Από μια άποψη, οι γυναίκες είναι  καλύτερα εξοπλισμένες για να επιβιώσουν στην ελληνική κρίση. 

Ενας τεχνοκράτης ή πολιτικά σκεπτόμενος, θα απαντούσε ότι αυτό είναι μια τεράστια μπούρδα. Η ανεργία, η υποαπασχόληση και η στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση (που  αγγίζει, συχνά, συνθήκες δουλοπαροικίας) πλήττει τον γυναικείο πληθυσμό σε μεγαλύτερο ποσοστά απ΄όσο τον ανδρικό. Όχι  μόνο τώρα, αλλά και πάντα.

Το ίδιο λέμε, με διαφορετικά λόγια.  

Γυναίκα σε κρίση ίσον γυναίκα προπονημένη. Όχι τώρα. Πάντα.

Ας το παραδεχτούμε, σε γενικές γραμμές, έχουμε πιο ανθεκτικές και περίπλοκες  καλωδιώσεις.

«Θα τα καταφέρουμε», λέει η γυναίκα, ενώ το τραπέζι της κουζίνας είναι γεμάτο από μια παρτίδα  κακάσχημα  χαρτιά; Απλήρωτοι λογαριασμοί, απειλητικές ειδοποίησεις, το φρεσκοτυπωμένο μελάνι σε ένα καινούριο φόρο, σε μια ακόμα μείωση, συχνά – όλο και συχνότερα σ΄ένα χαρτί που λέγεται «καταγγελία συμβάσεως». Στο ποτοφόλι εκατό ευρώ – τα χρωστάμε και τα εκατό, κι ο μήνας έχει οκτώ.

Κι αυτή, τι πήγε κι έκανε; Πήγε και αγόρασε μια τσάντα!

«Είσαι τρελλή!» λέει ο άντρας, που έχει, την καταθλιψάρα της αρκούδας, τα νεύρα τσίτα κι ένα κορμί που το σέρνει από καναπέ σε καναπέ, βλαστημώντας δημοσιογράφους, πολιτικούς και τη μοίρα του τη μαύρη.

«Ελα μωρέ, πως κάνεις έτσι; Μια τσάντα είναι».

«Δεν βλέπεις,  δεν καταλαβαίνεις που σου εξηγώ; Τα έσοδα τόσα, τα έξοδα τόσα, δεν είναι και τόσο δύσκολο. Πνιγόμαστε, τελειώσαμε. Και πήρες τσάντα; Αυτό μας έλειψε, να σε δούν στα μαγαζιά και να ψωνίζεις».

«Θα τα βγάλουμε πέρα. Θα τα καταφέρουμε.».

Ενα χάδι. Ένα νάζι. Κι αυτός εξοργίζεται με το κουτορνίθι.

Αλλά κοίτα τον, που χαμογελάει. Λίγο.  Για λίγο.

Μόλις «εζησε». Για μια στιγμή, έζησε αληθινά, όχι μετρώντας  εξοδολόγια και τεφτέρια. Μια μικρή αλυσσίδα από τέτοιες στιγμούλες μαζεμένες στη ζωή, λέγεται και κάπως αλλιώς: «Ευτυχία», μια ξεχασμένη λέξη. 

Η ευτυχία είναι γυναίκα. Παράλογη. Απρόβλεπτη. Παρορμητική, Φευγαλέα.

Παρατηρώ ότι αυτό που τους γυρίζει το μάτι ανάποδα, δεν είναι η αισιοδοξία μας αυτή καθ'αυτή,  αλλά ο χαβάς του χαϊβανιού: Ο γυναικείος τρόπος, το «μ΄ένα Αρλεκιν, ξεχνιέμαι».

Πάμε για καφέ. Κουτσομπολεύουμε άσχετα. Μιλάμε με τις ώρες για ανυπέρβλητες μαλακίες, αναλύουμε την θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα σε μια απόχρωση του ταμπά και του μπέζ σε μια τσάντα. «Να κρατήσω  την ταμπά; Η μήπως δεν πάει, και χρειάζομαι μια μπεζ;».

Πατάμε διακριτικά το πλήκτρο σίγασης στο βωβό όταν βλέπουμε νούμερο τράπεζας στο κινητό – και συνεχίζουμε την κοσμοϊστορική μας συζήτηση για το αν είναι ανορεξικιά,  ψυχοπαθής, πρεζόνι ή απλώς, θεά η Αντζελίνα Τζολί, η οποία, αντίθετα με την τράπεζα που μας τηλεφωνεί κάθε είκοσι λεπτά, όχι μόνο δεν ξέρει τον αριθμό μας αλλά βασικά, μας έχει εντελώς χεσμένες.

Τι θέλω να πώ; Πως δεν είμαστε τόσο «ούφο» όσο δείχνουμε. Ο κόσμος μας γύρω σαρώνεται από τον αέρα μιας τρομερής αλλαγής- και οι περισσότερες, όχι απλώς το  έχουμε «πληροφορηθεί», αλλά το ζούμε στο πετσί μας, τόσο που πιο πολύ δεν γίνεται.  Ένα μέρος του εγκεφάλου μας λειτουργεί με χειρουργική ακρίβεια: Ξέρουμε ποια πιστωτική θα αφήσουμε απλήρωτη, ποιος μπορεί να σηκώσει το φέσι μια εβδομάδα ακόμα, ζυγίζουμε το που πρέπει να σπρώξουμε κατά απόλυτη προτεραιότητα τα ογδόντα από τα εκατό ευρώ που έχουμε  στο πορτοφόλι μέχρι το τέλος του μήνα. Πάντα το ξέραμε και το ξέρουμε και τώρα. Χρωστάμε εκατό; Θα «σπρώξουμε τα ογδόντα». Διότι με τα υπόλοιπα είκοσι, που δεν έχουμε, θα αγοράσουμε μια τσάντα. Το λούξ. Ε, αυτό τους τρελλαίνει. Τους κάνει έξω φρενών. Ο αντρικός τρόπος για να λένε «είμαι υπεύθυνος για την οικογενειά μου». (Είπαμε, έχουν απλές καλωδιώσεις).
 
Προχτές άκουγα τον Αντώνη Σαμαρά  να εξηγεί με το γνωστό βαρυπενθές και  βαρύγδουπο (όλων των πολιτικών -και των ανδρών- ύφος)  ότι «ο ψυχολογικός παράγων» είναι πολύ σημαντικός στην αντιμετώπιση του γενικότερου προβλήματος. Σαν αυριανή ψηφοφόρος, πολιτικά σκεπτόμενη, θεώρησα  τη δήλωση μια κολοσσιαία μπούρδα: Ποια καλή ψυχολογική διάθεση; Αν συνυπολογίσεις τα χρέη, τις προοπτικές,  τους αριθμούς, τις απολύσεις, την γενικότερη εθνική ξεφτίλα, η αισιοδοξία είναι μόνο για ούφο.

Και μετά σκέφτηκα, ότι μπορεί η κυρία Γεωργία Σαμαρά, απλώς, να αγόρασε μια τσάντα.  Ότι μπορεί ο άντρας της να της έβαλε άγριο χέρι «αυτό μας έλειψε, μέσα στην καντήφλα μας, να σε δούνε και στα μαγαζιά να ψωνίζεις».

«Ελα μωρέ, πως κάνεις έτσι; Μια τσάντα είναι!», μπορεί να του είπε.

Και μπορεί εκείνος να χαμογέλασε. Λίγο. Για λίγο.

Μπορεί.

Δεν είμαι σίγουρη: Να ήταν  ταμπά, ή μπέζ;

Καλή μέρα της Γυναίκας, μάγκες.

Θα τα καταφέρουμε.

Αφιέρωμα, τα τραγουδάκια:  Κερασμένα – αλλά όχι γερασμένα –  από τον  Αριστοφάνη στη «Λυσιστράτη» ως την εποχή της «Λεωφόρου» – και τη δική μας…
  
 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News