Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών επισκέφθηκε το 1ο Λύκειο των Αγίων Αναργύρων για τον καθιερωμένο αγιασμό, την πρώτη μέρα του σχολείου. Στην είσοδο τον περίμεναν δημοσιογράφοι για τις σχετικές  δηλώσεις. Είπε κάτι που ταιριάζει στη μέρα και είχε έναν χαρακτήρα προσωπικό, ότι δηλαδή καλόν είναι σαν σήμερα να σκεφτόμαστε ο καθένας τη δική του αρχή και πορεία. Επειδή όμως δεν φάνηκε τόσο εμπορική και ιντριγκαδόρικη η απάντησή του, του ζητήθηκε να τοποθετηθεί για τα ρεπορτάζ  που αναφέρονται σε  λιποθυμίες μαθητών στην τάξη ή στο προαύλιο από έλλειψη τροφής λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι γονείς.

Και τότε, με το ίδιο γαλήνιο και σοβαρό ύφος, είπε ότι κι εσείς – οι δημοσιογράφοι – κάνετε υπερβολές. Όποτε θέλετε μεγαλώνετε κάτι και όποτε θέλετε το μικραίνετε. Έστρεψε την ευθύνη στο μικρόφωνο με πολύ εύσχημο τρόπο κι απέφυγε να δώσει συνέχεια. Η στιγμή θα του επέτρεπε έστω και με ένα νεύμα ή μορφασμό να είναι συγκαταβατικός ή σύμφωνος με το ερώτημα. Δεν εκμεταλλεύτηκε όμως τη δημοσιότητα της μέρας ούτε γενικά των ημερών που θέλουν την εκκλησία σε κόντρα. Προσπάθησε να ΄ναι ψύχραιμος και να μην προκαλεί.

Η στάση αυτή του Ιερώνυμου είναι διδακτική για αυτούς που έχουν μπροστά στο στόμα τους μικρόφωνο, γι’ αυτούς που απευθύνονται σε κόσμο πολύ. Και δεν στοχεύουν στη συγκίνηση και τον εύκολο τρόμο ή μελό.

Θα είχε ενδιαφέρον να βρεθούν πρόσωπα εξέχοντα της κοινωνικής μας ζωής (πολιτικής, κλήρου, επιστήμης) και να μας πουν με στοιχεία αλήθειες. Όπως επί παραδείγματι, α) πόσα παιδιά πραγματικά έχουν λιποθυμήσει στα σχολεία και πού οφείλεται η αδυναμία τους αυτή, β) πόσοι είναι αριθμητικά οι άστεγοι των Αθηνών, γιατί βρίσκονται στον δρόμο και ποια η κατάσταση της υγείας τους, γ) πόσοι αυτοκτονούν από την κρίση και πόσοι από κατάθλιψη δ) πόσοι άνθρωποι πέθαναν γιατί έγιναν περικοπές στην Υγεία. Τι πραγματικά συμβαίνει; Τα στοιχεία είναι σωστά και κάνουμε λάθος στη μετάφραση ή η ανάλυσή τους μπάζει;

Τον Αύγουστο που ο κόσμος αισθάνθηκε λίγο πιο ήρεμος και ελάχιστα αισιόδοξος, μακριά από την πανικόβλητη ενημέρωση, βγήκε έξω από το σπίτι του, κολύμπησε, έφαγε σουβλάκι στην ταβέρνα, καλαμπούρισε και αφέθηκε. Δεν μπορεί να συνεχιστεί ο φόβος της επικάλυψης. Σαν εκείνα τα παλιά δίχτυα που σαπίζουν στον βυθό, πνίγουν στους κόμπους τους τα μικρά ψάρια και τα δένουν μαζί με τις χιλιοσκισμένες πλαστικές σακούλες. Ανάσα δεν παίρνεις, αν το σκεφθείς. Και η διαδικασία του ξεκαθαρίσματος σε φοβίζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News