Την 25η Μαρτίου βρέθηκα σε μία ταβέρνα στην Πειραϊκή. Δεν θα σχολιάσω την κάκιστη εξυπηρέτηση ούτε την εξωφρενικά δυνατή ζωντανή μουσική που δεν σε άφηνε να συζητήσεις. Ας πούμε πως όταν πας τέτοια μέρα, θα πρέπει να έχεις χαλαρές προσδοκίες όπως είναι και η διάθεση της αργίας. Δεν θα σας μιλήσω ούτε για την ανεκδιήγητη καρτ ποστάλ που υπήρχε στο τραπέζι, η οποία στην ουσία δήλωνε την ανυπακοή του καταστήματος στους νόμους αυτού του κράτους. Μία μικρή γαλατική ταβέρνα στα βράχια της Πειραϊκής όπου το κάπνισμα είναι δικαίωμα (!), όπως μας ενημέρωνε. Αυτό το τελευταίο όμως θα έπρεπε να μας υποψιάσει για τη συνέχεια.

Όταν ζητήσαμε λογαριασμό, ο σερβιτόρος άφησε με απαλές κινήσεις στη μέση του τραπεζιού, το γνωστό χαρτάκι από το μπλοκ παραγγελιών, το οποίο φυσικά δεν ήταν θεωρημένο από την Εφορία. Σκέφτηκα να προτείνω στην παρέα μου να σηκωθούμε και να φύγουμε δίχως να πληρώσουμε, επικαλούμενοι τον σχετικό νόμο που βρίσκεται σε ισχύ από τις 12 Ιανουαρίου 2013. Μετά και την είδηση με τον ξυλοδαρμό του φοιτητή στην Κομοτηνή, χαίρομαι που έπνιξα το επαναστατικό μου πνεύμα κι αντ' αυτού ζητήσαμε απόδειξη από την ταμειακή μηχανή. Θα μου πείτε, «μα και ο φοιτήτης έπραξε το αυτονόητο»: ζήτησε τη νόμιμη απόδειξη. Θα μπορούσα να σας απαντήσω πως απλώς εμείς σταθήκαμε πιο τυχεροί και την πήραμε. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Και πώς είναι, θα ρωτήσετε. Ας προσπεράσουμε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή η εφαρμογή και τήρηση των νόμων δεν μπορεί να επαφίεται μόνο στην τύχη και την διακριτική ευχέρεια του καθενός. Βέβαια, το τελευταίο μπορεί να μεταφραστεί και διαφορετικά: ως την ατομική ευθύνη του πολίτη απέναντι στους νόμους. Σαφέστατα. Αλλά τι συμβαίνει όταν η έλλειψη αυτής συναντά την λειτουργική αδυναμία του κράτους όσον αφορά τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς; Πολύ απλά, φτάνουμε στο σημείο οι πολίτες να πρέπει να αναπληρώσουν αυτό το κενό, με το κράτος να κοιτά από απόσταση θεωρώντας πως έχει ανταποκριθεί επαρκώς στις υποχρεώσεις του θεσπίζοντας νόμους-καθρεφτάκια. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, πως σε ένα τέτοιο αυτορυθμιζόμενο σύστημα πια, δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να διατηρούνται οι ισορροπίες. Εκεί ο νόμος ταυτίζεται με την πιο δυνατή γροθιά. Κάποιοι το λένε ζούγκλα, κάποιοι άλλοι Ελλαδιστάν. Το θέμα όμως δεν είναι πώς θα το βαφτίσεις, αλλά πώς θα το διορθώσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News