Στην Ι.Μονή Ασωμάτων Πετράκη, επειδή είναι μοναστήρι, ο Επιτάφιος επιστρέφοντας στην Εκκλησία μετά την περιφορά, βρίσκει την πόρτα του Ναού (που συμβολίζει εκείνη τη στιγμή τίς πύλες του Αδη) κλειστή: «Αρατε πύλας» φωνάζει ο Ιερέας στούς κλεισμένους μέσα κλειδοκρατορες του Αδη. «Θέλει να μπεί ο Βασιλεύς της Δόξης». «Και ποιός είναι αυτός ο Βασιλεύς της Δόξης» ρωτάνε απο μέσα (και αυτό επαναλαμβάνεται τρίς) για να πάρουν την απάντηση πως είναι «ο Κύριος ο κραταιός και δυνατός εν καιρώ πολέμου», πως, ναι, «ούτος εστιν ο Βασιλεύς της Δόξης». Και ανοίγουνε οι πόρτες και όπως σε όλες τις εκκλησίες, ο επιτάφιος στεκεται για λίγο στίς ανοιχτές πύλες με τις νεραντζιές να σε ζαλίζουμε με τ΄αρωμά τους τέτοια εποχή, για να περάσουμε απο κάτω του. Μετά η νεκρική ακολουθία εισέρχεται στον Ναό και ο Νεκρός στο Ιερό. Εξω μένει ο Σταυρός του, απ΄όπου έχει ήδη αποκαθηλωθεί την Παρασκευή νωρίς και μετά την απόλυση, με λίγα λουλουδάκια στο χέρι και την λαμπάδα αναμμένη, πάμε και τον προσκυνάμε.

Τα Μοναστήρια έχουνε τα δικά τους τυπικά και δεν είναι ίδια με αυτά που συμβαίνουν στίς υπόλοιπες εκκλησίες. «Δεν είναι ίδια». Λάθος έκφραση. Ολόϊδια είναι επι τής ουσίας, αλλά υπάρχει κάτι στα Μοναστηριακά τυπικά που εμένα με αρπάζει και με καθηλώνει. Δεν είναι τυχαίο που απο το 1985 πάω ακατάπαυστα στο Αγιον Ορος και απο το 1990 κυρίως στην «Μονή της Μετανοίας» μου, την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας δηλαδή. Να. Χτές πήγα στίς 7 παρά (εκείνη την ώρα φτάνανε και οι ιερεις) και γύρισα με την αναμμένη μου λαμπάδα στίς 11 παρά (τρία λεπτά απ΄το σπίτι μου με τα πόδια). Είμαι μοναστηριακός τύπος. Οσο και αν αγαπάω τον αγιο Διονύσιο στην Σκουφά και τον αγιο Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, οι ψαλμωδίες αυτές μου ακούγονται πάντα (με όλο μου τον αληθινό σεβασμό) παράξενες, είναι τραγουδισμένες στίς μεγάλες γιορτές απο πολυπληθείς χορωδίες έχουνε επιρροές απο τα Δυτικά, Κέρκυρα, Ιταλία, είναι πιό «τραγουδιστές», λιγότερο λιτές, (μονοφωνικές πάνω απ΄όλα) – όπως είναι αυτές της Βυζαντινής παράδοσης που ψάλλονται απο ψάλτες με το βλέμμα καρφωμένο στο κείμενο και την «παρτιτούρα» για να μην ξεφύγουν ούτε τόσο δά απο το καταγεγραμμένο.

Πρόκειται γιά «ταπεινές» συνθέσεις μεγάλων αγίων σαν τον Ρωμανό τον Μελωδό ή τον Κουκουζέλη και τόσους άλλους, τα ποιητικά κείμενα τα γραμμένα απο μέγιστούς ποιητές, τον απερίγραπτο και πρώτο και αξεπέραστο Δαβίδ, αλλά και τούς ακολουθήσαντες αυτή την παράδοση, τον Ιωσήφ τον Δαμασκηνό, τον Κοσμά τον ποιητή, τον Μέγα Βασίλειο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Συμεών τον νέο Θεολόγο και πολλών άλλων μεγίστων, υπερμεγίστων ποιητών, που ούτε τούς ξερω γιατί είμαι και αμόρφωτος, και που δεν υπέγραφαν κάν τα έργα τους γιατί δεν τα θεωρούσαν «δικά τους» – αλλά της κοινής περιουσίας του σύμπαντος κόσμου. Δεν ειναι τραγουδιστική παράσταση ούτε χορωδιακή συναυλία μια Ακολουθία ή η Θεία Λειτουργία. Πρέπει να ακούς καθαρά τα λόγια και η φωνη του ψάλτη να σε στέλνει πολύ μακρυά, εκεί που πήγε και ο απόστολος Πάυλος κάποια στιγμή, αρπαγμένος απο μία νεφέλη – και ας το περιγράφει πολύ διακριτικά.

Σήμερα Σάββατο οι αρχιερεις και οι φαρισαίοι πήγανε στον Πιλάτο και του ζητήσανε φρουρά να φυλάει τον Τάφο μήπως και πάνε οι μαθητές του και τον βγάλουν και πούν οτι αναστήθηκε. «Εχετε κουστωδίαν» τούς είπε ο Πιλάτος, πηγαίνετε και κάντε οτι θέλετε, εγω τα χέρια μου τα έχω ήδη πλύνει απο αυτήν την αδικία που με ζορίσατε να αποφασίσω. Και αυτοί βέβαια μαζέψανε τους δικούς τους και, αφού σφραγίσανε τον Τάφο, τούς αφήσανε εκεί φρουρούς να μην πλησιάσει κανένας. Ετσι το είχανε για σίγουρο πως δεν θα τούς «τη σκάσουνε» οι Χριστιανοί.

 

Αδικος ο κόπος. Σήμερα Σάββατο έχουμε άλλες εξελίξεις. Οι μυροφόρες με πρώτη τη Μαρία την Μαγδαληνή πάνε να περιποιηθούν τον νεκρό, αλλά αντι αυτού βλέπουνε έναν άγγελο στη θέση του. «Δεν είναι εδώ», τούς λέει ο άγγελος. «Αναστήθηκε.Πηγαίνετε και αναγγείλατε τα νέα παντού».

Εχουμε όμως μια ολόκληρη μερα μέχρι τα μεσάνυχτα που θα ανάψει η φλογίτσα της Ανάστασης. Ας την ευχαριστηθούμε. Είναι απο τίς φωτεινότερες, τίς πιό αναλαφρες μέρες του χρόνου.

Και Καλή Ανάσταση και πάλι!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News