Με την απόλυτη συναίσθηση ότι όποιος τοποθετείται για την υπόθεση του νομοσχεδίου/ήδη ψηφισμένου νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες είναι ύποπτος μεροληψίας, να καταθέσω μερικές – για την αντίληψή μου βασικές – παρατηρήσεις.

Πρώτον, ήταν αποκαρδιωτικό να βλέπει κανείς τόσες μάχες οπισθοφυλακής και εντυπώσεων για ένα σύστημα-κουρελού, που επί Νόμου Βενιζέλου/μπαλωμάτων και Νόμου Ρουσόπουλου/«βασικού μετόχου» μόνον σύστημα αδειοδότησης στην τηλεοπτική μας ζούγκλα δεν είχε καταφέρει να δημιουργήσει. Η επίγνωση ότι και οι δυο εκείνες νομοθετικές παρεμβάσεις, περισσότερες ευκαιρίες παράκαμψης/καταστρατήγησης παρά ρύθμισης άνοιξαν στον καιρό τους, κανέναν δεν τιμά.

Δεύτερον, οτιδήποτε κι αν ψηφίστηκε μετά τον σκυλοκαβγά στη Βουλή των Ελλήνων, έχει μικρή σημασία μπροστά σ' αυτό που βρίσκεται εδώ, μπροστά μας. Ποιοι και πώς θα τρέξουν τις διαδικασίες; Πώς θα βγει (και ποιο…) αποτέλεσμα; Υπό την ίδια έννοια, λίγο ενδιαφέρει το πώς ξηλώθηκε το απερχόμενο ΕΣΡ – το οποίο πάντως μόνον «έργο» δεν μπορεί να σεμνύνεται ότι άφησε πίσω του (παρένθεση μέσα στην παρένθεση: αρνούμαι και θα αρνούμαι μέχρι τέλους να ονομάζω τη Λίνα Αλεξίου «μητέρα της Ζωής»…). Το ζήτημα, δηλαδή, είναι τι λογής άνθρωποι θα βρεθούν να το στελεχώσουν, και συνεπώς να τρέξουν τις διαδικασίες από εδώ και πέρα.

Τρίτον, και μάλλον εδώ είναι ένας πολιτικός χειρισμός που ανοίγει ένα χρήσιμο τεχνικό παραθυράκι σοβαρότητας, η στρατολόγηση «διεθνών ελεγκτικών εταιρειών» προκειμένου να διεξάγεται ο έλεγχος του προφίλ όσων διεκδικήσουν άδειες και χρειαστεί να εξηγήσουν/δικαιολογήσουν την προσέλευση των χρημάτων τους, μπορεί – μπορεί! τίποτε παραπάνω – να δώσει κάποιο περιεχόμενο στην παραδοσιακή υποκρισία του «Πόθεν Έσχες». Μόνον τέτοια διεθνή σπίτια μπορούν – μπορεί να μπορούν! – να κάνουν παρόμοιες διερευνήσεις, οι οποίες στα χέρια καλοπροαίρετων (λέμε τώρα!) ερασιτεχνών όπως του ΕΣΡ ή/και της Βουλής των Ελλήνων καταλήγουν στο αυτάρεσκο τίποτε.

Τέταρτον, με δεδομένο ότι η προκήρυξη των τηλεοπτικών αδειών και η διεξαγωγή των σχετικών διαδικασιών θα γίνει υπό συνθήκες της τηλεοπτικής αγοράς (δηλαδή της διαφήμισης…) θα θυμίζουν αναγκαστικά Σαχάρα, ο κίνδυνος να μην υπάρξει καν ενδιαφέρον που να «στηρίξει» έστω και 3 άδειες γενικού περιεχομένου δεν είναι ανύπαρκτος. Ιδίως άμα για τους τωρινούς παίκτες του τηλεοπτικού τοπίου ισχύσει χωρίς ελαστικότητες το μόλις ψηφισμένο πλαίσιο. Η ρήτρα που – ορθώς – έχει περιληφθεί, αν καταλάβαμε καλά, ότι επί μη επαρκών υποψηφιοτήτων δεν γίνεται αδειοδότηση, κινδυνεύει να λειτουργήσει… Μαζί και με τις προσφυγές που ήδη μισοψήνονται από τους ήδη παίκτες – καλά, από μερικούς! – αυτή η προοπτική μπορεί να φέρει ένα άλλο αδιέξοδο και μιαν άλλη διαιώνιση του καθεστώτος που (υποτίθεται ότι) ο Νόμος Παππά πάει μετά από 25 χρόνια να διευθετήσει.

Και ένα πέμπτο: το δημιούργημα Παππά – Τζανακόπουλου – Καλογήρου, αν είναι να λειτουργήσει, θα χρειαστεί τώρα ελαστικότητα ΜΑΖΙ με αυστηρότητα εφαρμογής. (Δύσκολα πράγματα, αυτά). Και θα χρειαστεί διαφάνεια και συνεχή επεξήγησή του κατά την εφαρμογή. (Ακόμη πιο δύσκολα).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News