρκυρα.

Μετά κόπων και βασάνων, φτάνει κι η σειρά μου. Κοντοστέκομαι. Κοιτάω μία το λείψανο, μία τον σωματοφύλακα δίπλα μου. Νιώθω ότι με έχουν κοροϊδέψει. Αυτό που βλέπω μέσα στη θήκη φέρνει περισσότερο με το χέρι του Ρόμποκοπ παρά με χέρι Αγίου. Τελικά ίσως γι' αυτό είναι θαυματουργό. Ξεκίνησε ως κανονικό ανθρώπινο χέρι και τώρα χρειάζεται επιμελές γρασάρισμα. Κι άλλη απογοήτευση. Έστω. Μιας και το λείψανο θα βρίσκεται στα μέρη μας μέχρι τις 7 Δεκέμβρη με τρεις παραστάσεις καθημερινά, σκοπεύω να το ξαναεπισκεφθώ. Μπας και επιστρέψει στην πρώτερη μορφή του. Έχασα τους U2, να χάσω και αυτό;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News