Προχθές ολοκληρώθηκαν οι πρυτανικές εκλογές στο ΕΜΠ. Νέος Πρύτανης από 1η Σεπτεμβρίου αναλαμβάνει ο Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών Γιάννη Γκόλιας. Αναλαμβάνει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο εν μέσω τυρβώδους ροής των πανεπιστημιακών πραγμάτων. Από τη μια τα Πανεπιστήμια πρέπει να γιατρέψουν τις πληγές τους από την κακοσχεδιασμένη και κακοεφαρμοσμένη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων, και από την άλλη να κάνουν βήματα μπροστά για να ξεφύγουν από το σημερινό τέλμα. Η ανώτατη εκπαίδευση, όπως και πολλοί άλλοι τομείς στην Ελλάδα, βρίσκονται σ’ ένα κρίσιμο, μεταβατικό στάδιο. Για να θυμηθούμε λίγο τον Δαρβίνο, σε μια τέτοια κατάσταση θα επιβιώσουν όχι οι «δυνατότεροι» αλλά οι «προσαρμοστικότεροι» δηλαδή αυτοί που θα προσαρμοστούν ταχύτερα και καλύτερα στη νέα εποχή. Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι θα πρέπει να κοιτάξει το συμφέρον των πολλών. Το συμφέρον των φοιτητών του, των ερευνητών του και εν τέλει ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το συμφέρον των πολλών που συνήθως έχει σιγανή φωνή σε σχέση με το συμφέρον διαφόρων δυναμικών μειοψηφιών που μέσα από την παγίωση του υπάρχοντος τέλματος αντλούν εξουσία.

Η εκλογική διαδικασία για τις πρυτανικές του ΕΜΠ έδειξε όμως ότι υπάρχουν εργαλεία για να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις, αρκεί να υπάρχει οργάνωση και θέληση. Για παράδειγμα όταν γινόταν η ακρόαση των τριών υποψηφίων ενώπιον των μελών της Πολυτεχνειακής κοινότητας, μια ομάδα 20-30 φοιτητών μπήκε στην αίθουσα και με ειρωνείες και συνθήματα διέκοψε τη διαδικασία. Αντί να υποβάλουν ερωτήσεις στους υποψηφίους πρυτάνεις, όπως είχαν κάθε δικαίωμα (και καθήκον), προτίμησαν την εύκολη λύση που ξέρουν καλά: τη διάλυση. Το αποτέλεσμα ήταν η διαδικασία της ακρόασης να διαλυθεί, αλλά να συνεχιστεί λίγο αργότερα διαδικτυακά, παρακάμπτοντας τελικά τις διαλυτικές επεμβάσεις. Το plan B υπήρχε κι ήταν αποτελεσματικό. Επίσης, να επισημάνουμε ότι οι εκλογές έγιναν απευθείας ηλεκτρονικά, κάτι που ήταν plan B στις περσινές εκλογές για μέλη του Συμβουλίου Ιδρύματος (αν θυμάστε κάποιοι μιλούσαν τότε για «τεχνοφασισμό»!). ‘Ετσι, δόθηκε η δυνατότητα σε όσον το δυνατό περισσότερο κόσμο να ψηφίσει και η επιτυχία του μέτρου φάνηκε από το σχεδόν 90% ποσοστό συμμετοχής. Αν οι εκλογές γινόντουσαν με κάλπη σε αυτό το κλίμα, πολύ αμφιβάλω αφενός αν θα τελείωναν ομαλά (υπάρχουν παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν) και αφετέρου αν θα είχαν τόσο υψηλό ποσοστό συμμετοχής.

Με τη βοήθεια λοιπόν της σύγχρονης τεχνολογίας οι λύσεις απέναντι στον ιό της «μπαχαλίτιδας» των Πανεπιστημίων υπάρχουν. Το μόνο που χρειάζεται από τους ιθύνοντες είναι επιμονή, σταθερότητα στις απόψεις και προστασία των θεσμών από τον υποβιβασμό τους. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και θέλει γερό στομάχι από ανθρώπους που πρέπει να είναι αποφασισμένοι, έτσι ώστε να περάσουμε επιτέλους στους χώρους των Πανεπιστημίων από τη βίαιη συνθηματολογία στην ορθολογική επιχειρηματολογία. Τότε θα βγούμε όλοι κερδισμένοι. Ή, μάλλον, σχεδόν όλοι, γιατί τα συνθήματα είναι η εύκολη λύση αφού έτσι κι αλλιώς είναι ανίκητα, ενώ τα επιχειρήματα πρέπει να αγωνιστούν για να πείσουν…  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News