Δεν έχω κανέναν δεδομένο σεβασμό στούς «θεσμούς» και στα «λειτουργήματα» αυτά καθαυτά. Αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, με χαρακτηρίζει παραδόξως απο μικρό παιδί. Δεν πιστεύω στούς «θεσμούς» της Δημοκρατίας, ή της Δικαιοσύνης, της Παιδείας, της Εκκλησίας, ή, ακόμα λιγότερο «του Προέδρου της Βουλής» ή «του Προέδρου της Δημοκρατίας» – που μπορεί να είναι οποιοδήποτε δευτέρας επιλογής ξεχασμένο ή και διεφθαρμένο «πολιτικό πρόσωπο» που ανασύρεται μια συγκεκριμένη στιγμή για να εξυπηρετήσει μια ευκαιριακή σκοπιμότητα ή «πολιτική ισοροπία». Γενικά, το ξαναλέω, δεν πιστεύω στούς «θεσμούς». Πιστεύω όμως συχνά σε κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις, σε κάποια πρόσωπα που επενδύουν με την προσωπικότητά τους αυτούς τούς «θεσμούς» – μέχρις αποδείξεως του εναντίου τουλάχιστον.

Αλλά που το θυμήθηκα; Είχα μια συζήτηση σ΄ένα ταξί περί δημοσιογραφίας και «λειτουργήματος». Ενοιωσα άκρως κυνικός. «Ποιό λειτούργημα ρε συνάνθρωποι», άκουσα τον εαυτό μου να λέει στον οδηγό και την διπλή μίσθωση, «κάτι σκληροί επαγγελματίες, εκβιαστές και ανενδοίαστοι είναι κάποιοι «συνάδελφοι» δημοσιογράφοι – αυτοί τουλάχιστον που είναι περισσότερο γνωστοί και απασχολούν την επικαιρότητα συχνότατα «αποκαλύπτοντας σκάνδαλα» ή, πιό σωστά «απειλώντας με αποκαλύψεις».
Εξυπακούεται βέβαια, (μη με βάζετε τώρα να λέω τα ευκόλως εννοούμενα) οτι αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι δημοσιογράφοι είμαστε νταβατζήδες και εκβιαστές. Αυτό έλλειψε. Οι περισσότεροι είμαστε έντιμοι άνθρωποι ή τρομαγμένα ανθρωπάκια, κανείς δεν αμφιβάλλει γι’ αυτό. Κάποιοι απο τούς πιό πετυχημένους και προβεβλημένους όμως είναι κάτι καθίκια, ο Θεός να φυλάει. Συνεχώς με το δάχτυλο στην σκανδάλη και τον εκβιασμό ηχογραφημένο και φωτογραφημένο στο κινητό τους – άντε στο Notebook.
Παλιά τα κάνανε με τηλεφωνικές ηχογραφήσεις, κασέττες, φωτογραφίες, βιντεάκια όταν βγήκανε οι πρώτες φορητές βιντεοκάμερες, με οτι μπορούσε ο καθένας τελοσπάντων. «Ωστε δεν θεωρείτε την Δημοσιογραφία Λειτούργημα» είπε τελικώς η διπλή μίσθωση λίγο πρίν κατέβει. «Κρίμα. Θα έπρεπε τόσα χρόνια που ζείτε και απ΄αυτήν τη δουλειά να είχατε έναν μεγαλύτερο σεβασμό στο επάγγελμα που ασκείτε».

Συμφώνησα απολύτως. Και θα έπρεπε και πολύ θα το ήθελα. Αλλά ο ρεαλισμός δεν μου επιτρέπει να τον έχω αυτόν τον σεβασμό. Ούτε στούς δημοσιογράφους, ούτε στούς πολεοδόμους, ούτε στούς εφοριακούς, ούτε στούς αστυνομικούς που συνεχώς συναλάσσονται μπροστά στα μάτια όλων μας με εμπόρους ναρκωτικών και αδιαφορούν ακόμα και αν τούς κινηματογραφούν κάμερες, ούτε στην Δικαιοσύνη που έβαλε εμένα φυλακή ενω ξέρει πολύ καλά ποιούς θάπρεπε να είχε βάλει.

Οι αστυνομικοί και οι δικαστές και οι μεγαλοδημοσιογράφοι ζητούν τον σεβασμό μου; Πώς; Με ποιά λογική, με ποια προσόντα και ποιό δικαίωμα; Ως «θεσμοί»;

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι ο «θεσμός». Κάτι σαν φωτοστέφανο; Η Προεδρία της Δημοκρατίας π.χ είναι «Θεσμός». Γιατί; Ποιός το αποφάσισε; Και αν το αποφάσισε κάποιος, ποιός το επεκύρωσε; Απο το 85 και μετά, όταν εν μία νυκτί ένας πρωθυπουργός ακύρωσε με μιά απόφασή του αυτό που είχε επικυρώσει ο Ελληνικός λαός με το δημοψήφισμα που καταργούσε την Βασιλεία και διάλεγε την Προεδρευομένη Δημοκρατία με κάποιες, περιορισμένες αλλά σοβαρές, εξουσίες του Προέδρου, ο «θεσμός» έγινε πατσαβούρα και ο μόνος ανθρωπάκος που δέχτηκε να τον επανδρώσει την ίδια κιόλας μέρα ήταν αυτός ο κ. Σαρτζετάκης που στα προεδρικά του ταξίδια η μόνη του έννοια ήτανε να ψωνίζει ηλεκτρικές συσκευές απ΄τa tax-free για να επανδρώσει την βιλλίτσα όπου μετακόμισε όταν έληξε η (μακρά) θητεία του. Οφείλω τώρα εγω όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι να το σέβομαι και ώς «θεσμό»;

Οχι – σας ερωτώ ευθέως και πείτε μου. Τι να σεβαστώ;

Να σεβαστώ τα ντήλ που γίνονται μεταξύ υποκόσμου και Δικαιοσύνης, κράτους και υποκόσμου, ΜΜΕ και μαύρου χρήματος, Εκκλησίας και οικονομικών συμφερόντων άσπρων ή μαύρων αδιακρίτως, να σεβαστώ τον θεσμό του «Πρωθυπουργού» που ξαμολάει Νεονάκηδες και Βουλγαράκηδες και όποιος προλάβει να φάει τα πιό πολλά είναι και ο πιό μάγκας;
Τι να σεβαστώ; Τον «συνάδελφο» που τον διορίζει ο «θεσμός» στο Γραφείο Τύπου με μοναδικό αντάλαγμα να τον λιβανίζει εσαεί;

Να σεβαστώ τον Μιχαήλ Στασινόπουλο και τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, την Μαρία Ρεζάν ή τον Μάριο Πλωρίτη – αυτό εξυπακούεται. Βαθειά μετάνοια και μέχρις εδάφους. Αλλά να σεβαστώ τον «θεσμό της δικαιοσύνης» που μπροστά στα μάτια μου έχει καταδικάσει έξη μήνες φυλακή μια γριούλα που την είχανε πιάσει χωρίς εισητήριο στο λεωφορείο για το κοιμητήριο του Ζωγράφου (όπου πήγαινε κάθε απογευματάκι ν΄ανάψει το καντήλι του συντρόφου της) ;
Τον ίδιο «θεσμό» που προκλητικά αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι γνωστοί πιά και εκτεθειμένοι απατεώνες και μαφιόζοι και κλείνει στα κελλάκια των φυλακών κάτι ταλαίπωρους μετανάστες ή χρήστες ή βαποράκια που δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα κι΄ούτε έναν συγγενή να τούς φέρει στο επισκεπτήριο ένα ζευγάρι μάλλινες κάλτσες;

Σας το λέω ευθέως ― τούς έχω χεσμένους όλους τους «θεσμούς». Είναι κενοί περιεχομένου στο 90% των περιπτώσεων. Και τιμώ τα Πρόσωπα, τούς ανθρώπους, αυτούς που κάνουν την διαφορά. Τον εφέτη που μειοψηφεί σε μια άδικη απόφαση, ξέροντας οτι η διαφοροποίησή του αυτή θα του κοστίσει, δεν θα προαχθεί, δεν θα περιληφθεί σούς «υμετέρους», θα υποστεί πιθανότατα μια ταπεινωτική μετάθεση ποιός ξέρει πού. Και τον αστυνομικό που του λέει ο μαφιόζος συνάδελφος «φέρε εδω τη σακκούλα με τα 200 γραμμάρια που βρήκες στο διαμέρισμα» και λέει «Οχι, έχω υποχρέωση να τα παραδώσω στην δίωξη» και φροντίζει μάλιστα και σε ποιόν στην δίωξη θα τα παραδώσει – γιατί υπάρχει δίωξη και «δίωξη».

Με λίγα λόγια : Επειδή το λέει ο πάσα ένας, εγω (και κανείς μας) δεν οφείλουμε σεβασμό σε κανέναν «θεσμό». Γιατί, πολύ απλά, ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται – δεν επιβάλλεται απο τίποτα και απο κανέναν.
Και αυτό ισχύει γιά όλα, απο τα πιό μικρά και ταπεινά μέχρι τα πιό μεγάλα και σπουδαία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News