Έχει λίγα ακόμα εικοσιτετράωρα ο κ. Τσίπρας να αποφασίσει είτε να συμβιβαστεί με τους δανειστές, κάνοντας βήματα πίσω από τις προεκλογικές του εξαγγελίες, είτε να αρνηθεί να υποχωρήσει και να μεταθέσει το θέμα στον «σοφό» λαό, που πολλές φορές απέδειξε ότι δεν ήταν καθόλου σοφός στις ιστορικές επιλογές του. Να ζητήσει, δηλαδή, από τους ψηφοφόρους να αποφασίσουν, αν θέλουν η χώρα να παραμείνει στο ευρώ, ακολουθώντας τα συμφωνηθέντα των προηγούμενων κυβερνήσεων (που εμείς ψηφίσαμε κι όχι ο Σόιμπλε με την Μέρκελ), ή να αποχωρήσει επιστρέφοντας στη δραχμή.

Προσωπικά, ελπίζω να μην φτάσουμε στο δημοψήφισμα και να συνειδητοποιήσει ο κ. Τσίπρας πως αυτό που κρατάει στα χέρια του δεν είναι μια απλή χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε επικίνδυνο αυτοκαταστροφικό όπλο, αν η περιβόητη διαπραγμάτευση καταλήξει στην αποχώρηση της χώρας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Στην περίπτωση, πάντως, που προκηρυχθεί δημοψήφισμα με το ερώτημα «ναι στο ευρώ» (ακολουθώντας τις μνημονιακές δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων) ή «επιστροφή στην δραχμή», έχω την πεποίθηση ότι ο «σοφός» λαός θα προτιμήσει να πάει στη δραχμή. Η σιγουριά ότι 70% του κόσμου θέλει το ευρώ είναι ξεπερασμένη, γιατί μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που είναι άνεργοι και ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας δεν έχουν τίποτε να χάσουν επιστρέφοντας στη δραχμή. Ένα άλλο επιχείρημα που ενισχύει την άποψή μου είναι το γεγονός πως αρκετά σημαντικός αριθμός νέων ψηφοφόρων δεν έχει γνωρίσει την κατάσταση που επικρατούσε όταν υπήρχε η δραχμή. Του είναι παντελώς άγνωστη αυτή η περίοδος και πολύ εύκολα μπορεί να «πλανηθεί» ότι η επιστροφή στη δραχμή θα σημάνει επιστροφή στην οικονομική ευημερία, όπως πρόλαβε να τη γνωρίσει πριν την πτώχευση. Οι συγκεκριμένοι δεν έχουν ζήσει τις αμέτρητες δυσκολίες που αντιμετώπιζε η χώρα και οι πολίτες της όσο υπήρχε η δραχμή. Πόσο δυσεύρετα αλλά και ακριβά ήταν όλα τα εισαγόμενα προϊόντα. Πόσο μεγάλη πολυτέλεια ήταν ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Το περιορισμένο συνάλλαγμα των 600 δολαρίων τον μήνα για τα παιδιά που σπούδαζαν εκτός Ελλάδας – και ένα σωρό άλλους, πολλούς, μικρούς αλλά και σημαντικούς για την πραγματική ζωή συναλλαγματικούς περιορισμούς, ακόμα και στο πεδίο των εμπορικών συναλλαγών.

Θυμάμαι μικρός που ερχότανε η θεία από την Αμερική και μου έφερνε τσίχλες, σοκολάτες, παπούτσια και παιδικά παιχνίδια. Τα μάτια μου γυάλιζαν. Μου φαινόντουσαν εξωπραγματικά. Θυμάμαι, επίσης, όταν ο πατέρας μου εγκατέστησε ερκοντίσιον στο δωμάτιό του. Ήταν σαν να είχε τοποθετήσει ράβδους χρυσού που δρόσιζαν τον αέρα. Αυτές τις μικρές αλλά ουσιαστικές λεπτομέρειες δεν τις έχουν ζήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι και αυτό κάνει το δημοψήφισμα ακόμα πιο επικίνδυνο.      

Είναι πολύ εύκολο για τον κ. Τσίπρα να ρίξει την ευθύνη της αναγκαστικής μικρής υποχώρησής του στις προηγούμενες κυβερνήσεις που κυβέρνησαν τη χώρα τα χρόνια της κρίσης. Γιατί όταν η χώρα υπογράφει, δεσμεύεται. Αυτό εξάλλου θα ήθελε και ο κ. Τσίπρας να γίνει σεβαστό για τον ίδιο από μια μελλοντική κυβέρνηση.

Ο κ. Τσίπρας είμαι σίγουρος ότι μπορεί να ελιχθεί και να διορθώσει πολλά, δίχως να διακινδυνεύσει την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Μια ακόμα μικρή υποχώρηση δεν θα βλάψει κανέναν. Περιμένουμε όλοι να πρυτανεύσει η λογική ώστε να ωφεληθεί άμεσα η χώρα, και να προκύψουν, όπως λέει και ο ίδιος, «επωφελείς λύσεις» και για τις δύο πλευρές. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News