Photo: mykonosreport.gr

Οταν η Κυβέλη ήτανε μικρή (τώρα είναι πια 22), με τον μπαμπά της τον Τάσο, παίζανε το εξής παιχνίδι – για να μην τον ζαλίζει πάνω στο οδήγημα, μεσα στο αυτοκίνητο : «Τώρα θα βγάλουμε το μόκο», λεγότανε. Και όποιος μιλούσε πρώτος έχανε – συμπεριλαμβανομένων και των συνεπιβατών.

Επιστρέφοντας χτές βράδυ απο την πραγματικά κατανυκτική Ακολουθία των Παθών στην Ι.Μονή Πετράκη που κράτησε τρισίμιση ώρες (οι οποίες μου φάνηκαν σαν πέντε λεπτά), αποφάσισα οτι σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή θα βγάλω το σκασμό (η θα παίξω το μόκο) γιατί τις τελευταίες μέρες θεολογούσα καθημερινά ακατάπαυστα με τέτοια αυτοπεποίθηση που, είμαι βέβαιος, ούτε ο ίδιος ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτοπροσώπως δεν αποτόλμησε ποτέ να νοιώσει. Θεωρούμαι βλέπετε ο πιό «κοντινός» στην Εκκλησία και τον Χριστό εδω στο protagon.gr, οπότε μου είχε ανατεθεί πακέττο όλο το Θείο Πάθος (για να μην σας πω οτι το διεκδίκησα κιόλας).

Σήμερα δεν μπορώ. Διαβάστηκαν τα Δώδεκα Ευαγγέλια και ο Ιησούς, πρίν καρφωθεί πάνω στον Σταυρό, χλευάστηκε, βασανίστηκε, μισήθηκε, προδόθηκε, πόνεσε φριχτά, τρόμαξε πολύ – μέχρι που παρέδωσε το πνεύμα και τώρα είναι στον Αδη με τους νεκρούς. Ξέρουμε πώς δεν θα μείνει εκεί και οτι η αποστολή του αυτή στα λημέρια του Θανάτου είναι για να ενδυναμώσει τούς πεθαμένους και να τούς μεταφέρει και εκεί τό άγγελμα της Ανάστασης που όλοι περιμένουμε. Δεν είναι ώρα για κουβέντες όμως, κακά τα ψέμματα. Είναι Μεγάλη Παρασκευή. Λίγη ησυχία, ένα πρός τα μέσα βλέμμα, λίγη γαλήνη σαν ένδειξη σεβασμού και αγάπης σ΄αυτόν που 21 αιώνες τώρα έχει δώσει τόση ελπίδα σε τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπους επι τόσες και τόσες γενιές, είναι, νομίζω, το καλύτερο που μπορώ να προσφέρω ως «ειδικός».

Θα σας γράψω και για το Μεγάλο Σάββατο μετα τον Επιτάφιο απόψε το βραδάκι φαντάζομαι – αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Θα δούμε.

Στο μεταξύ έχω να σας παρακαλέσω να διαβάσετε, αν δεν είστε βυθισμένοι σε κατανυκτική μέθεξη, κάτι άσχετο, (μα εντελώς όμως) άσχετο. Αυτό: Είναι ένα κείμενο του Στέφανου Κασσιμάτη (που υπογράφει ως «ΦΑΛΗΡΕΥΣ» την στήλη «Δεύτερη Σελίδα» της «Καθημερινής») για τις απίστευτες αθλιότητες της πολυαγαπημένης μου αλλά φριχτά αλανιάρας και ανενδοίαστης Μυκόνου και για την «Ελλαδάρα» που εκπροσωπεί το μικρό μας Αμπου-Ντάμπι, που έχει γίνει «πριγηπάτο» απο την εποχή του πρώτου Καραμανλή, του Εθνάρχη μας, και του μπάτλερ του του Θόδωρου, που είναι (ή ήταν, δεν έχω μάθει νεότερα) βέρος Μυκονιάτης. Τα ίχνη του Θόδωρου (που μπροστά στους άλλους που ακολούθησαν ήταν αγγελούδι) τα ακολούθησαν πολλοί που θησαυρίσανε και θησαυρίζουν εσαεί σκανδαλωδώς παράνομα: Ο καλύτερος φίλος όλων αυτών ήταν ο γνωστός απο τίς εκπομπές της Ρούλας Κορομηλά όπου εμφανιζότανε συχνά, ο Δήμαρχος Μυκόνου κ. Βερώνης ο οποίος εκλέγετο σχεδόν παμψηφεί απο όλους τους Μυκονιάτους, Πασοκτζήδες και Νεοδημοκράτες, επι σχεδόν δυό δεκαετίες – και τούς «βόλευε» όλους. Στην παρούσα φάση (που έχει σκάσει το ΣΔΟΕ στο νησί και «ψάχνονται» 900 εκατομμύρια ευρώ) κάπου έχει αποσυρθεί και ζεί διακριτικά, όπως πολλοί, πτωχοί πλήν τίμιοι Δημόσιοι άνδρες.

Υ.Γ1 : Θα πάω στο νησί νωρίς το πρωϊ το Σάββατο για τρείς μερούλες, οπότε, πάντοτε online, ίσως προλάβω να σας στείλω και καμμιά «ανταπόκριση»! Οχι βέβαια για αυτά τα καυτά και άγρια θέματα της τοπικής μαφίας που είναι ένα ζήτημα σοβαρότατο με το οποίο θα ασχοληθούμε όταν και όπως πρέπει, αλλά για τα άλλα, ξέρετε, τα «Αναστάσιμα», που απο μεθαύριο θα ξαναμπούν με φόρα στην καθημερινότητά μας. Την έχω επιθυμήσει την Μύκονο. Πρωτοπήγα εκεί το 1968 στα 15 μου και έκτοτε πρέπει να έχω πάει πάνω απο 150 φορές.

ΥΓ2 : Η Ακολουθία στην Μονή Πετράκη μέ έστειλε. Είμαι πολύ περήφανος που ζώ σε μια χώρα που 2000 χρόνια τώρα κρατάει ζωντανή μια σπουδαία παράδοση και, ότι και αν συμβεί, ο λαός της την «λειτουργεί» και την τιμά σαν μάννα του και σάρκα απο τη σάρκα του – έστω και με κόκινη γόβα και μαύρο καλσόν στον Επιτάφιο, στέλντοντας SMS για του πού «θα βρεθούμε μετα». Αυτό είναιζωντανή παράδοση. Να κυκλοφορεί στο αίμα σου πολλή ιστορία!

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News