Ο Δημήτρης Μακρέας υπηρετεί χρόνια ως αγροτικός γιατρός στο Ακρωτήρι Χανίων. Στον ελεύθερο χρόνο, ασχολείται και με τη μουσική. Απ’ ότι φαίνεται, όμως, μέσω αυτής, κάνει «κακές παρέες». Αυτή ήταν μάλλον και η αιτία που πάνω του ξέσπασε το μένος μερικών «παλλικαράδων» οι οποίοι τον «περιποιήθηκαν». Καλύτερα, όμως, και πολύ πιο ενδεικτικά από τα δικά μας λόγια, είναι το απόσπασμα από τη διήγησή του:

«Ήμουν μαζί με τη γυναίκα μου στο Στέκι Μεταναστών, μετά τη συναυλία που είχαμε κάνει η μουσική ομάδα «Γιαρ Αμάν» στο Γυαλί Τζαμισί, με τραγούδια από την κοινή παράδοση των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας. Φεύγοντας, μπήκε ένα φίλος μετανάστης που παίζει μουσική μαζί μας στο μουσικό σχήμα «Γιαρ Αμάν», σε κατάσταση μεγάλης αναστάτωσης, καθώς, όπως μας είπε, πριν από λίγο τον είχε τραμπουκίσει μια ομάδα νεαρών. Βγήκαμε μαζί από το Στέκι και περπατήσαμε 10 μέτρα μέχρι τη γωνία Δασκαλογιάννη και Χατζ. Νταλιάνη. Η ομάδα των νεαρών ήταν σε μικρή απόσταση και με είδαν που ήμουν με τον μετανάστη. Κόσμος που βγήκε από το «Στέκι», τους φώναξε να φύγουν και το έπραξαν προσωρινά. Δεν είχα καμία αντιπαράθεση μαζί τους. Ούτε τους είπα, ούτε μου είπαν οτιδήποτε. Το μόνο μου «έγκλημα» ήταν ότι ήμουν δίπλα στο παιδί που είχαν τραμπουκίσει. 

[…]Δεν μπόρεσα να κάνω κάτι! Λίγο πριν φτάσουν οι τρεις σε εμένα, έρχεται από πίσω άλλος και χωρίς να προηγηθεί τίποτα άλλο με κτυπάει με ένα ξύλινο στυλιάρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Τα έχασα, γύρισα και τον είδα να κρατάει το στυλιάρι και ταυτόχρονα μου επιτέθηκαν οι άλλοι 3 κλοτσώντας και γρονθοκοπώντας με. Έπεσα κάτω και συνέχισαν να με κτυπούν. Ευτυχώς ένα ζευγάρι ηλικιωμένων άρχισαν να φωνάζουν και σταμάτησαν. Μόλις μπόρεσα να σηκωθώ, ήλθε ένας και μου έριξε μια μπουνιά στο πρόσωπο, ρίχνοντάς με στο έδαφος όπου και κτύπησε το κεφάλι μου στην άσφαλτο. Κατάλαβα ότι έχω κτυπήσει πάρα πολύ γιατί είχα μούδιασμα και πόνο σε όλο το σώμα».

[…] Είναι φανερό ότι είχαν έλθει στην πόλη να δείρουν, να κτυπήσουν, και εγώ ήμουν το -τυχαίο ελπίζω- θύμα τους, επειδή ήμουν δίπλα στον μετανάστη. Είμαι σοκαρισμένος. Τι έχουν αυτοί οι άνθρωποι στο μυαλό τους; Αυτό θέλουν να κάνουν στη ζωή τους; Να είναι τραμπούκοι και δολοφόνοι, να βρίσκουν έναν άνθρωπο και να τον σαπίζουν στο ξύλο. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι 20-25 παιδιά βγαίνουν έξω και στήνουν παγανιά για να σκοτώσουν κόσμο. Απ' ό,τι μου είπαν είναι και κάτοικοι Ακρωτηρίου. Τι να πω; Είναι τραγικό! Μπορεί να έχω περιθάλψει τους γονείς, τους παππούδες, τους συγγενείς τους!» είπε μεταξύ άλλων εδώ.

Τα τελευταία του λόγια είναι, κατά την άποψή μου, τα σημαντικότερα. Κτύπησαν έναν άνθρωπο, κυριολεκτικά «τυφλωμένοι». Και αν η πραγματική τύφλωση είναι πάθηση που ίσως και να θεραπευτεί, η «τύφλωση» που επιφέρει το μίσος δεν έχει γιατρειά. Η περίπτωση της βίας ενάντια στον γιατρό, είναι μια ακόμα απόδειξη.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News