Photo: Andrew Kufahl

Επιστρέφοντας χτές βράδυ σπίτι απο την ακολουθία του Ιερού Νιπτήρος, οι σκέψεις μου φτερουγίζανε σαν να ήτανε κλεισμένες σ΄ένα μεγάλο ωραίο κλουβί σαν αυτό που υπήρχε στον Εθνικό κήπο και είχε μέσα (κάποτε) εκατοντάδες όμορφα πουλιά, απο καναρίνια και παπαγάλους μέχρι κοκινολαίμηδες και τροπικά πουλάκια εισαγωγής που δεν μου μοιάζανε, οταν τα κοίταζα, να περνούσαν καλά εκεί μέσα περιφραγμένα. Η ακολουθία του Νιπτήρος έχει πολύ μυστήριο αλλά θέλει ένα άλμα για να μπορέσεις να το παρακολουθήσεις και εγω είμαι ακόμα στην προσπάθεια. Απο τη μιά είναι πολλές οι απορίες αλλά, απο την άλλη, τα γεγονότα είναι πολύ συγκεκριμένα, δεν επιδέχονται εύκολα ιδιωτικές, απλουστευτικές ερμηνείες.

 

Τον Ιησού τον ήξερε όλος ο κόσμος, δεν χρειάζοτανε να πάει ο Ιούδας να τον φιλήσει για να τον αναγνωρίσουν. Αρα τι είναι η ουσία της «προδοσίας» αφού σίγουρα δεν είναι αυτο καθαυτό το «κάρφωμα». Και πριν συμβεί αυτό ο Ιησούς θέλει να δειπνήσει για τελευταία φορά με τούς μαθητές του και να τούς υπογραμμίσει πόση σημασία έχει η ταπεινοφροσύνη : Τούς πλένει τα πόδια. Η εικόνα είναι απο μόνη της παράξενη. Είναι συμβολική θα μου πείτε – και θάχετε δίκηο. Ο πρώτος είναι ο έσχατος και ο έσχατος ο πρώτος. Εκεί, στην άλλη Βασιλεία, όχι του κόσμου τούτου, δεν μετράνε οι εδω κοινωνικές διαβαθμίσεις, ούτε τα αξιώματα, ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα όπως την ξέρουμε. Οι μαθητές υπακούουν και δέχονται αυτή την συμβολική πράξη του δασκάλου τους και μετά κάθονται να φάνε στο τραπέζι που έχει στρωθεί σ΄ενα απο τα μεγάλα και γνωστά «ανώγεια», στον τελευταίο όροφο δηλαδή κάποιου απο τα αρχοντικά σίγουρα κτίσματα της πόλης, εναν χώρο που φαινότανε δηλαδή απο παντού. Δεν είναι κρυφή η συνάντηση, ούτε γίνεται με κάποια μυστικότητα. Αρα η λέξη «Μυστικό» που χρησιμοποιούμε περιγράφοντας αυτό το τελευταίο Δείπνο, έχει την έννοια του μυστικισμού, όχι της μυστικότητας. Κάτι «μυστικό» συντελείται εκεί – και ας το ξέρει όλος ο κοσμος. Κάτι που τόσους αιώνες μετά δυσκολέυομαι ακόμα να το αποκωδικοποιήσω. Βέβαια οι Θεολόγοι και οι μελετητές έχουν πολά να πούνε γι΄αυτήν την μυστικιστική τελετή όπου παραδίδεται απο τον ίδιο τον Ιησού, τον ίδιο τον Θεό δηλαδή, ένα μάθημα για το πώς θα τελείται στο εξής το μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Μετάληψη, η Θεία Κοινωνία : Αυτό το ψωμί που κόβω κομμάτια και σας μοιράζω με τα χέρια μου είναι το σώμα μου. Και αυτό το κρασί είναι το αίμα μου. Και όταν μεταλαμβάνετε σώμα και αίμα Χριστού εγω θα είμαι μέσα σας και εσείς μέσα σε μένα – θα γινόμαστε ένα.

Ενας απο σας όμως θα με προδώσει. Ολοι ξέρουμε ποιός είναι, νάτος, βουτάει το ψωμί στο κρασί και φεύγει για να πάει να στρατευθεί με τούς εχθρούς της Αγάπης, σαν τον Εωσφόρο, τον εκπεσόντα άγγελο που έγινε ο χειρότερος εχθρός του Θεού και, μαζί με το τάγμα του, τον πολεμάει εσαεί και είς τους αιώνες των αιώνων. Κάποιος έπρεπε να πάρει την απόφαση να με σκοτώσει και έχει σημασία να είναι κι΄αυτός σάρκα απο τη σάρκα μου, μαθητής μου αγαπητός – σαν τον εωσφόρο που ήταν ο αγαπημένος Αρχάγγελος του Θεού. Αλλοιώς θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε απλός δολοφόνος ή η γνωστή στρατιά των ορκισμένων εχθρών της αγάπης, της ομορφιάς, τής αρμονίας, του φωτός και τής μίας Ενότητας που είναι το Σύμπαν. Οπως απο τα δώδεκα τάγματα των αγγέλων του Θεού ένα «έπεσε» και συντάχθηκε με την κακία, το μίσος, το χάος, έτσι και ένας απο τούς δώδεκα μαθητές συντάσσεται συνειδητά με τον εχθρό – και δεν το κρύβει. Το κάνει και μετά αυτοκτονεί απελπισμένος αλλά όχι και μετανοημένος. Δεν μετανοεί αλλά δεν αντέχει κάν να συνεχίσει να ζεί μετά απο αυτή του την απόφαση. Είναι, πραγματικά, μεγάλο και βαθύ αυτό το Μυστήριο.

Ολες αυτές οι σκέψεις μέσα στο κλουβί του εγκεφάλου μου φτερουγίζουν, αλλά δεν είναι ελεύθερες. Είναι περιφραγμένες απο την πολύ μεγάλη δυσκολία των συμβολισμών που περιέχονται σε μια ποίηση πολύ βαθειά που απευθύνεται στίς καθαρότερες των ενσαρκωμένων ψυχών που έχουν την διαύγεια να τίς αφήσουν να ανθίσουνε μέσα τους σαν τα λουλούδια της νεραντζιάς που, εδώ, μπροστά στο μπαλκόνι μου, ευωδιάζουνε μεθυστικά. Και καθώς ξημερώνει η Μεγάλη Πέμπτη και ετοιμάζομαι να πάω στις 7 στην Ακολουθία των Αγίων Παθών να ακούσω ξανά, άλλη μια φορά, τα Δώδεκα Ευαγγέλια έτσι όπως είναι «μονταρισμένα» σ΄αυτή την μαγευτική Ακολουθία που ανακεφαλαιώνει όλο το Πάθος και οδηγεί στο «τετέλεσται», ελπίζω οτι αυτή τη φορά θα καταφέρω να διακρίνω κάτι, έστω λίγο παραπάνω, για να μπορέσω να μπώ πιό βαθειά στο Μυστήριο. «Τετέλεσται» στα σύγχρονα Ελληνικά σημαίνει «έγινε», «ετελέσθη», «ολοκληρώθηκε». Το σχέδιο του Θεού ακολουθήθηκε κατά γράμμα κι΄εμείς συνεχίζουμε να ζούμε ακόμα σ΄ένα σύμπαν μέσα στο οποίο ένα τάγμα Αγγέλων με επικεφαλής των Εωσφόρο δεν θέλει την αρμονία και την ενότητα του σύμπαντος κόσμου και την πολεμάει λυσσωδώς με όλα τα όπλα που διαθέτει – και σ΄έναν κόσμο μέσα στον οποίον μια στρατιά φριχτά απελπισμένων ανθρώπων, με επικεφαλής τον Ιούδα, δεν θέλει την ευτυχία της ανθρωπότητας και βλέπει σαν μόνη διέξοδο την αυτοκτονία της.

 

Εχουμε όμως το αυτεξούσιο να διαλέξουμε με ποιούς θα πάμε και ποιούς θα αφήσουμε : Μετά το «Μυστικό» αυτό Δείπνο, μπορούμε και εμείς να ενωθούμε με το Φώς της αρμονίας και της αγάπης και, να επι-«κοινωνούμε» με τον Πατέρα, τον Υιό και το Αγιο Πνεύμα, μεταλαμβάνοντας σώμα και αίμα Χριστού. Οσο για τα έντεκα τάγματα των Αγγέλων που πολεμούν ακατάπαυστα στο πλευρό του Θεου, δεν μας αφήνουν στιγμή αν δεν εγκαταλείπουμε κι΄εμείς ποτέ το υπερ-όπλο της Αγάπης που κανείς Ιούδας και κανείς Εωσφόρος δεν έχει καταφέρει ακόμα να το νικήσει.

Μόνο όταν υποχωρεί η αγάπη και επικρατούν «οι άλλοι», αποκτα δύναμη «ο Ιούδας ο δούλος και δόλιος» που «αδιόρθωτος έμεινε».
Επιμένοντας και εισχωρόντας όλο και βαθύτερα στη μεγαλειώδη μυστικιστική αυτή περιπέτεια, εμείς οι ίδιοι θα φέρουμε αυτο που λέμε «Δευτέρα Παρουσία» – όπου όλες οι «σκιές» θα φωτιστούν και ο Εωσφόρος με τον Ιούδα θ΄αγκαλιαστούνε πάλι με τον Δημιουργό τους που, αυτό είναι το απόλυτο μεγαλείο, τους δημιούργησε και τούς αφησε ελέυθερους να παίξουν τούς ρόλους τους στο μεγάλο πάμφωτο σχέδιο που μας περιλαμβάνει όλους, είς τους αιώνας τών αιώνων – Αμήν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News