Για κάποια χρόνια (δυό- τρία, όχι παραπάνω), τον προηγούμενο αιώνα, έγραφα ένα καθημερινό χρονογράφημα στην τελευταία σελίδα της  εφημερίδας  «Εξουσία», ιδιοκτησίας του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη. Το  «Μια Χαρά Χαράδρα» ήταν ο τίτλος της στήλης (μου τον είχε κάνει δώρο ο πολύ νεότερος, τότε ούτε εικοσάρης, φίλος μου Ντάνος Τσέλιος που επαναλάμβανε αυτή τη φράση δεκάδες φορές κάθε μέρα). Την ξαναθυμήθηκα την Τετάρτη γιατί για κάποιο λόγο περίμενα πως θα συμβούν τρομερά και φοβερά πράγματα την συγκεκριμένη Τετάρτη, κουρέματα και πτωχεύσεις και ούτε ξέρω τι άλλο –αλλά δεν συνέβη τίποτα. Μετά την Όλγα και την Σία λοιπόν, (sorry guys, εγώ στα δελτία ειδήσεων προτιμώ  με χίλια τις anchorwomen από τους anchormen), είχε τελειώσει και το πλυντήριο τον κύκλο του, άπλωσα τα ρούχα στην απλώστρα και έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει αυτό ακριβώς : Μια Χαρά Χαράδρα. Και τι έγινε δηλαδή; Αρκετά δεν καρδιοχτυπήσαμε με το πότε και πώς ακριβώς θα καταστραφούμε, θα ταπεινωθούμε πλήρως, θα πτωχεύσουμε, δεν θα έχουμε ούτε σαπούνι να βάλουμε στο πλυντήριο; Μια χαρά σαπούνι είχα και την Τετάρτη και μια χαρά μυρωδάτο μαλακτικό – οικολογικό μάλιστα. Μου τα έμαθε αυτά τα προϊόντα το οικογενειακό νοικοκυριό του αδερφικού μου φίλου του Τάσου. Όλα οικολογικά – και το σαπούνι για τα πιάτα και το muesli μου και το γάλα και τα αυγά και το λαδάκι για τη σαλάτα.

Τι έγινε λοιπόν. Σιγά που θα αλλάξει πια και η ζωή μας. Αν επιμείνει αυτή η σκληροπυρηνικιά η Μέρκελ (την δικιά μας την Αλέκα μου θυμίζει), ίσως ο κύριος Ράϊχ and Μπαχ (όχι, πείτε μου, πόσα άτομα στον πλανήτη έχουνε τόσο ακραίως ποιητικά επίθετα; ) να ενισχυθεί και με μερικούς πιο μονιμάδες που θα τη  βγάζουν στα υπουργεία όλη μέρα οι ταλαίπωροι, να επιβλέψουνε λιγάκι μη και τα κάνουμε πάλι σαλάτα και δεν καταφέρουμε να βγούμε στις αγορές ούτε το 20. Δεν ήρθαν οι άνθρωποι για να μείνουν, ούτε έχουνε την όρεξή μας – ξέρετε τι μαρτύριο είναι για ένα Γερμανό να εργάζεται σε Ελληνικά Υπουργεία; Αλλά επειδή είμαστε και λίγο dramatic θα φωνάξουμε λίγο δυνατά για την «απώλειά της εθνικής μας κυριαρχίας» – λες και όταν τα διαχειριζότανε τα πράγματα η Siemens από τα κεντρικά μέσω Ελλήνων «ενδιαμέσων»  είχε διαφορά. Μόνο μία διαφορά είχε στην ουσία – ότι πληρώναμε και τον δικό μας (το λαμόγιο-μεγαλοκαρχαρία) χρυσό, ενώ τώρα θα γλυτώσουμε τη μίζα. Χωρίς μίζα κανείς δεν θα τολμήσει να μας παραδώσει βλαμμένα τανκς που γέρνουνε και οπλικά συστήματα που είναι ακυρωμένα εξ’ αρχής και μόνο για σκραπ μπορούν να χρησιμεύσουν. Άμα δεν παίρνουμε μίζα θα κοιτάμε τον γάϊδαρο στα δόντια, δεν θα παραλαμβάνουμε σκάρτο πράμμα ούτε ένα στα χίλια. Και αν τολμήσουνε να μας πασάρουνε στα μουλωχτά όλα αυτά που ευχαρίστως παρελάμβανε ο Άκης και τα’ αδέλφια του,  (κατά το «Ο Ρόκκο και τα’ αδέρφια του» όπου έπαιζε και η Κατίνα Παξινού και πήρε και όσκαρ παρακαλώ) θα τους κρεμάμε τα κουδούνια στα Spiegel και τους Financial Times – και θα τους ξεφωνίζουμε από τα CNN και Al-Jazeera συγχρόνως και στέρεο.

Το μόνο που δεν αντέχω άλλο είναι αυτή την εκκρεμότητα : Ας αποφασίσουν επιτέλους τι θέλουνε να κάνουνε και εμείς, ότι και αν αποφασίσουνε, θα βρούμε τον τρόπο να την κάνουμε την υπέρβαση. Το μυρίζομαι πια παντού : Όλοι οι Έλληνες είμαστε έτοιμοι πια για πολύ γερή ρελάνς/ρεβάνς και θα ξανακατέβουμε  στα διεθνή γήπεδα, ο καθένας με δικό του τρόπο, αμέσως ή εμμέσως, φρέσκοι για την νέα εποχή που διανύει η ανθρωπότητα.

Αν το καλοσκεφτείτε όλη αυτή η ιστορία πολύ σύντομα, σε δυό-τρία, άντε πέντε χρόνια, θα μας έχει βγει πάρα πολύ σε καλό. Μια Χαρά Χαράδρα εντελώς. Αν δεν μας έπεφτε στο λαχείο αυτό το απίστευτο χουνέρι ακόμα με τα Cayenne θα ανηφορίζαμε για τον λόφο του Στρέφη και για τον Θέατρο των Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» – να το παρκάρουμε μπροστά στο εκδοτήριο εισιτηρίων.

Για σκεφτείτε το : Τι ήθελε να πει ο (Εθνικός μας) ποιητής όταν έγραφε αυτόν το στίχο που τον διαβάζεις και τυφλώνεσαι από το πολύ φώς; « Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός, ευθύς εγιόμισε άνθη» λέει ο Διονύσιος από το Τζάντε.

Περίπου δηλαδή αυτό που έλεγε και ο Ντάνος στα τέλη του 20ου: «Μια Χαρά Χαράδρα»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News