Οσο περνούν οι μέρες και απομακρυνόμαστε πιά σιγά-σιγά, σαν κοινωνία, απο το αρχικό σόκ τής «πτώχευσης», τόσο μεταμορφώνεται η κοινή πραγματικότητά μας και παγιώνονται νέες συμπεριφορές και αντιμετωπίσεις. Σίγουρα οι διαπιστώσεις μας σε αυτή τη φάση δεν γίνεται να ταυτίζονται απόλυτα, κάποια πράγματα όμως, νομίζω, λίγο-πολύ όλοι τα διακρίνουμε. Κατ΄αρχήν έχουν πέσει οι τόνοι στίς μεταξύ μας συναλλαγές και τα πάρε-δώσε. Δεν βλέπεις πιά πολλά παγώνια στην πιάτσα και τα ελάχιστα που επιμένουν να «προκαλούν» με τα αστραφτερά τους καμώματα εισπράττουν πιά τόσα ειρωνικά χαμόγελα και τόσο σηκωμένο φρύδι που, θέλοντας και μή, συμμαζεύονται.

 

Στις συζητήσεις έχουν επανέλθει ζητήματα όπως οι αληθινές σχέσεις, η φιλία, η συμπαράσταση στον διπλανό μας, η ανοχή μας σε τυχόν δυσκολίες που μας προκαλεί το στρίμωγμά του, η λέξη «ευχαριστώ» συνοδευμένη μ΄ ένα ειλικρινές χαμόγελο όταν κάποιος σου φέρει ένα ποτήρι παγωμένο νερό την ώρα που πραγματικά διψάς – και άλλα τέτοια μικροπράγματα που, όμως, κατα την γνώμη μου, κάνουν την διαφορά. Αλλάζει η εποχή, αλλάζουνε οι συμπεριφορές, αλλάζει και το τέμπο, η μελωδία των συνειρμών μας : Ναί, η κοπέλλα θέλει να παρκάρει και είναι τόσο δύσκολο να βρεί κανείς πάρκιγκ εδω. Ας μη τη φρικάρω. Αν κορνάρω δεν θα τα καταφέρει, θα την αποσπάσω απο την προσπάθειά της και δεν θα κερδίσω και τίποτα γιατί έτσι κι΄αλλοιώς το φανάρι δεν το προλαβαίνω. Για να δυναμώσω το ραδιόφωνο. Ωραίο τραγούδι αυτό, καιρό είχα να το ακούσω. Α, είναι επανεκτέλεση, μα τι ωραίο που τόχουνε φτιάξει, μια χαρά, η κυρία παρκάρησε και μου χαμογέλασε σχεδόν με ευγνωμοσύνη. Σιγά, τι έκανα. Ανθρωποι είμαστε, τι στην ευχή πιά; Να, ξεκολλήσαμε, άναψε και το πράσινο. Κι΄αν αργήσω και δέκα λεπτά, σιγά, δεν θα πέσουν έξω τα καράβια μου. Τι έχουμε να πούμε; Πως 600 είναι πολλά, δεν μπορώ να δίνω 600 μόνο για νοίκι, αν θέλει 450 έχει καλώς, αλλοιώς δεν θα μετακομίσω, θα μείνω εκεί που είμαι και ας θέλει η Μαριαλένα «να συζήσουμε». Βλέπουμε. Αργότερα.

Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω να σας μεταδώσω αυτό το αίσθημα που εισπράττω, σχεδόν απο παντού : Το αναγνωρίζω γιατί το ξέρω απο παλιά, για ένα μεγάλο διάστημα όμως είχε εξαφανιστεί – και ίσως οι νεότεροι να το συναντούν για πρώτη φορά. Αλλά το παράδοξο είναι πως, ειδικά οι νεότεροι, δεν το συναντούν απλώς, το φέρουν πάνω τους σαν κόσμημα οι περισσότεροι – εκτός απο κάποιες εξαιρέσεις που έχουν να κάνουν με την «show-business». Οταν ο Λάκης Λαζόπουλος και η Χάρις Αλεξίου συνομιλούν και αστειεύονται μεταξύ τους την ώρα που τραγουδά η Μάρθα Φριντζήλα, όλοι το παρατηρούν. Οι αυστηρότεροι το λένε «αγένεια» ή και «γαϊδουριά», οι επιεικέστεροι λένε, «ελα μωρέ τώρα, μη τους παρεξηγείς, έτσι έχουν μάθει χρόνια τώρα, τώρα θ΄αλλάξουνε; Αφού τους αγαπάμε». Αλλά δεν περνάει πια απαρατήρητη η μικρή αυτή τηλεοπτική παρατυπία – που δεν θα είχε καμμιά σημασία αν ο βαθμός της εκτίμησης που τρέφουμε οι περισσότεροι και για την Αλεξίου και για τον Λαζόπουλο, δεν ήταν τόσο υψηλή. Γι΄αυτό περιμένουμε απο αυτούς ανάλογες συμπεριφορές, αλλοιώς πώς θα μάθουν οι νεώτεροι που έρχονται; Φαντάζεστε ας πούμε την Νάνα Μούσχουρη με τον Δημήτρη Χόρν να λένε τα δικά τους και να χειρονομούν αυτάρεσκα ενώ στη σκηνή θα τραγουδούσε, ας πούμε, η Νατάσα Μποφίλιου, η Ελεονώρα Ζουγανέλη – ή η Μάρθα Φριντζήλα; Ποτέ. Ακόμα και αν βαρυόντουσαν, εφ΄όσον ξέρανε πως έχουν κάμερες στραμμένες πάνω τους, θα καρφώνανε τα βλέμματά τους στα χείλη της νεώτερης ερμηνεύτριας, κι΄έτσι, διακριτικά θα μας δίδασκαν να κάνουμε και εμείς το ίδιο – την κοινωνία δηλαδή.

Δεν θα επέμενα στο παράδειγμα αν δεν είχαμε πάρει αυτή την ανοιχτή στροφή τους τελευταίους μήνες. Τώρα όμως, ξανά, αυτά τα «μικρά» πράγματα έχουν μεγάλη σημασία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News