Δεν ξέρω πόσοι απ’ όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές έχουν βρεθεί σε νησί τις ημέρες που απεργούν οι ναυτικοί της ακτοπλοΐας. Μου έχει τύχει αρκετές φορές, αλλά μία δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Μια νεαρή έγκυος έπαθε ισχυρή αιμορραγία στο χωριό της, σε κοντινό νησί. Ο άντρας της, αγρότης, την ανεβάζει στο αυτοκίνητο και κατεβαίνει με χίλια στο κέντρο του νησιού όπου υπάρχει υποτυπώδες Κέντρο Υγείας. Οι νεαροί γιατροί  γνωματεύουν: «Εμείς κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν αλλά πρέπει να πάει σε νοσοκομείο της Αθήνας».

Ναι, αλλά δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό. Υπάρχει απεργία της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας. Ο δυστυχής άνδρας παθαίνει σοκ και αρχίζει να τρέχει με κλάματα προς το κέντρο της νησιώτικης πόλης φωνάζοντας: «Ένα ελικόπτερο… δεν έχω λεφτά… ποιος θα μου δώσει για το ελικόπτερο; Η γυναίκα μου πεθαίνει… Βοηθήστε με…».

Ένα γνωστό του παλληκάρι, οικοδόμος, τρέχει και τον αρπάζει από τον ώμο: «Πες στους γιατρούς να καλέσουν ελικόπτερο, θα βρούμε λεφτά, ρε Γιάννη, έρανο θα κάνουμε, θα ζητήσουμε και από τους πλούσιους καπεταναίους, εδώ πιο κάτω. Θα βρούμε ρε γαμώ το! Εσύ τρέχα στη γυναίκα σου».

Όλοι όρθιοι στο κέντρο της μικρής πλατείας περιμέναμε αμήχανοι. Και θυμωμένοι. Είχαμε συμφιλιωθεί με τον αποκλεισμό από τα μποφόρ, αλλά όχι και από τους ανθρώπους. Επιτέλους, ακούσαμε σαν την πιο γλυκιά μελωδία τον ήχο του ελικοπτέρου. Σε λίγο απογειώθηκε και καθώς το είδαμε να γυρίζει προς την Αθήνα και να χάνεται στον θολό ορίζοντα ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα. Χρήματα βρέθηκαν και η γυναίκα με το παιδί στα σπλάχνα της σώθηκε όπως μάθαμε αργότερα.

Εκείνες τις στιγμές πάντως στη μικρή πλατεία είδα στα μάτια όλων μιαν άγρια, υγρή χαρά, αυτή που δίνει η ανιδιοτέλεια και ο ανθρωπισμός. Η αλληλεγγύη, δηλαδή.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News