Τα δικαστήρια στην Ελλάδα κουβαλάνε πολλές ιστορίες και τις διηγούνται με τον ίδιο τρόπο, κάθε μέρα. Να σηκωθεί το ακροατήριο, παρακαλώ, προσέρχεται η Έδρα…

Η υπόθεσή σου εκδικάζεται στην Ευελπίδων, στον Πειραιά, σε κάποια πόλη της περιφέρειας – δεν έχει σημασία. Τα ελληνικά δικαστήρια είναι ίδια, παντού – οι διαφορές τους φυσικά και υπάρχουν, αλλά δεν τις προσέχεις. Βρίσκεσαι εκεί ως μηνυτής, ως κατηγορούμενος, ως μάρτυρας. Είσαι κι εσύ ένα κομμάτι από το πολύβουο μελίσσι, μέρος της δικάσιμης ανθρωπογεωγραφίας, των πεπραγμένων που λαμβάνουν χώρα εκεί. Έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον μεγάλο θυμό που βρίσκει έκφραση με απίστευτες φωνές, με ένταση, με έκδηλη αγωνία. Μαθαίνεις απίστευτες ιστορίες που κάνουν γκελ πάνω σε έδρανα, γνωρίζεσαι με αδικίες που προσκρούουν πάνω σε φθαρμένα εδώλια. Εκεί, δίπλα σου, μπροστά σου, σαν από σκηνή θεάτρου, κατηγορούμενοι με χαμηλωμένο βλέμμα ή άνθρωποι που το δίκιο τους ξεχειλίζει και έχει σχεδόν πανομοιότυπες πρόζες: «ήμασταν οικογένεια», «δεν το περίμενα ποτέ από εκείνον, τον είχα σαν αδερφό μου», «θέλω το δίκιο μου», «εμπιστεύομαι την ελληνική Δικαιοσύνη», «ορκίζομαι να πω την αλήθεια – και μόνο την αλήθεια», το δεξί χέρι στο Ευαγγέλιο.

Στα δικαστήρια συναγελάζεσαι με δικαιολογίες πιθανές κι απίθανες, στις αίθουσές τους ακούς τα πάντα και βλέπεις τα πάντα, από όλες τις φυλές του κόσμου, σε ένα μωσαϊκό πολιτισμών που επιζητά ή αποφεύγει την απονομή Δικαιοσύνης. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει με νευρικές, μηχανικές κινήσεις, γραβάτες και κάζουαλ ντυσίματα γίνονται ένα. Ένα από τα κοινά των ανθρώπων που υπάρχουν εκεί, είναι ότι πήραν άδεια από τη δουλειά τους για να παραβρεθούν στο δικαστικό μέγαρο. Είναι, επίσης, οι ίδιοι που πίνουν καφέδες και γεμίζουν τασάκια με τσιγάρα στην αναμονή για την εκδίκαση, στην αναμονή για τη δικαίωσή τους, για τη λυτρωτική ή την καταδικαστική απόφαση της ζωής τους. Πόσες άδειες, όμως, μπορούν να πάρουν οι εμπλεκόμενοι στις υποθέσεις και πόσες αναβολές σηκώνει μια εκδίκαση; Πότε ορίζεται η επόμενη δικάσιμος -και ύστερα από πόσο χρονικό διάστημα- κι έπειτα, πόσος καιρός μπορεί να περάσει μέχρι να βγει μια απόφαση, επί δικαίων και αδίκων; 

Για την ιστορία, μία από εκείνες που γράφονται καθημερινά εκεί μέσα, (και) η δική σου υπόθεση πήρε αναβολή – σιγά το νέο. Οι καλένδες, όμως, δε δικάζουν, μόνο δέχονται εφέσεις που σου φαίνονται αέναες κι ας είναι νομικά ορθές. Όλα αυτά στη χώρα που η ατιμωρησία οργιάζει, σε άλλη μια μέρα που δεν δικαιώθηκες, που δε σε χρησιμοποίησαν ως μάρτυρα, που δεν δικάστηκες για να αθωωθείς και συνεχίζεις να κυκλοφορείς με το κοινωνικό στίγμα χαραγμένο επάνω σου, σε άλλη μια άσκοπη ημέρα από τη ζωή σου που κάτι ανέβαλες για να είσαι εκεί. Μέχρι την επόμενη εκδίκαση – στην περίπτωση, βέβαια, που δεν γίνει κάτι και αναβληθεί: «Λόγω έλλειψης χρόνου» είτε κάποιας απεργίας.

«Λύεται η συνεδρίαση»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News