Το "Downton Abbey" είναι μια εξαιρετική σειρά αγγλοσαξονικού επιπέδου που παίζεται στο κρατικό κανάλι. Εσχάτως κατακτά και τη σοβινιστική -τηλεοπτικά- Αμερική. Την υποκριτική στη σειρά τη χαρακτηρίζει η παντελής σχεδόν έλλειψη χειρονομιών εκ μέρους των ηθοποιών, (σε αντίθεση με τις ελληνικές) και η ψιθυριστή εκφορά των διαλόγων. Θαυμάζει κανείς τους εξαιρετικούς ηχολήπτες που δεν χάνουν ούτε λέξη.

Στην έπαυλη της σειράς, κάποια στιγμή, προσλαμβάνεται ένας Ιρλανδός σοφέρ, ολίγον σοσιαλιστής, μια εποχή που η Ιρλανδία τελεί ακόμη υπό αγγλική κατοχή. Αφού τον προλαβαίνουν στο τσακ πριν φέρει καπέλο τη σουπιέρα στο κεφάλι ενός Βρετανού στρατηγού, κατά τη διάρκεια ενός δείπνου, τελικά τον ερωτεύεται η μικρότερη -και ωραιότερη- κόρη του λόρδου κτηματία και το σκάει μαζί του στην Ιρλανδία. Επιστρέφουν για τον γάμο της μεγάλης κόρης του λόρδου και εμφανίζονται ενδεδυμένοι φτωχικά για τα στάνταρ της οικογένειας, ο δε πρώην σοφέρ έρχεται με ένα φτηνιάρικο τουίντ κουστουμάκι, ίδιο πρωί-βράδυ, όταν τότε το να μην αλλάζει κανείς για το δείπνο ή για το πρωινό ήτο ανοσιούργημα ολκής. Τι να κάνει και η φοβερή μητέρα του λόρδου, ρεσιτάλ με τα μοβ η Μάγκι Σμιθ, αναλαμβάνει να τον ντύσει ευπρεπώς για τον γάμο. Αυτός όμως ως γνήσιος σοσιαλιστής αρνείται, αποκαλώντας τα μεγαλοαστικά ρούχα «σύμβολα καταπίεσης». Κατόπιν το βουλώνει,  φοράει μια σκούρα βελουδέ ρεντιγκότα, δένει τη γραβάτα διπλά και γίνεται κουμπάρος της κουνιάδας του.

Οι σπόρτσμεν της ελληνικής Βουλής είναι οι Ιρλανδοί σοφέρ των καθ’ ημάς. Κάνουν αντίσταση ενδυματολογική. Αντί για μισητά κοστούμια και γραβάτες, απομεινάρια αστικής παρακμής, ενδύονται τισέρτ εφαρμοστά, μπλουζάκια ως το γόνατο οι ευτραφείς, αγορασμένα από πανέρια σουπερμάρκετ, ταγεράκια οι κυρίες, ενθύμια επαρχιακών γάμων και βαπτίσεων, πουκάμισα οι άρρενες ανοιχτά στο στήθος, άνευ χαϊμαλίου ακόμη δυστυχώς και ενίοτε θαυμάζουμε αμφιέσεις βουλευτίνων που θα έλεγες ότι αφίχθησαν άρτι από κάμπινγκ της Φολεγάνδρου ή μουσική σκυλοσκηνή της Αχαρνών. Κάποιοι ενίοτε αρνούνται να απαρνηθούν την πάλαι ποτέ δημοσιογραφική τους ιδιότητα και εμφανίζονται με ψωραλέα γιλέκα με καμιά δεκαριά τσέπες, σαν αυτά που χρησιμοποιούσαν παλιά οι φωτογράφοι για να τοποθετούν τα φιλμ.

Τουλάχιστον οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ τηρούν τον ενδυματολογικό κώδικα του συνδικαλιστικού πρετ α πορτέ, με κουστουμάκι φτηνοραμένο, μετά εσωτερικής καζάκας ή πουλόβερ τον χειμώνα, χρώματος γκρι. Ακόμη και ο φίλτατος Αλέξης, που σθεναρώς αρνείται τη χρήση γραβάτας, κρύωσε το παιδί και φόρεσε μπορντό καζάκα εσωτερικώς του σακακιού του.

Λίαν προβεβλημένοι στυλίστες του λαού, οργισμένοι από τα ξενόφερτα μνημόνια, σχολίασαν το γεγονός προσπάθειας επιβολής ενδυματολογικού πρωτοκόλλου στη Βουλή, ως εξής: «Ας αφήσουν αυτά τα αυταρχικά και να κοιτάξουν να ανακουφίσουν πρώτα το γκοσμάκη από τα μέτρα τους» (παρακαλώ όπως τηρηθεί η προφορική ορθογραφία).

Καλό θα ήτο να θυμίσουμε τα εξής:

Α. Η Βουλή δεν είναι κάμπινγκ και εκδρομή. Άλλο βουλευτής και άλλο πρεζόνι. Καλό θα είναι να γνωρίζει κανείς να φέρεται και να μην είναι μονίμως χύμα. Δείξε μου τους τρόπους σου να σου πω την ποιότητα της ιδεολογίας σου.

Β. Οι γελοίες ενδυματολογικές εμφανίσεις επισκιάζουν τις ενίοτε σοβαρές απόψεις του βουλευτού και τον καθιστούν αντικείμενο γέλωτος και επιθεωρησιακής ατραξιόν.

Γ. Ας δουλέψουν και οι Έλληνες ράφται, που είναι λίαν ταλαντούχοι. Ας αφήσουν και κάποια χρήματα σε κάποιους έμπειρους στυλίστες. Δεν είναι κακό. Δεν τα ξέρουμε όλοι όλα. Και δεν χρειάζονται πολυτέλειες. Λίγο καλό γούστο. Να τελειώνουμε με τις ενδυματολογικές γυφτιές.

Υ.Γ. Εξαιρώ από τα παραπάνω τον φίλτατο Περικλή Κοροβέση, που όταν ήταν βουλευτής φορούσε σανδάλια, εξαιτίας των βασανιστηρίων που υπέστη επί χούντας. Και σέβομαι απεριόριστα την περίπτωσή του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News