Αρνήθηκε την αγκαλιά. Είπε ξερό όχι. Τον αγαπούσε, αλλά είχε κουραστεί. Μαζεύτηκε στη γωνιά του κρεβατιού. Κουκουλώθηκε με το πάπλωμα. Τα κουκιά δεν τους έβγαιναν, η μέρα έφερνε μία καινούρια δυσκολία. Για κάθε λύση υπήρχε ένα επιπρόσθετο πρόβλημα. Τους ήξερα χρόνια, ζευγάρι αγαπημένο, που μόνο στα παραμύθια συναντάς. Σύμμαχοι στη ζωή, τα ενωμένα κορμιά τους πανοπλία στη μάχη για την επιβίωση. Ιππότης της αγάπης αυτός, πριγκίπισσα του ονείρου αυτή. Παντρεμένοι δεν ήταν, ο γάμος χρειαζόταν λεφτά. Πολιτικό τον απέρριπταν, επιθυμούσαν να ευλογηθούν από το Θεό. Δεν ήταν θρησκόληπτοι, ούτε μανιακοί με το Χριστιανισμό. Απλώς, ευσεβείς και βαθιά θρησκευόμενοι. Με την αίσθηση της ταπεινότητας, που πολλοί μπερδεύουν με τη δειλία.

Τσακώθηκαν, δεν μπόρεσαν να το αποφύγουν. Ζούσαν μαζί, σε ένα γλυκό σπιτάκι στο Παγκράτι. Εκείνος βέρος Αθηναίος, εκείνη από την Πτολεμαΐδα. Νοίκιαζαν το διαμέρισμα 400 ευρώ, ο σπιτονοικοκύρης αρνιόταν να εφαρμόσει τον νόμο και να κατεβάσει το ενοίκιο. Ο Κωνσταντίνος, ετών τριάντα τεσσάρων, ήταν διευθυντής σε ένα μικρό ξενοδοχείο κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Το ξενοδοχείο έκλεισε, έμεινε ξεκρέμαστος. Επί έξι μήνες έστελνε βιογραφικά και παράλληλα έκανε δουλειές του ποδαριού. Το μεροκάματο ίσα που του έφθανε για τα καθημερινά έξοδα του νοικοκυριού. Οι γονείς του χρωστούσαν πάρα πολλά λεφτά και ήταν αδύνατον να συνδράμουν. Η Ελπίδα, τριάντα χρονών, υπάλληλος σε μεταφορική εταιρεία, απολύθηκε πριν τρεις μήνες. Έπεσε στο ταμείο ανεργίας και τηλεφώνησε στην Αγγελική Νικολούλη να της βρει δουλειά. Αναμένει στο ακουστικό ακόμη.

Μια μέρα, χτύπησε το κινητό του Κωνσταντίνου. «Σου βρήκα δουλειά σε ξενοδοχείο στην Πράγα, 1.200 ευρώ το μήνα», του είπε ένας φίλος του, που είχε ήδη μεταναστεύσει από πρόπερσι. Δαγκώθηκε, χαρά μέσα σε κουτί λύπης. Πικρή σοκολάτα με γλυκό λικέρ. Και η Ελπίδα; Η Ελπίδα βρήκε δουλειά σε καφέ στην Κοζάνη. Ένας πρώην της, που διατηρούσε μαγαζί στην κεντρική πλατεία, της προσέφερε δουλειά. Είχε τηλεφωνήσει σε όποιον ήξερε για να δουλέψει, σε πρώην, γνωστούς κι αγνώστους. Βρήκαν και οι δύο δουλειά, όχι όμως σε μέρος που τους βόλευε. Ναι, αλλά στην επιβίωση δεν χωράει βόλεμα. Ακούς αγγελία για δουλειά και νομίζεις ότι συμμετέχεις στην κλήρωση του τζόκερ.

Η τελευταία μέρα της σχέσης τους, γράφτηκε στο κουκλόσπιτο στο Παγκράτι. Επίλογος με τσακωμό. Τσακώνονταν γιατί δεν υπήρχε κάτι λογικό να επιλύσουν και να τα βρουν, όπως συνέβαινε κάθε φορά που είχαν κάτι να αντιμετωπίσουν. Όλα τους φάνταζαν παράλογα. Άνθρωποι με μηδαμινές απαιτήσεις, το μόνο που ήθελαν ήταν να μοιραστούν τη ζωή τους. Και να κάνουν όνειρα δίχως χρήματα, αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι τους. Κοιτώντας το ταβάνι και ταξιδεύοντας σε όλα τα μέρη του κόσμου. Χέρι-χέρι. Μη βιαστείτε να σκεφτείτε πως αν το ήθελαν πραγματικά, θα ήταν ακόμη μαζί. Είναι αφελές να κλείνεις τα μάτια μπροστά στην ανάγκη για επιβίωση. Ίσως, μέσα από αυτή την κρίση αναδυθούν νέες σχέσεις, πιο ανθρώπινες και πιο ουσιαστικές. Ίσως.  Αλλά μέχρι να περάσει ο τυφώνας, καθημερινά στις ντουλάπες των σπιτιών μας θα κρεμάμε χωρισμούς, που ούτε η ναφθαλίνη δεν τους προστατεύει από τον σκόρο της ανεργίας.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News