Το κυριακάτικο φύλλο έβγαλε στα μανταλάκια τη στιγμή της δολοφονίας του Παύλου. Πού ευθύνεται σε αυτό ένας εργαζόμενος στην εφημερίδα;

Το εν λόγω πρωτοσέλιδο είναι αποτρόπαιο, δεν υπάρχουν συγκεκριμένα λόγια για να αποδώσει και να χαρακτηρίσει κάποιος άνθρωπος την κίνηση αυτή, που έγινε μόνο και μόνο για να πουληθούν παραπάνω φύλλα, να ξετιναχτεί το τιράζ στον αέρα, να γίνει επανεκτύπωση. Φυσικά και θα γεννηθούν πολλές, ατέρμονες συζητήσεις για το αν και κατά πόσο είναι σωστό, να έχεις στα χέρια σου ένα τέτοιο υλικό και το αν πρέπει να το δημοσιεύσεις ή όχι. Η άποψή μου είναι πως όχι, δεν πρέπει, αλλά αυτό αποτελεί  μέρος μιας άλλης κουβέντας.

Το θέμα είναι κατά πόσο συνυπεύθυνος και συνένοχος -όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και ηθικά- είναι ένας εργαζόμενος στην εφημερίδα. Μέρες μετά, θα υπάρξουν κάποιοι συνάδελφοι, που όταν τους ρωτήσουν «πού δουλεύεις;» και απαντήσουν ότι εργάζονται στην εν λόγω εφημερίδα, πολλοί θα στρέψουν τα πυρά τους επάνω τους. «Α, δουλεύεις εκεί, που βγάλατε φόρα-παρτίδα το παλικάρι που πέθανε. Μπράβο. Συγχαρητήρια, άξιος ο μισθός σου».

Είναι σωστό αυτό, νομίζετε; Δηλαδή, είσαι ένας δημοσιογράφος που κάνει πολιτιστικό, αστυνομικό ρεπορτάζ ή πολιτικό ή καλύπτεις οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της ενημέρωσης. Είσαι γραφίστας ή μπορεί να είσαι και εκείνος/η που επεξεργάστηκε χρωματικά την εν λόγω φωτογραφία. Για ποιον λόγο θα πρέπει να απολογηθείς σε κάποιον για τη σκέψη και, τελικά, την κίνηση των εκδοτών σου να δημοσιεύσουν αυτήν τη φωτογραφία; Είσαι και εσύ κατάπτυστος; Ηθικός αυτουργός;

Όχι, βέβαια, μην τρελαθούμε κιόλας – αν αυτό δεν έχει συμβεί σε κάποιους συμπολίτες μας. Πού ακριβώς φταίει κάποιος εργαζόμενος για τις δημοσιογραφικές-εμπορικές σκέψεις και πράξεις που μπορεί να κάνουν κάποιοι εκδότες; Όλοι οι συνάδελφοί μου έχουμε βρεθεί στο παρελθόν σε παρόμοια θέση, να πρέπει να απολογηθούμε για κάτι που δεν οφείλεται σε εμάς. Πριν από κάποιους μήνες δούλευα σε έναν ενημερωτικό ραδιοφωνικό σταθμό και πάρα πολλές φορές κάποιοι πολίτες με έστησαν στον τοίχο επειδή, στην εν λόγω συχνότητα, ακούγονταν φωνές -πολιτικών ή και δημοσιογράφων- που οι απόψεις τους έσκαγαν με φόρα πάνω σε μυαλά, σε ένα συνεχές κρας τεστ λογικής.

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει ένας εργαζόμενος που συμμετέχει από το δικό του μετερίζι σε κάποιο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης; Να αρνείται να κάνει τη δουλειά του; Δηλαδή, αν είσαι γραφίστας, μόλις σου αναθέσουν το στήσιμο αυτού του θέματος, πρέπει να αρνηθείς να το πράξεις; Αν, αντίστοιχα, είσαι ηχολήπτης, πρέπει να κλείσεις το μικρόφωνο εκείνου με τον οποίο δε συμφωνείς, επειδή τον ακούς και σου σηκώνονται τα μαλλιά όρθια; Μα, αυτό σημαίνει -αυτομάτως- την απόλυσή σου, έχεις δει κατευθείαν την πόρτα εξόδου από το «μαγαζί» που δουλεύεις, μετά θα είσαι άνεργος και άντε να ξαναβρείς δουλειά. Αν ήταν να αποχωρούμε από κάθε δουλειά επειδή διαφωνούμε με την άποψη και την πάγια θέση του εκδότη μας, θα ήμασταν μονίμως άνεργοι.

Μην πυροβολείτε, λοιπόν, αδιακρίτως, όλους τους εργαζόμενους σε κάποιο Μέσο Ενημέρωσης, στρέψτε τα λεκτικά σας πυρά και την απαξίωσή σας εκεί που πρέπει, το «τσουβάλιασμα» δε βοηθά πουθενά. Άλλωστε, υπάρχουν δύο συνθήκες που άτυπα και άγραφα ισχύουν: Πρώτον, οι απόψεις των εκδοτών-ιδιοκτητών, δεν απηχούν απαραιτήτως τις πάγιες θέσεις και των εργαζομένων, δηλαδή δεν ισχύει μόνο το ανάποδο που θα έχετε δει να αναγράφεται σε πολλές «ταυτότητες» εντύπων. Δεύτερον, δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να πει ή να γράψει ό,τι θέλει, εσύ μπορείς πάντα να μην αγοράσεις την εφημερίδα, να μη δεις το κανάλι, να μην ακούσεις αυτόν τον ραδιοφωνικό σταθμό – fair deal, φίλε/φίλη μου.  

Και, τέλος, να θυμάστε κάτι πολύ βασικό – αντιγράφω από το text μας εδώ στο protagon: «Nαι, είμαστε όλοι δημοσιογράφοι, αλλά δεν κάνουμε όλοι την ίδια δουλειά»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News