Μαγεμένος παρακολουθώ από το μικρό μπαλκόνι μου, καθώς ο ήλιος έχει φθάσει και σήμερα στα τελευταία του, τους άνδρες της ομάδας Δίας. Να περνούν καλοντυμένοι, καμαρωτοί και φουσκωμένοι στα παπάκια τους με τα μπλε φωτάκια αναμμένα πίσω τους σε εντυπωσιακή συνοδεία, να χαρίζουν όλα αυτά στην πόλη μας, ασφάλεια και κάτι… από Χριστούγεννα. Προσπαθώ μέσα από το ευλογημένο δάσος των πολυκατοικιών να μαντέψω προς τα πού πέφτει το Υπουργείο Προ(στασίας του) Πο(λίτη) για να τους στείλω ένα νοερό ευχαριστώ τουλάχιστον.

Είμαι μόνος και ασφαλής μέσα από το κάγκελο του μπαλκονιού αλλά δεν έχω συνέλθει από τις διηγήσεις του Σαββατοκύριακου, όταν γύρισαν εκείνοι οι αμετανόητοι τύποι της Free Gaza από το ταξίδι με τα πλοία τα γεμάτα τσιμέντα, καροτσάκια για τους αναπήρους και φάρμακα για την Παλαιστίνη. Δεν είμαι πια στα διεθνή ύδατα και στο γιατί τους έπιασαν. Έχω εντυπωσιαστεί από το πώς τους φέρθηκαν μετά. Αιχμάλωτοι πια και ακίνδυνοι, δεμένοι, πότε χωρίς νερό, πότε χωρίς φαγητό και πότε χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Έμπαιναν ξαφνικά στα κελιά τους την ώρα που προσπαθούσαν να κοιμηθούν φωνάζοντας, τάχα ότι έψαχναν κάποιον και τους στερούσαν την ξεκούραση που τόσο χρειαζόταν. Έπεσε και ξύλο για μερικούς και όταν τους πήγαν στο νοσοκομείο ο απλός κόσμος εκεί, όντας αιχμάλωτοι και δεμένοι, τους έβριζε και τους έφτυνε. Από ό,τι κατάλαβα σε κανέναν Έλληνα δεν άρεσαν αυτές οι περιγραφές και θεωρήθηκε ότι οι Ισραηλινοί φέρθηκαν λάθος. Μάλιστα.

Και ενώ οι Διό-σκουροι έχουν χαθεί από το δρόμο μου, τολμώ να σκεφθώ και κάποιον άλλο, πιο κοντά μας, κρατούμενο και αυτόν αλλά σε ελληνικό νοσοκομείο. Στο λιγοστό φως που απέμεινε από την ημέρα, καταφέρνω να διαβάσω μερικές γραμμές στην εφημερίδα (Ελευθεροτυπία, 8.6.2010), για τον Σ. Σεϊσίδη. Καταζητείτο, βρέθηκε και αφού πυροβολήθηκε στο πόδι, μέσα σε ακατάσχετη αιμορραγία διότι η σφαίρα βρήκε την κεντρική αρτηρία, τις έφαγε κιόλας για να φθάσει στο νοσοκομείο και με κατάγματα πλευρών. Εκεί, όπως γράφουν έντεκα πολίτες που καθόλου δεν τους αρέσει μια τέτοια συμπεριφορά, «στον θάλαμο νοσηλείας παρενοχλούν τον ασθενή ουρλιάζοντας και βρίζοντας πάνω από το κρεβάτι του, μέχρι και τον φωτογραφίζουν με κινητά την ώρα που τον καθαρίζει το νοσηλευτικό προσωπικό και κατά τον ακρωτηριασμό του ποδιού του παρίσταται αστυνομικός». Ζητούν να έχει κανονικό επισκεπτήριο και οι γιατροί επιτέλους να βρουν λίγη από τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και να πάψουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους κάτω από τη συνεχή αστυνομική επίβλεψη.

Προσπαθώ να καταλάβω. Ο αξιότιμος Υπουργός Προ-Πο μας πήγε τόσο γρήγορα τόσο μακριά και φθάσαμε στο Ισραήλ ή έκανε εισαγωγή τον πολιτισμό και τις συμπεριφορές αυτής της σκληροτράχηλης χώρας; Εκτός λοιπόν από τα φωτάκια και τα παπάκια έχουμε να ευχαριστήσουμε το αντράκι αυτό που πολλοί για να λένε τόσα καλά λόγια κάτι θα ξέρουν παραπάνω. Μπράβο του που μας φυλάει μπας και ο Σ. Σ. σηκωθεί καμιά νύχτα, έστω και με ένα πόδι πια και έλθει να ταράξει τον ύπνο μας.

Γουργουρίζω σαν το περιστέρι του μπαλκονιού μου, από ευχαρίστηση κι ευγνωμοσύνη. Να πεθάνουν τα κτήνη οι κρατούμενοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News