Από τα φτηνά κόμικς έμαθα ότι όταν πέσεις μέσα σε ένα βούρκο, δεν πρέπει να κουνάς τα χέρια σου και τα πόδια σου, γιατί έτσι επιταχύνεις την βύθιση σου. Επιστρέφοντας στην ελληνική πραγματικότητα μετά απότέσσερις μέρες χωρίς τηλεόραση και εφημερίδες, συνειδητοποίησα ότι το δόγμα της ακινησίας επεκτείνεται συνεχώς.
Η κυρία Διαμαντοπούλου ετοίμασε επιτέλους ένα νόμο για τα εκπαιδευτικά μας. Δεν είμαι ειδικός, αλλά σαν να θέλει να λύσει τα προβλήματα του παρελθόντος μήπως και μπορέσουμε μετά να πάμε λίγο παρακάτω. Και η πρώτη αντίδραση των καθηγητών ήταν στάση εργασίας για να μην αλλάξει τίποτα στις προσλήψεις τους!

«Καλά δεν ήμασταν γιατί η κυβέρνηση μάς ανακατεύει;», ωρυόταν το πρωί εκπρόσωπος των ταξιτζήδων (θα μπορούσε να ήταν και εκπρόσωπος των καθηγητών) αρνούμενος τη φορολόγηση της… φυλής του. «Μα γιατί να αλλάξουμε τώρα τις σχέσεις με την Τουρκία», αναρωτιόταν εθνικόφρων νεοδημοκράτης βουλευτής. Σύμφωνα με την ανάλυση του, αυτός που είναι τώρα στην γωνία είναι ο Ερντογάν τον οποίο πιέζουν οι στρατηγοί του, ενώ εμείς που πιεζόμαστε ακόμη και από τους κηπουρούς της Μέρκελ είμαστε μια χαρά.

 

«Και γιατί η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει τώρα τις αλλαγές για τους εργαζόμενους μερικής απασχόλησης», έριχνε την καχυποψία του επαγγελματίας συνδικαλιστής. «Και γιατί τώρα κάμερες με την άδεια μάλιστα της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων», έγραφε αναλυτής μεγάλης εφημερίδας (αλήθεια γιατί τώρα; ποιος έχει πρόβλημα με την εγκληματικότητα;).

Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι ατέλειωτος και παντού το ίδιο αίτημα. Όχι να το κάνουμε αλλιώς αλλά να μην το κάνουμε καθόλου. Να μείνουμε ήρεμοι μέχρι να μας καταπιεί ο βούρκος. Γιατί εδώ, σε αντίθεση με τα φθηνά κόμικς το αποκλείω να εμφανιστεί ο Μπλεκ ή ο Λούκι Λουκ να πετάξουν το λάσο και να μας σώσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News