Η διαχρονική ισχύς της παροιμίας «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι» επιβεβαιώνεται, και επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ, από το πώς βλέπουν το Δημόσιο οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Το χρόνιο σαράκι της ευνοϊκής τακτοποίησης αιτημάτων ημετέρων ή της εξυπηρέτησης των «δικών» μας στο ευρύτερο Δημόσιο συνεχίζεται,  με το πελατειακό κράτος, που δυστυχώς για δεκαετίες καθιέρωσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, να μην ανατρέπεται και να συντηρείται και από μια αριστερή κυβέρνηση.

Στη μεγάλη σκιά της διαπραγμάτευσης καταγράφονται ενέργειες και προσπάθειες που δείχνουν ότι η νοοτροπία της «τακτοποίησης» είναι παρούσα και δύσκολα θα αλλάξει. Είτε εξαιτίας ανεδαφικών προεκλογικών δεσμεύσεων που στην κυβέρνηση αναδεικνύονται ανεφάρμοστες, είτε για να μην προκύψουν δύσκολα προβλήματα που απαιτούν δυσάρεστες επιλογές για να λυθούν. 

Πολλές από τις μεταρρυθμιστικές διατάξεις για διαφάνεια και αξιοκρατία, που θεσπίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια για να αντιμετωπιστούν χρονίζουσες παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, ξηλώνονται ενώ επανέρχονται πρακτικές διορισμού «δικών» μας επικεφαλής σε δημόσιους οργανισμούς, καθώς και διευθετήσεις που εξυπηρετούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναπτύξει προνομιακές σχέσεις ή έχει αναλάβει προεκλογικά δεσμεύσεις.

Για παράδειγμα, τι σηματοδοτεί η κατάργηση με νόμο των διοικητών των νοσοκομείων εν μία νυκτί χωρίς να προταθεί άλλος διαφανής και αξιοκρατικός τρόπος; Τι σημαίνει η ρύθμιση του κ. Κατρούγκαλου, σύμφωνα με την οποία η αργία στους επίορκους γιατρούς και γενικότερα στους δημοσίους υπαλλήλους, δεν επέρχεται άμεσα, όπως θεσμοθετήθηκε επί Μανιτάκη, αλλά παραμένουν εν υπηρεσία κι αν ποτέ και όταν τελεσιδικήσουν στη Δικαιοσύνη, θα ισχύσει. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ενδεικτική της αντίληψης που επικρατεί σε σημαντικά κλιμάκια της κυβέρνησης. Ή, τι σηματοδοτεί η πρόσφατη απόπειρα να μην καταβάλλεται από τρεις εταιρείες ο ειδικός φόρος χρήσης φυσικού αερίου, που τελικά αποσύρθηκε από αντιδράσεις και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ας μη θυμηθούμε το θέμα των καθαριστριών και των επαναπροσλήψεων που διατρανώνει ο αρμόδιος υπουργός. Αν, μάλιστα, ανατρέξει κάποιος σε κάθε υπουργική απόφαση και νομοθετική διάταξη δεν θα εκπλαγεί με ό,τι διαπιστώσει.

Αυτού του είδους νοοτροπία και πρακτική βλέπουν οι εταίροι-πιστωτές και δεν έχουν εμπιστοσύνη στις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, ούτε από τη σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα ούτε από τις προηγούμενες. Και έτσι ζητούν μέτρα και μέτρα… Δεν βλέπουν παρά αποσπασματικά ουσιαστικές προσπάθειες ανάταξης των παθογενειών που μας ταλαιπωρούν.

Μήπως, λοιπόν, πολλά από όσα τραβάμε ως κοινωνία οφείλονται στο δικό μας χούι; Το νταραβέρι με το γκουβέρνο και γενικότερα με το κράτος; Μήπως ευθύνεται το κομματικό μας σύστημα, το οποίο δείχνει ανεπηρέαστο από πέντε χρόνια μνημόνια και αρνείται να αποδεχθεί τις διαχρονικές του ευθύνες; Μήπως τελικά μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι για τις επιλογές πολιτικών προσώπων που κάνουμε κάθε φορά στην κάλπη;

Κι αν σ' αυτά και σ' αρκετά ακόμη σχετικά ερωτήματα θα πρέπει να απαντήσουν τα παλιά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αν επιθυμούν να τα ξανακοιτάξει η κοινωνία, φρονώ ότι αφορούν και το πρώτο πεντάμηνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτή η πολιτική πρακτική δεν ταιριάζει με την κυβερνώσα Αριστερά. Εκτός κι αν πρόκειται για φενάκη. Οπότε επιβεβαιώνεται ο Μανώλης Ρασούλης, ο οποίος με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου έλεγε: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Στο χέρι, λοιπόν, όσων οραματίζονται μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα είναι να αλλάξουν όλα εφόσον όλα τριγύρω αλλάζουνε.

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News