Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η περίοδος των ηρωικών πράξεων. Ήρωες και άγγελοι έφυγαν από την Ελλάδα. Τα παλιά τα χρόνια με τους πολέμους, με τις ανδραγαθίες και με άλλα κοινωνικά κατορθώματα δινόντουσαν παράσημα. Στρατιωτικά για τις γενναίες πράξεις του πολέμου και κοινωνικά για τις γενναίες πράξεις της κοινωνίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και, το πάλαι ποτέ, τους βασιλείς.
Θέτω όμως το ερώτημα τι είναι ηρωική πράξη στις μέρες μας. Είναι πολύπλοκη η απορία μου και δέχεται πολύπλοκη απάντηση.

Ήρωας αυτή τη στιγμή είναι ο μέσος Έλληνας που με φραγκοδίφραγκα πενηνταράκια προσπαθεί να στείλει το παιδί του στο σχολείο, να φάει, να κρατηθεί κοινωνικά και να πληρώσει τους απεχθείς φόρους και το δυσβάστακτο στεγαστικό.
Μην μου πείτε ότι αυτό δεν είναι ηρωισμός; Ε, λοιπόν, αυτόν τον Έλληνα δεν θα τον παρασημοφορήσει κανένας. Υπάρχουν όμως άλλοι που παρασημοφορούνται χωρίς να υπάρχει καμία προϋπόθεση ηρωικής πράξης.

Πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων πριν από λίγες μέρες η απονομή ενός παρασήμου σ’ έναν αξιωματούχο της COSCO, το οποίο απένειμε προσωπικά ο κύριος Βαγγέλης Βενιζέλος. Τον γνωρίζω προσωπικά τον κύριο Βενιζέλο και οφείλω να ομολογήσω ότι τις 2 ή 3 φορές που συνφάγαμε στη ζωή μας εκτίμησα πολύ τη λεπτομερειακή του μόρφωση. Ήξερε απίστευτα πράγματα και τα σερβίριζε στο τραπέζι προς επίδειξη των γνώσεων του και τέρψη των συνδαιτυμόνων. Αυτό όμως δεν άλλαζε την ουσία του πράγματος, δηλαδή τη μόρφωση. Αυτός λοιπόν απένειμε ένα παράσημο -πρώτης τάξεως, αν θυμάμαι καλά- τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα στον Κινέζο αξιωματούχο της COSCO, πράγμα που του δίνει πρόσθετη βαρύτητα. Για να γίνει αυτό συνωμότησε μια ομάδα ανθρώπων. Η Επιτροπή Παρασήμων του Υπουργείου Εξωτερικών ή και Εσωτερικών, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Το αποτέλεσμα είναι ένα και μοναδικό. Φαίνεται ότι η απονομή παρασήμων είναι διαβλητή. Δεν ακούστηκε πουθενά να έχει κάνει ο Κινέζος κάποια ηρωική πράξη, να έχει δείξει αυτοθυσία για τον ελληνικό λαό, να συντηρεί ένα ορφανοτροφείο στον Πειραιά ή να ενισχύει το Ταμείο Απομάχων Ναυτικών. Μάλλον η ηρωική του πράξη, του Κινέζου, είναι η φθηνή εκμετάλλευση του Πειραιά για λογαριασμό της πατρίδας του. Γιατί, λοιπόν, τον παρασημοφορήσατε; Διότι πήρε με φραγκοδίφραγκα πενηνταράκια το λιμάνι του Πειραιά; γιατί, χωρίς να πληρώσει, προσπαθεί να πάρει άλλον έναν προβλήτα; γιατί διαπραγματεύεται φθηνά το λιμάνι του Τιμπακίου; και ό,τι άλλο παίζει κάτω από το τραπέζι, που εγώ δεν μπορώ να το ξέρω;

Γιατί δεν δίνετε ένα παράσημο στο Χαμόγελο του Παιδιού που πασχίζει πραγματικά για ένα μεγάλο έργο; Γιατί δεν δίνετε ένα παράσημο σε έναν αστυνομικό σε ένα ακριτικό νησί που κάνει το καθήκον του χωρίς να το πολυσυζητάει;
Γιατί δεν δίνετε ένα παράσημο σε έναν λιμενικό που βουτάει στη θάλασσα για να σώσει έναν γέρο; έναν καπετάνιο με 35 χρόνια θαλάσσια υπηρεσία;
Δώστε τώρα και ένα παράσημο σε κάποιον από το Αζερμπαϊτζάν, σε έναν Ρώσο που θέλει να αγοράσει τη ΔΕΠΑ. Αυτά όλα είναι παράσημα του γλειψίματος και ευτελίζουν τον θεσμό.

Στις πιο προσωπικές μου στιγμές χρόνια πριν, όταν ονειρευόμουνα το μέλλον μου σκεπτόμουνα μήπως κάνω μια μεγάλη ηρωική πράξη και με τιμήσει και εμένα το κράτος. Τώρα δεν το θέλω το παράσημό σας ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος Έλληνας, ακόμα και αν σώσουμε την Ελλάδα από το χρέος. 

Και για να μην ευτελίζεστε ούτε εσείς ούτε να τσαντιζόμαστε εμείς, φτιάξτε δύο καινούρια τάγματα παρασήμων της Λεγεώνας του Σινικού τείχους για τους Κινέζους, και του Κρεμλίνου για τους Ρώσους και μοιράστε τα αφειδώς σαν καραμελίτσες και να είστε και γονατιστοί την ώρα που τα δίνετε.
Μην τα ανακοινώνετε, όμως, γιατί θυμώνουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News