Χρόνια τώρα αρθρογραφώ εναντίον του τρόπου με τον οποία τα εργατικά συνδικάτα εδω στην Ελλάδα, αλλά και κάθε μεμονωμένη ομάδα εργαζομένων, διεκδικούν τα αιτήματά τους. Είναι ένας τρόπος παρωχημένος, παλαιοκομμουνιστικός, που πολλές φορές εκδηλώνεται με αισθητικό αλλά και πραγματικό τραμπουκισμό, ανάλογο με εκείνον που συχνά καταγγέλλεται.

Διεκδικώντας, φερ' ειπείν, αξιοπρεπείς όρους και συνθήκες εργασίας (αν και τις περισσότερες φορές αυτά αφορούν μόνο μισθούς και συντάξεις – ελάχιστες απεργίες έχω δει για εκπαίδευση και εξειδίκευση των εργαζομένων, για καθαρή ατμόσφαιρα εκεί όπου δουλεύουν, για σεβασμό της διαφορετικότητας, κλπ), κλείνουν τους δρόμους, αποκλείουν ολόκληρα τετράγωνα, αδιαφορώντας έτσι για την εργασία των άλλων, θίγοντας βάναυσα την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου που εκείνη τη στιγμή εργάζεται.

Κουράστηκα να γράφω ότι ένα αίτημα, λόγου χάριν, των εργαζομένων στην ΕΡΤ ή στα ΕΛΤΑ (τυχαία τα αναφέρω αυτά), θα πρέπει αναγκαστικά να ενδιαφέρει και, κυρίως, να επηρεάζει εκείνον που είναι πωλητής σε ένα μαγαζί, σερβιτόρος σε μια καφετέρια, ή και ιδιοκτήτης καταστήματος οπτικών. Αλλά, και εάν ακόμα κρίνουμε ότι πρέπει, και θέλουμε να του δείξουμε ότι είναι, η δική μας απεργία, και προς όφελος δικό του, τον να τον αποκλείσεις από την δουλειά του και να του κάνεις την μέρα του κόλαση, δεν είναι λύση. Τον χάνεις, έτσι. Δεν τον κερδίζεις.

Κουράστηκα, επίσης, να υποδεικνύω παραδείγματα σωστής επικοινωνιακής αντιμετώπισης μιας απεργίας, με βάση όσα γίνονται σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία κατά σύμπτωση μάλλον, ανήκουμε. Με πιο σωστά κριτήρια, έπρεπε να ήμασταν … πολύ εκτός. Διότι "πολύ εκτός" είμαστε. Και η "τιμημένη Ιστορία" μας, δεν φτάνει…

Όλες αυτές οι πικρές σκέψεις πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό μου, μόλις έλαβα από φίλο καλό ένα link για αυτό το βιντεάκι, στο οποίο η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων της Ισπανίας (φαντασθείτε, δηλαδή, την δική μας ΓΣΕΕ), προσκαλεί τον κόσμο να συμμετάσχει στην πανεργατική απεργία της στις 14 Νοεμβρίου εναντίον των μέτρων λιτότητας που έχουν φέρει τον κόσμο σε απόγνωση.

Το βίντεο έχει τίτλο "Ανάπνευσε". Δείχνει τι μπορεί να κάνει το "Σύστημα" στους ανθρώπους. Να τους αρνηθεί. Να τους αποκλείσει. Να τους καταπνίξει. Να τους ουδετεροποιήσει. Να τους ομαδοποιήσει. Να τους εξαπατήσει. Δείχνει, όμως, και ένα πράγμα που μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι, και είναι ισχυρότερο ίσως από όλα αυτά: Να βγάλουν τη πλαστική σακούλα που τους φόρεσαν για να μην αναπνέουν, και να ουρλιάξουν!

Αξίζει, νομίζω, να δει κάποιος αυτό το βίντεο, όχι μόνο για να διαπιστώσει την τεράστια διαφορά μας από άλλους Ευρωπαίους (αυτό, μόνο μελαγχολία φέρνει), αλλά κυρίως για να δει πως για να επικοινωνηθεί καλύτερα ένα μήνυμα, υπάρχουν τρόποι πιο αποτελεσματικοί, με καλύτερη αισθητική, απ' ό,τι η σηκωμένη γροθιά και η τραχιά, "επαναστατική" φωνή μέσω ντουντούκας!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News