Παίδες ο καθένας έχει τα κολλήματά του σ΄αυτή τη ζωή. Εγώ έχω κόλλημα με την αλήθεια. Γουστάρω την αλήθεια, πώς το λένε; Η αλήθεια βέβαια είναι πως η αλήθεια πολλές φορές δεν είναι παρά μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα σε χέρια άσχετου (λ.χ. τη φράση «Κύριε Παπαδόπουλε, αγοράστε εκπαιδευμένο σκύλο. Θα τυφλωθείτε σε τρεις μήνες το πολύ!» δύσκολα τη διαχειρίζεσαι) Άσε που καμιά φορά η αλήθεια δεν ακούγεται και πολύ αληθινή (ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: ένας συμφοιτητής μου είπε κάποτε στη μάνα(τζερ) του ότι άγνωστα άτομα σ΄ένα πάρτι του βάλανε το μπάφο στην τσέπη. Η αμείλικτη μάνα τον πλάκωσε εν συνεχεία στις φάπες τελείως άδικα γιατί το παιδί έλεγε αλήθεια. Άγνωστα ήταν τα άτομα. Μετά από παρατεταμένη έρευνα έγιναν γνωστά γιατί ο μπάφος ήταν Α΄ ποιότητας και το παιδί έψαχνε να ξαναπρομηθευτεί επειγόντως)

Το ψέμα πάντως είναι πιο κίνκυ, πιο γρήγορο, πιο δραστικό ρε παιδί μου. Ένα ψέμα κάνει το γύρο του κόσμου μέχρι η αλήθεια να μπορέσει να φορέσει τα παπούτσια της, έλεγε ένας μεγιστάνας του κίτρινου τύπου (Σ.Σ. η ατάκα κλοπιμαία από το ΣΤΟΥΝΤΙΟ 60, τη σειρά που τα σπάει και είναι ο τελευταίος μου εθισμός! Την έχω κατεβάσει ολόκληρη και βλέπω από προχτές τη νύχτα με διαλείμματα για τουαλέτα και σάντουιτς!!). Κάτι ήξερε ο (κίτρινος) τύπος. Με τα ψέματα χέστηκε στα φράγκα. Διότι, ας είμαστε ρεαλιστές: ποιός θα αγόραζε περιοδικό για να διαβάσει περιγραφή των ήσυχων συζυγικών ημερών του ζεύγους Μπρατζολίνα; Nobody! Ενώ άμα είχε χοτ περιγραφές του χοτ κηπουρού καθώς μπουκάριζε μια χοτ νύχτα στη κρεβατοκάμαρα του καραχότ ζεύγους ντυμένος φάντασμα, μέχρι κι εγώ, η ποιοτικιά, θα έριχνα μια ματιά (ειδικά αν ο χοτ κηπουρός περιφερόταν γυμνός λόγω χοτ θέρους ). Αυτά όμως είναι τα λεγόμενα κατά συνθήκην ψεύδη (sic). Όλοι ξέρουν ότι είναι μουσαντέ τα άρθρα του Βέρυ Σόρυ αλλά τα διαβάζουν για το χάβαλο. Δεν βλάπτουν κανέναν εκτός από την αισθητική μας (ειδικά αν ο κηπουρός φέρνει τελικά κομματάκι στο Στάθη Ψάλτη). Το κυριότερο όμως είναι ότι οι πρωταγωνιστές δεν είναι αυτό που θα λέγαμε αθώα θύματα- συνήθως ψάχνονται τρελά να γίνουν εξώφυλλο κι ας το διαψεύδουν. Όταν π.χ. κάποιος τηλεφωνεί στον παπαρ(άτσ)ι ότι σκέπτεται να βγει στο μπαλκόνι του γυμνός να απολαύσει το φεγγαρόφωτο με το νέο του αμόρε, τη γνωστή τρανσέξουαλ Μαρλήν, δεν μπορεί να κατηγορήσει τον κίτρινο τύπο ότι του φώτισε παράνομα τα ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα (if you know what I mean…) με τα φλας, ε;

Τα χειρότερα ψέματα όμως είναι μακράν ταανώνυμα (άρα ανέξοδα) ψέματα των μπλόγκερς. Βεβαίως και οι μπλόγκερς χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Η μία είναι η βαρετή πλην τίμια κατηγορία δεν –έχω-τι-να-κάνω-για-να-περάσω-την-ώρα μου-ρε-γαμώτο-ας-γράψω-καμιά- μαλακία. Ανώνυμος είναι ό,τι θέλει γράφει. Αν έχει βάσιμες υποψίες πως έχει ταλέντο στην ποεζία, δημοσιεύει στιχάκι (σήμερα αύριο και χτες οι πόρτες ήτανε κλειστές κι εγώ ήμουν απόξω και μες το θάμπος το θαμπό, χτυπώ την πόρτα για να μπω και με πετάξαν όξω!) Αν ρέπει στο πεζό ποστάρει κομμάτι για τις επιπτώσεις της απιστίας στην ζωή του ατόμου και συγκεκριμένα της Σούλας από το Γέρακα (Σούλα έλα ξανά!). Αθώα πράματα δηλαδή. Ένας ηλίθιος (ή μια άνεργη φιλόσοφερ) μπροστά στο πληκτρολόγιο.

Η άλλη κατηγορία όμως δεν είναι καθόλου αθώα. Η άλλη κατηγορία θέλει πίσσα και πούπουλα! Τα παλικάρια (και λέω παλικάρια γιατί έχω την έμμονη πλην ολοφάνερα biased ιδέα ότι οι περισσότεροι υπερμαλάκες στα μπλογκς είναι άντρες…) έχουν πολύ συγκεκριμένο στόχο για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Θέλουν ας πούμε να χτυπήσουν μια θεσούλα και δεν την παίρνουν; Την πέφτουν στον αντίπαλο που την πήρε. Θέλουν μια εργολαβία και δεν τους κάθεται; Αφού δεν μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν τη λάσπη στο χτίσιμο τη ρίχνουν στα μούτρα του ανταγωνιστή τους. Γουστάρουν μια γκόμενα που τους φτύνει; Τη βγάζουν ασθενή με Έιτζ, λεσβία, μανιοκαταθλιπτική. Θέλουν να εκβιάσουν κάποιον φραγκάτο? Τον απειλούν με υπαινιγμούς ότι θα προχωρήσουν σε τρομερές αποκαλύψεις. Είναι βαρεμένοι συνταξιούχοι τσολιάδες, ελληνάρες 100% που θίγονται από το βιβλίο της ιστορίας γενικά και τη Μαρία Ρεπούση ειδικότερα; Τη βγάζουν αρχιπράκτορα των παγκοσμιοποιημένων τουρκοεβραίων ανθελλήνων μασόνων! Τους απατάει η γκόμενά τους; Βγάζουν στο u tube (βλ. U porn) βιντεάκια αποδεικνύοντα ότι έχει μεγάλο ταλέντο στα χείλη (καλή μαλάκω είναι κι αυτή. Δεν φτάνει που αγάπησε το βόδι, το άφησε και να τη βιντεοσκοπεί από πάνω… ). Τι να σας λέω τώρα, τα ξέρετε… Από τους κομπλεξικούς ψιλικατζήδες μέχρι τους μεγαλομαφιόζους είναι όλοι για τα μπάζα! Κλείνουν σπίτια, κλείνουν ανθρώπους στο Δαφνί, κλείνουν το μάτι στη χειρότερη πλευρά του εαυτού μας (που μόνο ο μεγαλοδύναμος και ο Σοπενάουερ ξέρει πόσο σιχαμένη είναι…)

Με λίγα λόγια αν ξανακούσω κανένα να υπερασπίζει την ελευθερία των μπλόγκερς του διαδικτύου παίδες θα τα σπάσω όλα! Καλύτερα να κόψω το χέρι μου παρά να τους χαριστώ άλλη φορά. Να πα να πνιγούν. Να καούν στην κόλαση. They give freedom a bad name!

 

Υ.Γ. Να ξεκαθαρίσω κάτι: Η φράση «δυστυχώς ο καρκίνος σας διαγνώστηκε σε τελικό στάδιο κι έχετε δυο βδομάδες ζωής», δεν είναι αλήθεια. Μια αναιδής χοντράδα είναι. Το είπαν σ’ ένα φίλο μου πριν εννιά χρόνια κι αυτός ακόμα ζει για να τους τη σπάσει!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News