«Όλη η ανθρωπότητα είναι μια χήρα που φροντίζει τον τάφο ενός που δεν αγάπησε».
[N. Παναγιωτόπουλος "Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια"]

Προ facebook δεν ήξερα το πένθος ως post! Είτε πρόκειται για αποχαιρετισμό σε κοντινό αγαπημένο πρόσωπο, είτε για δημόσια συλλυπητήρια για τον θάνατο κάποιου έλληνα ή ξένου καλλιτέχνη.

Τώρα, με το που βλέπω R.I.P κατά …ριπάς, με ζώνουν τα φίδια σε ποιον ευχόμαστε πάλι να αναπαυθεί εν ειρήνη. Δεν προλαβαίνει να βγει αγγελτήριο θανάτου για κάποιον τραγουδιστή, ηθοποιό, καλλιτέχνη και τα κοινωνικά δίκτυα έχουν φορέσει τα μαύρα και αποχαιρετούν με συντριβή και κατάχρηση πάντα των σημείων στίξης: «αντίο……..», «Καλό ταξίδι!!!», ή με άρνηση της πραγματικότητας «δεν το πιστευω!!!!!!» και εμότικον θλιμμένες φάτσες.

Ο καθένας θέλει να γράψει σ΄αυτό το βιβλίο κάτι σαν κατευόδιο, αλλά όπως συμβαίνει συχνά και με τους επικήδειους οι υπερβολές είναι τέτοιες, που αν άκουγε εκείνος που εγκατέλειψε τα εγκόσμια θα σηκωνόταν να διαμαρτυρηθεί!

Κάποια συγκινησιακή φόρτιση, όταν πρόκειται για την Τζένη Βάνου ή παλιότερα τον Δημήτρη Μητροπάνο, είναι κατανοητή και δικαιολογημένη: συνδέσαμε τα τραγούδια τους, τη φωνή τους, με έρωτες, βράδια αξημέρωτα, αλκοόλ, χαρές και καημούς- κυρίως καημούς και πάθη.

Όταν, όμως, για όποιον επώνυμο/διάσημο/καλλιτέχνη έρχεται το τέλος, και το Διαδίκτυο γεμίζει από οδύνη απερίγραπτη, δάκρυα και αποσιωπητικά που απλώνονται σαν πλερέζες, κάτι δεν πάει καλά. Μου θυμίζει μια θεία μου στο χωριό, σε μια κηδεία που έγινε σχεδόν ανέκδοτο. Ο άντρας της, προχωρημένης ηλικίας, ήταν καταδικασμένος και η ίδια τον είχε πάει σε άσυλο, προσευχόμενη να συμβεί το μοιραίο για να ηρεμήσουν κι αυτός κι αυτή.

Οταν ανακοινώθηκε ο θάνατος, η θεία έπαιξε με τεράστια επιτυχία την Ηλέκτρα, την Εκάβη και την Μήδεια μαζί, φωνάζοντας γοερά «Πού πας λεβέντη μουουουου, πού μ΄αφήνεις Λευτέρη μουουουου», σε σημείο που ο αδερφός της την κλώτσησε, λέγοντας «σκάσε, γαμώτο, έχουμε γίνει ρεζίλι σ΄όλο το χωριό»…

Κάπως έτσι, στην αυλή του φεϊσμπουκικού χωριού, ο θάνατος πρόσφατα του σπουδαίου πράγματι ηθοποιού Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν από υπερβολική δόση ναρκωτικών, προκάλεσε κλαυθμό και οδυρμό και μεγάλη έκπληξη για την αιτία θανάτου.

Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, και προ social media, προκαλούσε ταυτόχρονα αναστάτωση και έλξη σε μας, τους κοινούς θνητούς ο θάνατος των διασημοτήτων. Πέρα από την επιβεβαίωση ότι μπροστά του είμαστε όλοι ίσοι, σε μια δημοκρατία χωρίς εξαιρέσεις, ο τρόπος που κάποιος καλλιτέχνης «φεύγει» προσθέτει ένα σημαντικό κεφάλαιο στη μυθολογία του, στην αφήγηση της ζωής του, ειδικά αν είναι αυτοκτονία.

Αμέτρητες γυναίκες ξάπλωσαν αγκαλιά με χάπια και δεν ξαναξύπνησαν, η εικόνα της Μέριλιν Μονρόε, που κοιμάται φορώντας μόνο Σανέλ Νο 5, μας έρχεται στο μυαλό. Εκατομμύρια νέοι σκοτώθηκαν με αυτοκίνητο γιατί έτρεχαν σαν τρελοί, ο Τζέιμς Ντιν έμεινε στην ιστορία. Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα για το πώς ο θάνατος παίρνει άλλη διάσταση για τους ανθρώπους της τέχνης, είτε είναι βίαιος και αδόκητος, είτε το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας και «μπανάλ» αρρώστιας.

Μερικές φορές βέβαια εξηγείται. Για παράδειγμα πολλοί ταλαιπωρημένοι άνθρωποι πέρασαν την πόρτα των ψυχιατρείων, αλλά μόνο ο Γεώργιος Βιζυηνός έγραψε στο Δρομοκαΐτειο, τον απαράμιλλης δύναμης στίχο «μετεβλήθη εντός μου κι ο ρυθμός του κόσμου», στο ποίημα «Στίχοι του Φρενοκομείου».

Για τις «φυλές» του facebook, που παρίστανται σε κάθε κηδεία («ο ταφόπλακας», «ο υπάλληλος των διοδίων», «η γκομενίτσα που έχει 500 φωτό με μπικίνι» κ.λπ.) ένα σαρκαστικό, αλλά και τόσο αληθινό σχόλιο από τον ΣΤΡΟΥΓΚ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News