Παρακολουθούμε την τελευταία εβδομάδα τις κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων του Πολυτεχνείου, μετά την υπαναχώρηση σε σχέση με τις υποσχέσεις που τους δόθηκαν τον χειμώνα από το υπουργείο. Δεν πρόκειται για απλή απεργία αλλά συνοδεύεται από  αποκλεισμό της πρόσβασης στο Πολυτεχνείο προς όλους (φοιτητές, εργαζόμενους και καθηγητές). Δεν διαφωνώ με την απεργία των  διοικητικών υπαλλήλων, διαφωνώ όμως με τον αποκλεισμό όλων ημών των υπολοίπων από τους χώρους του Πολυτεχνείου. Όσο δίκιο κι αν έχουν οι εργαζόμενοι για το ότι δεν τηρήθηκαν αυτά που είχαν συμφωνήσει με τον προηγούμενο υπουργό παιδείας, το χάνουν καταφεύγοντας σε τέτοιες ακραίες μεθόδους. Όταν παύεις να σέβεσαι τα δικαιώματα των «συγκατοίκων» σου (τα υπόλοιπα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας) θα πάψεις μοιραία να έχεις και την αμέριστη συμπαράστασή τους. Αν έχει 100 φορές άδικο το υπουργείο, οι εργαζόμενοι με την ενέργειά τους αυτή το ισοφαρίζουν, χάνοντας το δικό τους ηθικό πλεονέκτημα.

Κάποιος θα πει: «Έλα μωρέ, κι αν χάσουμε μια εβδομάδα μάθημα τι έγινε;». Αυτή ακριβώς η νοοτροπία είναι κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο πρόβλημα κι από το ίδιο το lock out που έχει επιβληθεί. Τα τελευταία πολλά χρόνια δεν θυμάμαι χρονιά που να μην έχουν χαθεί εβδομάδες μαθημάτων για διάφορους λόγους. Το έχουμε συνηθίσει και το έχουμε αποδεχτεί σαν μικροί Μιθριδάτες που παίρνουμε μικρές δόσεις από ένα δηλητήριο για να συνηθίσουμε. Να συνηθίσουμε να λειτουργούμε σε άρρωστες συνθήκες και συνθήκες διαχείρισης κρίσης. Οι λέξεις «ομαλότητα» και «συνέπεια» είναι άγνωστες λέξεις πλέον στο ακαδημαϊκό ημερολόγιο. Μα αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει κάτι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση από κει πρέπει να ξεκινήσουμε. Να ξαναποκτήσει την αξιοπιστία του το πανεπιστήμιο και όχι να δίνει την εικόνα «κατ’ οικονομίαν» σπουδών. Η «νέκρωση» του πανεπιστημίου (όπως σήμερα το Πολυτεχνείο) απορρυθμίζει φοιτητές, διδάσκοντες, ερευνητές. Και αν τελικά «σώζονται» τα εξάμηνα και τα μαθήματα, «σκοτώνεται» η ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας δηλαδή ο βασικός σκοπός για τον οποίο υπάρχουν τα πανεπιστήμια.

Κλεισμένοι στη γυάλα της ακαδημαϊκής μας εσωστρέφειας δεν βλέπουμε ότι βουίζει έξω η κοινωνία σχετικά με τα ελληνικά πανεπιστήμια. Εκεί που έχει στείλει τα παιδιά της και βλέπει όλη την προσπάθεια αυτή να απαξιώνεται λόγω των κακών επιλογών της πολιτείας από τη μία και λόγω του πεδίου κομματικής αντιπαράθεσης που κάποιοι θέλουν το πανεπιστήμιο από την άλλη. Δεν θα βαρεθώ να το λέω ότι το κλειστό πανεπιστήμιο είναι νεκρό πανεπιστήμιο. Και το νεκρό πανεπιστήμιο δεν είναι η λύση, είναι το ίδιο το πρόβλημα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News