«Ο μόνος κλάδος για τον οποίο ΔΕΝ μου καίγεται καρφί και για τον οποίο ΕΥΧΟΜΑΙ να υπάρξουν όσο το δυνατόν περισσότερες απολύσεις είναι οι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, και ας γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτοί που πληρώνουν την νύφη είναι οι "μικροί" και όχι τα λαμπερά χαμόγελα της TV….Ειλικρινά το εύχομαι περισσότερες απολύσεις, περισσότερα "λουκέτα". Κανιβαλισμό καλλιεργήσατε κανιβαλισμό θα λάβετε…»

Ήταν ένα σχόλιο από αναγνώστη του protagon.gr σε άρθρο σχετικό με τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους, που φαντάζομαι θα εκφράζει και πολλούς άλλους. Η συζήτηση άναψε αλλά όπως είδα είχε να κάνει με τους δημοσιογράφους και όχι με τις εφημερίδες. Γράφω λοιπόν αυτή τη στιγμή κι εγώ μιαν άποψη, σαν αναγνώστης, αφού πραγματικός δημοσιογράφος δεν νομίζω πως υπήρξα ποτέ. Μπορεί να είμαι συνεργάτης μιας εφημερίδας, (δίνω συνεργασία στο BHMA-Science κάθε Κυριακή), αλλά δεν ανήκω στην Ε.Σ.Η.Ε.Α. ούτε θα ανήκω ποτέ και κανένα από τα προνόμια των δημοσιογράφων δεν έχω απολαύσει. Λατρεύω να διαβάζω εφημερίδες έστω και αν με έχουν απογοητεύσει τόσες φορές. Με απογοητεύει για παράδειγμα όταν ανοίγω την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ την ημέρα που διορίστηκε Ο Ν. Κωνσταντόπουλος «πρόεδρος» στον Παναθηναϊκό και βλέπω ότι η πολυσυζητημένη ιδιοκτήτριά του είχε σπεύσει στις αθλητικές σελίδες, μέσα σε πλαισιάκι να γράψει μια μόνο λέξη: «Chapeau!!!». Δηλαδή κ. Βαρδινογιάννη σας βγάζω το καπέλο για την (μεγαλοφυή;) κίνησή σας αυτή. Έμεινα. Αν και πληγωμένος σαν αναγνώστης, να φαντάζομαι την κυρία αυτήν καθώς θα ολοκλήρωνε το βγάλσιμο του καλύμματος της κεφαλής της κάνοντας και την αναπόφευκτη υπόκλιση και απλά, δεν μου έμενε άλλο από το να ευχηθώ μέσα μου να μην σκίσει και κανένα καλσόν…

Επίσης ποτέ δεν θα ξεχάσω όταν το Νοέμβριο του 1999 κατέρρευσε ένα τμήμα της Αττικής Οδού στο Μαρκόπουλο σκοτώνοντας δυο εργάτες και τραυματίζοντας εννέα την πρώτη σελίδα του Έθνους όπου έμενες με την εντύπωση ότι τίποτα κακό δεν είχε συμβεί την προηγουμένη στη χώρα. Ο Ελεύθερος Τύπος υπέφερε με ιδιοκτήτρια τη Γιάννα, έχει αναγνωριστεί και από τη διεύθυνση του ΒΗΜΑΤΟΣ η γκάφα με την επίσκεψη του Ερντογάν, και παλαιότερα ξέρουμε τι υπέφεραν οι αναγνώστες και οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας Μακεδονία με ιδιοκτήτρια την Κατερίνα Βελίδη. Αλλά και όταν άρχισαν να μαλώνουν οι συνιδιοκτήτες του «Πρώτου Θέματος» και ο ένας να λέει για τον συνεταίρο του ότι τσέπωσε μαύρο χρήμα και ο άλλος να καταγγέλλει ότι πήγαινε κάθε Παρασκευή και βλέποντας τα θέματα για την Κυριακή έλεγε: όχι μη γράψετε για την Πετραλιά, βγάλτε αυτό για τον έτσι βάλτε το άλλο για τον αλλιώς πέσαμε από τα σύννεφα. Σπεύδω όπως καταλαβαίνετε εγώ να γράψω, έστω και σχηματικά και ακροθιγώς, για τα κουσούρια των εφημερίδων που ο καθένας μας αγαπούσε να διαβάζει, για να μην μου τα γράψετε εσείς. Είναι γενικά τεράστια τα σφάλματα των ιδιοκτητών τους και μεγάλη η περιφρόνηση κάποιων από αυτούς στη νοημοσύνη των αναγνωστών τους. Θα έλεγε λοιπόν ο καθένας μας τώρα καλά να πάθουν. Και ας κλείσουν όλα τα έντυπα.

Εγώ όμως πιστεύω ότι ναι μεν θα χάσουν οι ιδιοκτήτες αλλά θα χάσουμε κι εμείς οι αναγνώστες πολλά αν γίνει κάτι τέτοιο. Μέσα στα έντυπα κάθε ημέρα ακόμη και τώρα δεν έπαψαν να διακινούνται ενδιαφέρουσες ιδέες και να γίνονται αξιόλογα ρεπορτάζ. Ο Μάκης Νοδάρος εκεί στην Ηλεία κατάφερε να αποκαλύψει τις λαμογιές του δημάρχου της Ζαχάρως και να τον καθίσει στο εδώλιο, η Χαρά Τζαναβάρα μας έδινε πάντα μια σαφή εικόνα για το ποιός ήταν και πώς ενεργούσε ο απεχθής Σουφλιάς, ο Ρούσος Βρανάς, ο Μιχάλης Μητσός στα ΝΕΑ, ο Νίκος Γ. Ξυδάκης και ο Παντελής Μπουκάλας στην Καθημερινή, ο Γιάννης Τριάντης στην τελευταία σελίδα της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, μας δίνουν κάθε ημέρα αξιόλογα κείμενα. Επίσης ο Ριζοσπάστης πέρα από την αναμενόμενη αρθρογραφία του, δεν παύει να φέρνει στο φως και να καταγγέλλει τα εργατικά ατυχήματα. Θυμάμαι μάλιστα ότι για την κατάρρευση του τοίχου, όταν φτιαχνόταν το Attica, που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο ενός εργάτη και τον τραυματισμό ενός άλλου, ήταν το μόνο μέσο ενημέρωσης που είχε εκτενείς αναφορές για το δυστύχημα και μαζί τις αντιδράσεις των άλλων εργατών. Εφημερίδες όπως η Εποχή, ο Δρόμος και το Πριν έχουν απόψεις που δε βρίσκεις στις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες και δεν τις γράφουν χρυσοπληρωμένοι τίποτες. Αντίστοιχα υπάρχουν αρθρογράφοι με δεξιά ιδεολογία που μας δίνουν το πώς είναι να βλέπεις την πραγματικότητα και από τη δική τους πλευρά.

Ας μην πάω και στα ξένα έντυπα όπως ο Guardian, ο Independent, η Zeit, ο New Yorker, η Dagens Nyheter, η El Pais, που ακόμη κρατούν τα σκήπτρα και τίποτα από το Ιντερνέτ δεν έχει καταφέρει να τα επισκιάσει σε κύρος. Ή μήπως χρειάζεται να θυμίσω ότι όταν υπάρχει απεργία στον Τύπο οι του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης χάνουν τη φωνή τους αφού από τις εφημερίδες αντλούν καύσιμο για τις εκπομπές τους; Επίσης με την προδοτική σιγή που επιβάλλει κάθε τόσο η Ε.Σ.Η.Ε.Α., όταν πρέπει όλοι μας να ενημερωνόμαστε για το τι συμβαίνει γύρω μας σε ημέρες γενικής απεργίας, καταλαβαίνουμε πόσο μας λείπει το έντυπο της προτίμησής μας. Φανταστείτε λοιπόν μια Ελλάδα και μάλιστα σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, χωρίς εφημερίδες και τα βράδια να βομβαρδίζεται ο τηλεθεατής από τα σχόλια του Μανώλη Καψή, του Νίκου Χατζηνικολάου, του Μπάμπη Παπαδημητρίου.

 

Ας κλείσουν, αν θέλετε, όσες εφημερίδες αμάρτησαν αλλά ας ανοίξουν ταυτόχρονα άλλες, με δημοσιογράφους που έχουν πάρει πια τα μαθήματά τους και έχουν καταλάβει ότι οι αναγνώστες είναι οι πελάτες τους και όχι οι κάθε είδους πολιτικοί. Θα έλεγα πάντως για τους δημοσιογράφους το ίδιο που μου είπε κάποιος βαθιά θρησκευόμενος όταν άρχισα να μέμφομαι μπροστά του μητροπολίτες και παπάδες: «Τι περιμένεις δηλαδή; Άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί; Μπορεί να είναι τέλειοι;». Εντωμεταξύ όμως μην εγκαταλείπετε όσες εφημερίδες υπάρχουν. Τα τηλεοπτικά προγράμματα δεν είναι απλά κακά είναι τοξικά πλέον. Εκεί κι αν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους με κάθε πλάνο και εκεί κι αν εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία μερικοί μέσα στα βρωμόνερα των καναλιών. Στο Ιντερνέτ οι μεγαλοεργολάβοι έβαλαν κι εκεί πόδι. Μπλεγμένοι σε πετρέλαια, φυσικό αέριο, ανεμογεννήτριες κλπ ανοίγουν και ένα site και ποιός περιμένει ότι δεν θα θελήσουν να εξυπηρετήσουν τας συμφέροντά τους με αυτό; Υπάρχουν βέβαια και οι προσπάθειες όπως αυτή του protagon.gr αλλά με κάθε ειλικρίνεια πρέπει κι εμείς να προσπαθήσουμε κι άλλο για να φθάσουμε στο επίπεδο ενός καλού εντύπου. Ας πεθάνουν λοιπόν οι δημοσιογράφοι (που αμάρτησαν), αν αυτό έτσι πρέπει να γίνει κατά την άποψη του κοινού αλλά το ίδιο αυτό κοινό ας φροντίσει να ζήσουν τουλάχιστον οι έστω και μέτριες σήμερα εφημερίδες. Για το καλό όλων μας επιμένω.

Δεν ξέρω, εσείς τι νομίζετε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News