Το σύνδρομο είναι γνωστό. Οι κάτοικοι της Κερατέας θα προτιμούσαν να «τρώνε» άλλοι τα σκουπίδια της περιοχής τους, οι κάτοικοι του Γραμματικού επίσης, οι κάτοικοι στη Φυλή δικαιολογημένα έχουν κουραστεί να δέχονται τα απόβλητα της μισής Ελλάδας (νόμιμα)και της Πελοποννήσου(παράνομα). Ο καθένας θέλει την οχλούσα δραστηριότητα στην αυλή κάποιου άλλου. Πρόσφατα είχα πάει ένα ταξίδι στη Χαλκιδική –στο τρίτο πόδι- όπου οι κάτοικοι των χωριών που βρέθηκα θα προτιμούσαν η εξορυκτική δραστηριότητα (εξόρυξης χρυσού, αργύρου, μολύβδου, ψευδαργύρου και χαλκού) να ασκείται κάπου αλλού αλλά όχι στο χωριό τους.

Όσο η κρίση βαθαίνει τόσο το φαινόμενο αυτό παίρνει εντελώς σουρεαλιστικές διαστάσεις καθώς ο περισσότερος κόσμος θεωρεί την τιμή της Γής –νόμιμα κτηθείσας- ή καταπατημένης το τελευταίο καταφύγιό του. Και την οχλούσα δραστηριότητα σχεδόν το μόνιμο εμπόδιο για να διατηρηθούν ψηλά οι τιμές.

Φυσικά για κάθε οχλούσα δραστηριότητα οι νόμοι προβλέπουν και θα προβλέπουν αντισταθμιστικά: Μόνο που αυτά ανήκουν στην κοινότητα μιας περιοχής και όχι στους ευτυχισμένους κτηματίες. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα δημοφιλές στην Ελλάδα των ημερών μας, όπου η κατοχή Γής είναι από τα λίγα σημεία σχηματισμού της κοινωνικής νεοελληνικής ταυτότητας.

Είναι η ίδια εκείνη νοοτροπία που καθοδηγεί επαρχιακούς και Αθηναίους δικηγόρους να «πετυχαίνουν» (;;;) τιμές μονάδες σε απαλλοτριώσεις επαρχιακών και εθνικών δρόμων πολύ ψηλότερες από το σύνολο του κατασκευαστικού κόστους του έργου (τελευταίο παράδειγμα η Κασσάνδρα) για λογαριασμό των αναξιοπαθούντων(;;) πελατών τους που συνήθως διαμαρτύρονται για την περιβαλλοντική υποβάθμιση από τα έργα αυτά και το συμβούλιο επικρατείας να ασχολείται με τις ανόητες αιτιάσεις τους που καμμία σχέση δεν έχουν με την προστασία του περιβάλλοντος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News