Στο Πάσχα των Ελλήνων η κορύφωση φθάνει το Σάββατο το απόγευμα. Ως προς τη γελοιότητα του εννοώ. Όταν προσγειώνεται στο αεροδρόμιο των Αθηνών το αεροπλάνο που ξεκίνησε από τα Ιεροσόλυμα μεταφέροντας το Άγιο Φως και μαζί διάφορους χασομέρηδες. Και εδώ θα γίνει, όπως πάντα, η υποδοχή του με «τιμές αρχηγού κράτους» (ναι, έτσι ακριβώς ) για να μοιραστεί στη συνέχεια στις εκκλησίες της Ελλάδας. Στα Κύθηρα για παράδειγμα θα φθάσει πάλι με το αεροπλάνο την Κυριακή στις 10.55 το πρωί! Στο μεταξύ εκεί στα Ιεροσόλυμα έχουν προηγηθεί τσακωμοί, σπρωξίματα, ταχυδακτυλουργίες, ενίοτε πέφτει και λίγο ξύλο ανάμεσα στους ανθρώπους του Θεού. Φανέλες και ράσα τραβιούνται ανοίκεια. Παλαιότερα στέλναμε και τσολιάδες της Προεδρικής Φρουράς για να συνοδεύσουν τα ταπεινά  και άπι(α)στα φωτόνια που εκπέμπονται καθώς το φιτίλι της λαμπάδας καίγεται αλλά οι βάρβαροι εκεί κάτω δεν το (εκ)τίμησαν όπως έπρεπε και τους αποσύραμε. Τα χαμηλού επιπέδου διπλωματικά παιχνίδια όμως συνεχίζονται ενώ επικρατεί και ένας συνωστισμός αφού πολλοί εκλεκτοί του εκάστοτε Υπουργού ταξιδεύουν δωρεάν έως εκεί με την ειδική πτήση.

Γυρνώ στην άδεια πόλη και χαζεύω την υπερβολή, την κακογουστιά, την αμάθεια και την προχειρότητα γύρω από αυτή την μεγάλη γιορτή. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το τυπικό της λατρείας που ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός έχει επιλέξει με τη βοήθεια φωτισμένων ανθρώπων του ιερατείου του. Έτσι θέλουν έτσι λατρεύουν, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Και αν κάποτε συναντήσεις και ακούσεις πραγματικά φωτισμένους ανθρώπους όπως συνέβη να παρακολουθήσω μια φορά ομιλίες π.χ. του κ. Δημήτρη Μαυρόπουλου, είτε πιστεύεις είτε όχι φθάνεις να σκέπτεσαι πως θα ήθελες να είχες περισσότερα από δυο αφτιά για ν’ ακούς. Και αν εντρυφήσεις σε γραπτά όπως αυτά του αείμνηστου Ζήσιμου Λορεντζάτου θα βρεις κι εκεί τροφή για σκέψη.  Αυτά λοιπόν που με ενοχλούν είναι άλλα και έρχονται και σε βρίσκουν ενώ εσύ είσαι αλλού και δεν θέλεις να συμμετέχεις στα δρώμενα του Πάσχα.

Από την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί έχουμε σε ραδιόφωνα και τηλεοπτικά προγράμματα από τη μια το στείρο, λυγμικό λυρισμό του καθενός που έμεινε στην Αθήνα παρέα με ένα μικρόφωνο ή όποιου τέλος πάντων του ανέθεσαν να μας φωτίσει για τα όσα (δεν) ξέρει και από την άλλη την τεκμηριωμένη(;) θεολογική άποψη.  Οδυρμός και ευσεβισμός από τη μια για να βγαίνει ένα ψωμί, από την άλλη ένας θεολόγος επέμενε ότι στη Δευτέρα Παρουσία δεν μιλάμε για αθανασία των ψυχών απλά, που θα επανέλθουν, αλλά για πλήρη σωματική αποκατάσταση. Θα ξαναέλθουμε δηλαδή όπως είμαστε (με ποιο σώμα άραγε, το ανήμπορο του γέρου όταν έφυγε καλοτάξιδος στα ογδόντα του, το ατελές ακόμη βρεφικό ή εκείνο που είχε κάποτε όλους τους χυμούς του;). Και άλλες τέτοιες ανεδαφικές παρηγοριές για τη νίκη επί του θανάτου μέχρι που αναρωτιέσαι μήπως τελικά δεν είναι οι μπάτσοι αλλά οι θεολόγοι που πουλούν την ηρωίνη…

Αργότερα βγήκε κάποιος μητροπολίτης από τη Νιγηρία και αφού μας υπενθύμισε πόσο μαλωμένοι  μεταξύ τους είναι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, όλα αυτά τα υποτιθέμενα children of love, της Ελληνικής εκκλησίας, της Ρωσικής, της Αρμενικής, του Πατριαρχείου, μας μίλησε και για την ιεραποστολή εκεί κάτω. Και το να δίνεις βοήθεια σε ανθρώπους που δυσκολεύονται, πηγαίνοντας εσύ σε μια ξένη χώρα το καταλαβαίνω. Το να τους αλλάξεις τα πιστεύω τους, αντικαθιστώντας τα μάλιστα την αρχέγονη πίστη τους με την πίστη που υπαγορεύει ο άκαμπτος δογματισμός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας δεν το καταλαβαίνω. Όπως δεν καταλαβαίνω, για να έλθουμε σε πιο πεζά πράγματα, και αυτή την καθολική αδράνεια που επιβάλλεται όσο προχωρούμε προς την Κυριακή. Η ζωή στην πόλη μαραζώνει. Τα κλείνουν και φεύγουν. Όχι απλά λιγοστεύουν οι ειδήσεις αλλά ξανάρχονται οι περυσινές. Ξανακούς με τα ίδια λόγια ακριβώς ότι «φεύγουν με κάθε μέσο οι κάτοικοι της Αθήνας», σου πασάρουν για είδηση το πόσα αυτοκίνητα πέρασαν από τα διόδια, η αγορά των κρεάτων ξανά πρώτη είδηση. Βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, πάρκα κλειστά, τώρα που έχεις λίγο χρόνο περισσότερο. Τα ραδιόφωνα αλλάζουν τα προγράμματά τους. Πολλά κάνουν τη μουσική τους «σοβαρή». Μια λαογράφος μας εξήγησε πως είναι πολύ φυσιολογικό το σφάξιμο του αρνιού να γίνεται μπροστά τα μάτια ενός παιδιού. Και ένας πανέξυπνος μεγαλοδημοσιογράφος συνομιλητής της, τη σιγοντάρισε λέγοντας πως «είναι τόσο πιο φριχτές οι εικόνες που βλέπουν τα παιδιά στις ταινίες». Για φαντάσου πόσο απλό ήταν. Μόνο που μπορείς για τις ταινίες να τους αποδείξεις πως είναι ψέμα ενώ για το αίμα όταν πετάγεται αχνιστό και το ξεψύχισμα ενός ζώου ποια να είναι η δικαιολογία πάνσοφε;

Και για όσους διαβάζουν ήδη εκνευρισμένοι τα παραπάνω, που σίγουρα ο Αντίχριστος (άλλη ακατανόητη για εμένα μορφή) με βάζει να γράφω (αρχίζω κι εγώ να το αισθάνομαι αυτό), θα ήθελα μια απάντηση στις παρακάτω σχετικές με το ελληνικό Πάσχα ερωτήσεις:

Πόσα λεπτά πριν τις 12 φθάνουν στην εκκλησία και πόσα λεπτά μετά τις 12 απομακρύνονται οι πιστοί αναγνώστες μου;
Ποιές φράσεις από τις ακολουθίες της μεγάλης εβδομάδας έχουν συγκρατήσει, έχουν αναλύσει μέσα τους ή με τη βοήθεια άλλων και τους έχουν αυτές κάνει ν’ αλλάξουν συμπεριφορά;
Πόσες ανθρωποώρες κατά μέσον όρο καταναλώνονται στη μεγάλη αυτή γιορτή της χριστιανοσύνης από μια οικογένεια για τη μαγειρίτσα, το αρνί και τα άλλα; Μήπως δηλαδή το Πάσχα δεν είναι γιορτή της ορθοδοξίας αλλά γιορτή της κρεοφαγίας (meat him);

Τείνει να γίνει το Πάσχα μας ένα όστρακο χωρίς περιεχόμενο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News