Νομίζετε ότι οι ήρωές μας, όπως συμβαίνει στις ταινίες του Χόλιγουντ, είναι πάντα άνθρωποι που κάνουν το καλό; Ένα είδος υπερανθρώπων χωρίς καμία αδυναμία που ίσως και στη συνείδηση πολλών άλλων να είναι καταχωρημένοι «αρνητικά»; Εγώ πάλι νομίζω ότι μπορεί να μοιάζουν στους μεξικάνους αστυνομικούς που πολεμούν το τοπικό καρτέλ αλλά συμμορφώνονται με οδηγίες άλλων συναδέλφων τους που συνεργάζονται με το πανεθνικό καρτέλ. Έτσι είναι η ζωή σε χώρες σαν τη δική μας πατρίδα. Χθες που βρέθηκα μετά από 7 χρόνια στην Ολυμπία, ένας δημόσιος υπάλληλος μου είπε αυτή την ιστορία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Θυμάστε την κλοπή στο παλιό μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας, το Σύγγρειο, το πρώτο επαρχιακό μουσείο της Ελλάδας; Τι κλαυθμοί και οδυρμοί στα ΜΜΕ. Μία ένοπλη ληστεία ήταν και ευτυχώς οι δράστες, που καταδικάσθηκαν, «σκιτζήδες». Κάποιοι στην Ασφάλεια εκεί στην Πάτρα το πήραν ζεστά, πατριωτικά. Ρώτησαν, νοίκιασαν λιμουζίνα για να εμφανισθούν σαν αγοραστές, κανόνισαν ραντεβού σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης με τους κλέφτες και ένα βράδυ τηλεφώνησαν στην έφορο αρχαιοτήτων της Ολυμπίας για να τη ρωτήσουν πώς ήταν το χρυσό δαχτυλίδι που είχαν κλέψει από την προθήκη του μουσείου 9 μήνες πριν. Η γυναίκα ταράχθηκε, κατάλαβε ότι κάτι σπουδαίο συνέβαινε στη ζωή της.

Πήγε στην Εφορεία Αρχαιοτήτων, άνοιξε τα φώτα, κατέβασε τη βιβλιογραφία για το κλοπιμαίο και περίμενε τους αστυνομικούς να έρθουν από την Πάτρα. Ήρθαν και ο επικεφαλής κούτσαινε. Ήταν αυτός που είχε εμφανισθεί σαν ο αγοραστής και είχε παλέψει με τους δράστες και είχε τραυματισθεί. Έβγαλε το δαχτυλίδι σαν να ήταν της μάνας του και αφού η έφορος τον βεβαίωσε ότι αυτό ήταν, την προειδοποίησε να είναι έτοιμη και για πρόσθετη δουλειά σαν και αυτή. Την άλλη μέρα έφερε τα εδώλια, τους μικρούς τροχούς και ό,τι είχαν αφαιρέσει οι δράστες «που είχαν οικονομικά προβλήματα και σκέφτηκαν να κλέψουν το μουσείο» που δεν γνώριζαν τι περιείχε. Ήταν και αυτοί σαν και εμάς – όπως, βεβαίως, και εκείνοι που τους έπιασαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News