Σήμερα ανοίγουν τα σχολεία, «πρώτο κουδούνι» και λοιπά κλισέ για πρωτοσέλιδα, με φωτογραφίες μαθητών να χάνεται κάπου το βλέμμα τους. Οι λεζάντες θα γράφουν περί «αγωνίας για το μέλλον», «με κενά η πρώτη μέρα», «ελλείψεις».

Κάποιοι στα κοινωνικά δίκτυα θα γράψουν «αύριο απεργία, για να μην τους πέσει βαριά η πρώτη μέρα!», άλλοι θα πουν για τα βιβλία, άλλοι για τον αγιασμό, άλλοι για την προσευχή. Πάρα πολύς κόσμος θα αναφερθεί, βασικά, στα αρνητικά του δημόσιου σχολείου, αφού το ιδιωτικό είναι μια άλλη περίπτωση.

Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι το σχολείο – ως άλλο ένα κομμάτι του Δημοσίου – κουβαλάει όλα τα κουσούρια στην καμπούρα του, που διαθέτει και οτιδήποτε άλλο ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο.

Αλλά πάντα έτσι δεν ήταν; Τα δικά μου πρώτα μαθητικά χρόνια συνέπεσαν με τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ήταν τότε που η Ελλάδα έμπαινε σε μια άλλη εποχή, έπειτα ήρθε η εποχή της «Αλλαγής». Μαθήτευσα στο μεταίχμιο δύο διαφορετικών εποχών: Ποδιές, πολυτονικό, γιακάδες, περισπωμένες, κολλαρισμένες μανσέτες και απέναντι είχε «μαλλιαρή» γλώσσα, μπλουτζίν, φούτερ, σκουλαρίκια. Έτσι κι αλλιώς ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, λαμβάνει χώρα και στο σχολείο, που είναι μικρογραφία της.

Έπαινοι αριστεύσεως και «φυτά», κόντρα στις κοπάνες και τις αποβολές. Το καπνιστήριο «Τζούρα κλαμπ» στις τουαλέτες ή στο πίσω μέρος της αυλής. Ο εβδομαδιαίος εκκλησιασμός, πακέτο με τα φιλιά και τα χαμουρέματα με συμμαθήτριες.

Οι σεπτές γιορτές για τις εθνικές επετείους, με περίσσια εθνική συγκίνηση, απέναντι στην πενταήμερη εκδρομή – αν είχες τα λεφτά – και τα μεθύσια.
Ανούσιοι «δεκάρικοι» λόγοι και «το βράδυ όλοι στο μπαράκι, για βότκα-πορτοκάλι». Επιτηρητές συντηρητικοί και «ξύλινοι» Vs καθηγητές-φιλαράκια. Σημαίες ηρωικές και πένθιμες, διευθυντές σχολείων χουντόφατσες, το κιτς των παρελάσεων και η «παρέλαση» στην καφετέρια.

Οι ροκάδες, οι «φλώροι», τα φρικιά, οι «σκυλάδες», τα πανκιά, οι χεβιμεταλάδες, οι «καρεκλάδες». Οι αθλητικές ομάδες. Οι εκθέσεις για τα πρωτοβρόχια, για την Παιδεία, οι επισκέψεις στα μουσεία, «πάρτε απουσίες, σήμερα θα πάμε εκδρομή».
Οι ιαχές για να πάμε στην πορεία του Πολυτεχνείου, το κιτς του μεταφασισμού με τα συμπαρομαρτούντα «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει», ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς», οι αλησμόνητες πατρίδες, «πάλι με χρόνια – με καιρούς». Το κυλικείο, το κουλούρι, οι φίλοι, οι παρέες, οι αθλοπαιδιές, τα σχολικά πρωταθλήματα, οι καλοί δάσκαλοι, τα μαθήματα κατεύθυνσης, οι δέσμες, τα μηχανογραφικά, οι εξετάσεις, τα σκονάκια, οι κασετίνες, οι τσάντες, το διάλειμμα, το κουδούνι, ο επιστάτης, η κιμωλία. Κι όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά.

Όλα αυτά – κι άλλα τόσα – υπάρχουν μέσα μας, τα κουβαλάμε πάντα πάνω μας, επειδή μας άφησαν στο μυαλό και στην ψυχή από κάτι.

Τα μαθητικά τα χρόνια τα θυμάμαι με νοσταλγία, επειδή τότε όλα ήταν όμορφα: «Απλώς», έπρεπε να περάσουμε απ’ το σχολείο, να μορφωθούμε, «να γίνουμε κάτι», να έχουμε πολλά λεφτά, να ζήσουμε καλά.
Τώρα, πλέον, ζούμε στις εποχές που μπορεί να γίναμε «κάτι», αλλά δεν έχουμε λεφτά και δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε. Και κάποιοι άλλοι ανάμεσά μας δεν έχουν καν λεφτά, είναι άνεργοι, ζουν πολύ δύσκολα.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι το πώς θα περάσουν τα σχολικά χρόνια, στα οποία οι σημερινοί μαθητές θα δουν πολλά ίδια κι απαράλλαχτα, από τότε, από τα δικά μας χρόνια. Το μεγάλο ερώτημα ζει στο τι θα γίνει μετά, στο ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών που ξεκινούν σήμερα το σχολείο. Θα είναι σαν το δικό μας το παρόν – δύσκολο και δυσοίωνο – ή θα υπάρξει κάποιος που θα μπορέσει να εγγυηθεί εμπράκτως για το μέλλον των σημερινών μαθητών;
Στα σίγουρα, όμως, θα υπάρξουν πολλοί που, απλόχερα, θα μοιράσουν αυταπάτες και πλαστά όνειρα στους μαθητές, ότι «όλα θα είναι καλά».

Έτσι κι αλλιώς, όμως, αυτοί πάντα υπήρχαν, έτσι έκαναν και με σένα. Απλώς, τώρα, ξέρεις, δεν είσαι – πια – μαθητής. Ή μήπως είσαι;

Λέγε, ρε μαν. Μια ζωή στην ίδια τάξη;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News