Ήταν, που λέτε, προπαραμονή Χριστουγέννων του 1981. Η Ελλάδα ζούσε στον αστερισμό της Αλλαγής κι εγώ είχα ραντεβού με τη Λίλιαν Βουδούρη, σύζυγο του Άρη Βουδούρη, τότε εκδότη της εφημερίδας Εγνατία, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Με επιμονή του Λυκούργου Κομίνη, πρώτου διευθυντή της εφημερίδας, είχα μετακομίσει στην πανέμορφη πόλη, μετά της συντρόφου μου και της μικρούλας κόρης μας, αρχισυντάκτης. Μόνο που η Εγνατία είχε βάλει λουκέτο και το ραντεβού με την εκδότρια αφορούσε τα της αποζημίωσης και της καταβολής του τελευταίου μισθού και του δώρου Χριστουγέννων: Πανέμορφη κι αγαπημένη πόλη η Θεσσαλονίκη, περνούσα εκεί ως μαθητής αξέχαστα καλοκαίρια, πλην όμως, τη συγκεκριμένη στιγμή, ήμουν άνεργος μετανάστης. Με τον επίσης άνεργο αστυνομικό συντάκτη να με προτρέπει να ξαναγυρίσω στην Αθήνα, καθόσον η εκεί «δημοσιογραφική αγορά», δεν θα με σήκωνε.

Στην Αθήνα, διευθυντής ειδήσεων τηλεόρασης στην ΕΡΤ ήταν ο καλός συνάδελφος Δημήτρης Κατσίμης. Του τηλεφώνησα, να του πω τον πόνο μου. Συμπτωματικά, θα ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη, ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά: «Θα τα πούμε από κοντά», μου είπε. Περάσαμε Χριστούγεννα μέσα στην αγωνία και την ελπίδα. Ειδωθήκαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου του. Είχε κάνει μια πρώτη κουβέντα με τον τότε γενικό διευθυντή της ΕΡΤ, Γιώργο Ρωμαίο, και με τον τότε διευθυντή ειδήσεων ραδιοφωνίας, Γιώργο Κορωναίο. Μου μετέφερε την εκτίμησή τους στο πρόσωπό μου και με πληροφόρησε ότι καμιά δεκαριά κομματικά στελέχη της ΝΔ, που κατείχαν θέσεις κλειδιά στο ραδιομέγαρο, είχαν υποβάλει τις παραιτήσεις τους:

«Εκείνο που επείγει», μου είπε, «είναι να βρούμε ένα κορόιδο, αρχισυντάκτη για την πρωινή βάρδια, πέντε με δέκα» (πρωινή ομοχειρία τη λέγανε). «Μόλις το βρήκατε», απάντησα και, για να μην υπάρξουν δυσάρεστα απρόοπτα, του διευκρίνισα ότι δεν ήμουν ενταγμένος στο ΠΑΣΟΚ. «Το ξέρουμε», μου δήλωσε: «Ούτε ο Κορωναίος είναι».

Το πώς βρέθηκε διαμέρισμα στην Αθήνα κι έγινε, καταχείμωνα, η μεταφορά της οικοσκευής και η εγκατάσταση, είναι μια άλλη τραγική ιστορία. Ξεκίνησα 20 Ιανουαρίου 1982. Κάθε ξημέρωμα, ξυπνούσα τέσσερις παρά και υπέβαλλα νοερά την παραίτησή μου, καθόσον, σε νορμάλ εποχές, ήμουν συνηθισμένος να πέφτω για ύπνο γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Ώσπου να φτάσω στο ραδιομέγαρο, επίσης νοερά, την απέσυρα: Οικογένεια και λοιπές υποχρεώσεις δεν επέτρεπαν επαναστατικές πράξεις.

Όμως, στην όλη ιστορία, υπήρχε ένα πρόβλημα: Ναι μεν δούλευα κανονικά αλλά μισθό (ό,τι έλεγε η συλλογική σύμβαση, συν επίδομα θέσης, συν μια ώρα νυκτερινή εργασία) δεν έβλεπα. «Η γραφειοκρατία», μου έλεγαν: «Κάνε υπομονή».

Φτάσαμε τέλος Ιουνίου με την υπομονή να εξαντλείται, το Ταμείο Υγείας να με έχει ειδοποιήσει ότι μου κόβει την περίθαλψη, επειδή δεν εισέπραττε εισφορές για λογαριασμό μου, και την κυβέρνηση να μην είναι ευχαριστημένη από «την προβολή του κυβερνητικού έργου». Ο τότε γραμματέας του υπουργείου Τύπου (Κωστόπουλος, αν θυμάμαι καλά) συγκάλεσε σύσκεψη. Κλήθηκα κι εγώ. Πριν να ξεκινήσει, τον ρώτησα, πότε πιστεύει ότι «οι καινούργιοι» θα εισπράξουμε κανα φράγκο. «Δεν έχετε ακόμα πληρωθεί;», ρώτησε και τα μάτια του γούρλωσαν από θυμό και έκπληξη. Παράτησε τη σύσκεψη, πλάκωσε τα τηλεφωνήματα και, ω του θαύματος, την 1η Ιουλίου, κληθήκαμε στο ταμείο. Ένα χαρτί με χειρόγραφα τα έντεκα συνολικά ονόματα των «καινούριων» και δίπλα το ποσό που καθένας δικαιούταν. Υπογράφαμε και εισπράτταμε: Δέκα μέρες του Ιανουαρίου, συν πέντε πλήρη μηνιάτικα, συν δώρο Πάσχα, λεφτά να δουν τα μάτια μας!

Τρεις μέρες αργότερα, στο ισόγειο της ΕΡΤ, ακούω ένα συνάδελφο να με φωνάζει γελώντας:

«Ρε δεξιέ, φασίστα! Ροκανίζεις το χρήμα του ελληνικού λαού».

Απορημένος, ρώτησα, τι τρέχει.

«Διάβασες την Αυριανή;», ρώτησε.
«Όχι», απάντησα: «Δεν τη διαβάζω ποτέ».
«Κακώς», δήλωσε κι έχωσε στα μούτρα μου τη φυλλάδα. Πρώτο θέμα με τεράστια ξύλινα γράμματα ο τίτλος «ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΡΤ». Το κείμενο ήταν ένας κανονιοβολισμός επιθέτων εναντίον «των τρωκτικών της ΕΡΤ, που διόρισε η Δεξιά και εισπράττουν υπέρογκους μισθούς, χωρίς να κάνουν τίποτα». Και, στη μέση της σελίδας, φιγουράριζε φωτοτυπία του χαρτιού με τα ονόματά μας, τις υπογραφές μας και τα ποσά που καθένας μας έλαβε. Από «αβλεψία», είχαν ξεχάσει να διευκρινίσουν ότι τα ποσά αντιστοιχούσαν σε πέντε μηνιάτικα, δώρο Πάσχα και ένα δεκαήμερο. Κι ο αναγνώστης έμενε με την εντύπωση ότι επρόκειτο για μηνιάτικο! Κι εγώ «ήμουν χρόνια διορισμένος στην ΕΡΤ από την επάρατο Δεξιά και δεν έκανα τίποτα»!

Όχι. Δεν υπέβαλα μήνυση. Βασικός κανόνας, όταν γίνεσαι στόχος μιας φυλλάδας, είναι να μην απαντάς. Τους τσακίζει αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News