Πέμπτη πρωί, 06:20 στον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ. Το δίδυμο Λυριτζής και Οικονόμου διαβάζουν πρωτοσέλιδα. Μια είδηση περί τα πολιτιστικά γραμμένη στην Εφημερίδα των Συντακτών λαχαίνει του Οικονόμου: για τη μουσικοσυνθέτρια «της Μικράς Αγγλίας η οποία γνώρισε τον Βούλγαρη και τη σύντροφό του στη Νέα Υόρκη».

Ο Οικονόμου σταματάει και σχολιάζει: «Τρομερή ταινία αυτή του Βούλγαρη και τηηης ..» προσπαθεί να θυμηθεί τη σύντροφο του σκηνοθέτη, «πώς τη λένε τηηη…;» αναρωτιέται αλλά δεν του ’ρχεται στον νου. Αφήνει αναπάντητη την απορία ο Οικονόμου (ούτε ο Λυριτζής θυμάται το όνομά τηηης…) και παρακάμπτοντας το κενό συνεχίζει να πάει παρακάτω. Οπότε παρεμβαίνει ο ευαισθητοποιημένος, όντως, Λυριτζής: «είναι ντροπή να μην το αναφέρουμε» λέει και γυρίζει την εφημερίδα στα Πολιτιστικά, να βρει το όνομα τής σεναριογράφου.

Και, ω του θαύματος, «Καρυστιάνη!» αναφωνεί επιτέλους, «Ιωάννα Καρυστιάνη»! (ενώ αν ήταν κάνας ποδοσφαιριστής της Α', της Β' ή και της Γ' κατηγορίας θα τον ήξεραν φαρσί οι πρωινοί μας δάσκαλοι). 

Τέλος πάντων, στόχος μου δεν είναι να μεμφθώ την άγνοια του Οικονόμου και του Λυριτζή, άλλωστε κατά τα άλλα διακρίνονται για τον επαγγελματισμό τους κι η ματιά τού Λυριτζή πάνω στα πράγματα είναι ενδιαφέρουσα. Αντίθετα, το άρθρο μου αποσκοπεί να παροτρύνει, ει δυνατόν, (κι αυτούς και όλο το σινάφι των ραδιοτηλεοπτικών παρουσιαστών) ώστε να εντάξουνε για ένα δίλεπτο ή τρίλεπτο τον Πολιτισμό κατά την ανάγνωση των πρωινών εφημερίδων. Αλλά ψαγμένα και ουσιαστικά, όχι διαφημιστικά ή με τον τρόπο των «ευπώλητων». Κι αν αυτό τους φαίνεται βουνό γιατί ίσως είναι έξω απ’ τα νερά τους, ας βάλουν κάποιον συνεργάτη τους, που ξέρει, να το επιμεληθεί.

Αλλιώς, πώς θα ξυπνήσει το ενδιαφέρον των τηλεθεατών για τέτοια θέματα, από ποιον θα πληροφορηθεί η πλειονότητα, τόσος κόσμος που η μόνη του ενημέρωση είναι η ρημάδα η τηλεόραση! Και πώς διάβολο θα ανοίξουνε τα μάτια μας; (Το σχολείο δεν είναι αρκετό· σχολείο, δια βίου, για τους περισσότερους είναι μόνον η ΤV και φροντιστήριο το Internet). 

Καλές λοιπόν οι λεπτομερέστατες και εμβριθείς αναλύσεις για τα ποδοσφαιρικά, αλλά τα Πολιτιστικά δεν είναι άχρηστα. Ούτε αμελητέα. Εξάλλου, μόνο με ό,τι καταπιάνεται κανείς, σε ό,τι εντρυφά καθημερινά, το συνηθίζει λίγο-λίγο, εξοικειώνεται μ’ αυτό και τ’ αγαπάει. Προηγουμένως όμως πρέπει κάποιος να το πει στον αδαή, να του το δείξει. Ότι κοντά στο γήπεδο, υπάρχει το καλό θέατρο· κοντά στον Μήτρογλου υπάρχει κι ο καλός ζωγράφος, κι ο καλός κινηματογράφος, το ενδιαφέρον βιβλίο και πάει λέγοντας. Για να μην αποχαυνώνεται ο νους του, να μην αμβλύνεται η σκέψη του. Και να μπορεί να κρίνει. Να κρίνει. Να κρίνει.  

Η πολιτική αφύπνιση είναι αδύνατη χωρίς την πολιτιστική ανάπτυξη. Δεν το βλέπουν άραγε; μια ματιά να ρίξεις γύρω σου το διαπιστώνεις ότι χωρίς Πολιτισμό, ουσιαστική πολιτική δεν γίνεται. Τα τωρινά μας χάλια είναι απόρροια της εκπαιδευτικής καταβαράθρωσης (και της γενικότερης απαξίωσης του Πολιτισμού) τα τριάντα τελευταία χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News