Το ξέρω, ο καθένας κρίνει εξ΄ιδίων – αλλά γίνεται και αλλιώς; Εχω λοιπόν την αίσθηση ότι τις τελευταίες εβδομάδες η Ελλάδα όλη, ζει μέσα στον εξοντωτικό ρυθμό μιας νευρικής υπερέντασης. Δεν τολμάς να μιλήσεις για τίποτε πια. Αρπάζονται όλοι με το παραμικρό. Η ένταση έχει ξεπεράσει το κόκκινο και η βελόνα πάει να «βρει τέρμα» στο «ρολόι του θυμού» όπου σπρώχνεται – και δεν έχει παραπέρα. Θα μου πείτε, τι πιο φυσιολογικό. Εφτά μήνες τώρα ζούμε πάνω στο τεντωμένο σκοινί μιας ανευ προηγουμένου αβεβαιότητας, μιας τρελής εκκρεμότητας, μιας βαθειά ανησυχητικής έλλειψης ορατότητας. Είναι πολύ δύσκολο να περπατάς στα τυφλά και να μην μπορείς να δεις ούτε στα τρία μέτρα τι μέλλει γενέσθαι. Να μην μπορείς να προγραμματίσεις ακόμα και πόσες μέρες θα κάνεις διακοπές με τα παιδιά – αν κάνεις – και να είναι ήδη σχεδόν Ιούνιος.

Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτοφανές για την Ελλάδα των τελευταίων 30 χρόνων. Μου λεν αυτοί που ξέρουν οτι η Ελλάδα το ζει μεν πολύ εντονότερα απ΄ όλους στον λεγόμενο «Δυτικό Κόσμο», αλλά ότι το φαινόμενο επηρεάζει και επηρεάζεται (με την έννοια του φαύλου κύκλου) απο την πολύ κακή οικονομική διαχέιρηση σε Η.Π.Α και Ευρώπη απο το 89 και μετά, όταν πια έπεσε το τείχος, «απελευθερώθηκαν» οικονομικά δεκάδες κρατικές οντότητες δεσμευμένες στο «σιδηρούν παραπέτασμα» και παράλληλα ξεσπασε το μεγάλο παρτυ του «νεοφιλελευθεριμού» σαν οικονομική πολιτική που υιοθετήθηκε απο τις περισσότερες, αν όχι όλες, τίς κοινωνίες του νέου καπιταλισμού. Δεν ξέρω αν είναι έτσι και αν τα έχω καταλάβει σωστά, αυτό που μπορώ όμως εύκολα να κατανοήσω είναι οτι τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους οι εκλεγμένες απο τον λαό, άρχισαν σιγά-σιγά να παίζουν όλο και λιγότερο σημαντικό ρόλο σ’ αυτό που λέμε «εξουσία» (σε όλες τις μορφές της), ενδίδοντας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ανάλογα με τις υποδομές και τις δυνάμεις τους «να αντισταθούνε», σ’ αυτό που λέμε «κεφάλαιο». Στα λεφτά δηλαδή. Σε πολλές περιπτώσεις (γιατί υπάρχουν και οικονομίες που είτε απο σοφία είτε απο συντηρητικότητα διασώθηκαν από την λαίλαπα) οι εκλεγμένες κυβερνήσεις έγιναν κανονικά «στρατιωτάκια» των «Οικων αξιολόγησης», των μεγάλων τραπεζών και μιας σκληρής οικονομικής ολιγαρχίας, τοπικής – (κατα περίπτωσιν) και παγκόσμιας – (έτσι κι΄ αλλιώς).

Οσο λοιπόν οι σχέσεις των «κομμάτων» της, (σαφώς αποτυχημένης πια σαν μοντέλο «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» που ξέραμε μέχρι σήμερα), γινόντουσαν όλο και πιο «στενές» με αυτούς που κρατούσανε το πορτοφόλι, τόσο, (ανεπαισθήτως και καθόλου συνειδητά), άρχισαν να απομακρύνονται τα κόμματα αυτά απο την πραγματικότητα του «καθημερινού ανθρώπου» που μπαίνει σε δυό και τρία λεωφορεία κάθε μέρα και κυνηγάει, απελπισμένα, την επιβίωση. Το ΠΑΣΟΚ που δημιουργήθηκε στη δικτατορία απο αληθινούς ιδεολόγους αντιχουντικούς με δράση εδώ και στο εξωτερικό (ΠΑΚ) και μετεξελίχτηκε σε κόμμα εξουσίας μετά την χούντα, δεν έχει βέβαια καμμιά σχέση με το σημερινό κόμμα που έχει το ίδιο όνομα. Και το νέο κεντροδεξιό κόμμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η «Νέα Δημοκρατία» με τις Ευρωπαϊκές και φιλονατοϊκές «καθαρές» θέσεις και το «καθαρό κούτελο», δεν συνδέεται πια από πουθενά με το κόμμα που κυβέρνησε από τον Μάρτιο του 2004 μέχρι τον Οκτώβριο του 2009. Οι αυθεντικές «πρώτες» μορφές αυτών των κομμάτων είχαν και οι δύο άμεση και καθημερινή σχέση με τον ζωντανό, καθημερινό Ελληνα, τα προβλήματα και τίς ανάγκες του. Σιγά-σιγά όμως, απο δεξίωση σε δεξίωση και απο κρουαζιέρα σε κρουαζιέρα, απο «δωράκι» σε «δωράκι» και απο «συμφωνία κυριών» σε «συμφωνία κυριών», οι βουλευτές και τα «στελέχη» ταυτίστηκαν απόλυτα με τα συμφέροντα μεγάλων επιχειρηματιών της Ελλάδος σαν τον κ. Κόκκαλη, τον κ. Βαρδινογιάννη, τον κ. Λάτση, τον κ. Κοντομηνά, τον κ. Μπόμπολα – για να αναφερθούμε, τυχαία, σε πέντε απο τους πιο γνωστούς μεγαλοκεφαλαιούχους του τόπου, που η αναγραφή των ονομάτων τους δεν αποτελεί πια «ταμπού» όπως συνέβαινε επι πολλές δεκαετίες.

Οσο και αν προσπάθησαν κάποιοι βουλευτές (και «πονηροί πολιτευτές» γενικότερα) να κρατήσουνε την επαφή τους με τη βάση, τσουγκρίζοντας συγχρόνως τα dry martini, τις τσικουδιές και τα bloody Mary τους με τα «αφεντικά», η προσπάθειά τους («των συφοριασμένων» που λέει και ο Καβάφης) δεν οδήγησε σε αίσιο τέλος. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στην Γαλλία ή την Μόσχα και πώς την διαχειρίζονται την, έτσι κι΄ αλλιώς εφιαλτική αυτή «ισορροπία του τρόμου» οι πολιτικοί εκεί, εδω πάντως σ΄έμας ελάχιστοι τα κάφεραν να «ελέγξουν τον ίλλιγγο», μέχρι κάποιο βαθμό – και κάποια στιγμή. Σήμερα όμως πια ούτε και αυτοί , πλήν ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων – δεν μπορούν να πλησιάσουν τούς ψηφοφόρους τους χωρίς ισχυρή φρουρά και σοβαρή κινητοποίηση του κ. Χρυσοχοϊδη, που δεν του φτάνανε όλα του τα βάσανα, έχει να προστατέψει και αυτόν τον «κύκλο των χαμένων πολιτικών» που φτάσανε μέχρι και κλωτσιές να τρώνε μέσα στην καρδιά της πόλεως, Βουκουρεστίου και Βαλαωρίτου γωνία ας πούμε.

Με δεδομένη την ένταση, την ύφεση, την αναποτελεσματικότητα και την απίστευτη νωθρότητα της κυβερνήσεως και όλου του πολιτικού κόσμου, τα σκληρότερα μέτρα που έρχονται, το όλο και πιό ανελέητο οικονομικο-ψυχολογικό «στρίμωγμα» του 99% των Ελλήνων, προσπαθώ να σκεφτώ πως θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε απο την Τρίτη το πρωί, μετά το ευεργετικό διάλλειμα του τριημέρου που το έχουμε όλοι τόσο μεγάλη ανάγκη. Οι τομές που πρέπει να γίνουν είναι τόσο ακραίες και οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν (και να εφαρμοσθούν κιόλας), τόσο επικίνδυνα αντιλαϊκές, που, κακά τα ψέμματα, ας μην κρυβόμαστε, η «κοινωνική έκρηξη» θα είναι αναπόφευκτη. Μόνον ο κόσμος στούς δρόμους θα απολύσει άπαξ και δια παντός το παρόν «πολτικό προσωπικό» και θα το αντικαταστήσει με άλλο, εντελώς νέας κοπής.

 

Θα δούμε. Ισως «αντέξουμε» μέχρι τα τέλη του Αυγούστου. Τον Σεπτέμβριο όμως, εδω είστε και εδω είμαι, θα έχουμε ήδη οπωσδήποτε τόσο σοβαρές και αληθινά «κοινωνικές» εξελίξεις, ώστε η ίδια η βάση, οι νέοι, οι παραγωγικές δυνάμεις, αυτόματα θα αναδείξουν και θα επιβάλλουν πια τους «δικούς» τους ανθρώπους – που δεν θα έχουν καμμία σχέση με το «πολιτικό προσωπικό». Να ευχόμαστε να συμβεί αυτό ομαλά και με τις λιγότερες δυνατές «απώλειες» σε όλα τα επίπεδα. Αλλά ότι θα συμβεί θα συμβεί – γιατί κανείς απο τους 300 δεν έχει πια το κύρος να κυβερνήσει μιαν Ελλάδα που κινδυνεύει να χρεωκοπήσει, να χάσει την Εθνική κυριαρχία της, ακόμα και να διαγραφεί απο τον χαρτη.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News