Με αναστατώσανε και με ξυπνήσανε από τον πολιτικό μου λήθαργο (με τα κείμενά τους εδώ στο Protagon.gr την Πέμπτη 26), ο επαγγελματίας και πολλά γνωρίζων Τάσος Τέλλογλου και ο ερασιτέχνης και γεμάτος απορίες, Τάσος Μελετόπουλος. Ο πρώτος, που ξέρει πολλά, με έβαλε μπροστά στο πολύ σκληρό ερώτημα: «Αλήθεια, θέλετε πραγματικά αυτήν την παλιά χώρα να σώσετε;» – σκέψη που με ταρακούνησε γερά γιατί η απάντηση είναι έτοιμη μέσα μου και είναι όχι, δεν θέλω να σωθεί αυτή η παλιά χώρα με όλες τις αμαρτίες που κουβαλάει: Θέλω να την κλείσουν μέσα σ’ ένα κουτί αεροστεγώς (να μην ξεφεύγει αυτή η μπόχα η αφόρητη που είναι το άρωμά της) και να την τοποθετήσουμε, καλά σφραγισμένη στο «Χρονοντούλαπο της Ιστορίας» – έκφραση που επινόησε ο κύριος διαμορφωτής της τα τελευταία 30 χρόνια, αυτός που έδωσε τις βασικές κατευθύνσεις για την τελική καταστροφή.

Ο άλλος Τάσος, ο πολλά απορών για το πού θα ζήσουν τα τρία παιδιά που έχει και τα εγγόνια του (που δεν έχει), με τάραξε υπενθυμίζοντάς μου πως «αν δεν απαλλαγούμε από το πολιτικό προσωπικό που μας έσυρε έως εδώ δεν θα γλυτώσουμε την πολιτισμική, πνευματική και οικονομική μας χρεοκοπία» -και μου έθεσε και το απλής κοινής λογικής ερώτημα (που είναι όμως βαρύ ανάθεμα το): «Είναι ποτέ δυνατόν «διαχειριστές» που έφεραν μια επιχείρηση στην πτώχευση να κληθούν εκ νέου να την εξυγιάνουν από την οικονομική καταστροφή στην οποία την οδήγησαν;»

Είναι πολλές οι μέρες που δεν έχω γράψει εδώ στο protagon.gr φλερτάροντας με την κατάθλιψη για την κατάντια μας  (μη το πάρετε και πολύ δραματικά, η αλήθεια είναι οτι μου βγήκαν και πολλές άλλες υποχρεώσεις), συνειδητοποιώντας ότι έχουμε χοντρά-χοντρά μια δεκαετία μπροστά μας «για να το σώσουμε» αν εργαστούμε με δυναμική, διαύγεια, γνώση, αποφασιστικότητα, συνεργαζόμενοι με όλους, συνάπτοντες συμμαχίες (μεταξύ μας πρωτίστως) και με συνανθρώπους και επιχειρηματίες-επενδυτές από παντού, κάθε εθνικότητας,  που θέλουν, αποφασιστικά, να βοηθήσουν. 

Μιλάνε κάποιοι για εκλογές και κάνουν γκάλοπ. Μετράνε ποιόν από τους καταστροφείς μας θα προτιμούσαμε να επανεκλέξουμε. Παρανοϊκό. Η απλή λογική μου λέει ότι όλοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (και το λέω αυτό για να κρατήσω και μια πισινή, να μην προσβάλλω όλο το πακέτο) είναι στην πράξη οικτρά αποτυχημένοι στα μάτια όλων των Ελλήνων. Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος είναι εκείνη η ιδέα-διακύρηξη   του Κώστα Καραμανλή που έμεινε στα λόγια : Η "επανίδρυση του Κράτους".

Να το επανιδρύσουμε λοιπόν εμείς το κράτος : Αν κάνουν εκλογές πρέπει να τους κατακερματίσουμε, να σκορπίσουμε τους ψήφους μας οπουδήποτε αλλού – ούτε έναν ψήφο όμως στο «πολιτικό προσωπικό» των τελευταίων 20-30 χρόνων, ανεξαιρέτως. Αλλά πώς; Αυτοί θα ξαναβάλλουνε υποψηφιότητα και αυτούς θα φιλοξενούνε τα κανάλια και τα μεγάλης θεαματικότητας ΜΜΕ,  προβάλλοντας τους. Τι πρέπει να κάνουμε; Εκεί κολλάμε όλοι: Πώς θα απαλλαγούμε απ’ αυτά τα τσιμπούρια που θέλουνε να ηγηθούνε μιας κατεστραμμένης χώρας –που αυτοί καταστρέψανε.

Ίσως είναι καιρός να εκφραστούμε ομαδικά, πέρα από κόμματα και σαχλαμάρες, σαν Έλληνες σωστοί: Στους δρόμους -χωρίς να καταστρέφουμε βεβαίως. Σε τεράστιες διαδηλώσεις. Να αντισταθούμε στην βία της εξουσίας, στα χημικά τους, στα κόλπα τους. Να πάρουμε με το μέρος μας σιγά-σιγά τους αστυνομικούς, τους ειδικούς φρουρούς, τον στρατό, κάποιους φωτισμένους (κανονικούς ανθρώπους δηλαδή, όχι "μπλεγμένους") δικαστικούς, νομοθέτες, συνταγματολόγους, νομικούς –μέχρι τους μέχρι πρόσφατα εθελοτυφλούντες του «όλα θα πάνε καλά». Ίσως κυρίως αυτούς.

Και για να επανέλθω εκεί όπου ξεκίνησα : Όχι κ. Τέλλογλου, δεν θέλουμε να την σώσουμε αυτή την «παλιά χώρα». Να την γκρεμίσουμε θέλουμε. Και όχι, κ. Μελετόπουλε: Δεν γίνεται να μας σώσουν από την καταστροφή αυτοί ακριβώς που μας οδήγησαν σ’ αυτήν.

Μόνο αν επανιδρυθεί αυτό το κράτος εκ βάθρων υπάρχει ελπίδα. Αλλοιώς ας το ξεπουλήσουμε μια ώρα αρχύτερα -ώστε να ζούμε πιά (χωρίς να μετακινηθούμε καν) στο "εξωτερικό". Σε μια ξένη χώρα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News