Κάτω στο λιμάνι το πρόβλημα χοντραίνει και οι υπερασπιζόμενοι τα κεκτημένα τους δεν θέλουν ούτε και μπορούν να καταλάβουν πόσο πίσω μας στέλνουν επιμένοντας σε κάτι που έχει πιά, έτσι κι αλλιώς χαθεί. Ο Πειραιάς, ένα απο τα σημαντικότερα λιμάνια της ΕΕ, θα μπορούσε να ήταν και ένα απο τα σημαντικότερα του κόσμου. Να αποφέρει τεράστια κέρδη, να εξασφαλίζει χιλιάδες θέσεις εργασίας, να είναι η καρδιά όπου χτυπάει ο σφυγμός της εισαγωγικής-εξαγωγικής δραστηριότητας της χώρας. Κι όμως. Οχι μόνο δεν καταφέρνει να λειτουργήσει καν σαν λιμάνι, αλλά γίνεται (σαν «είδηση» και «σήμα»), αφορμή για την διεθνή υποτίμησή μας. Μια χώρα που υπολειτουργεί, δέσμια «συνδικαλιστών» νταβατζήδων, που λίγη πολιτική τόλμη, δεκαετίες τώρα, θα τούς είχε εξαφανίσει.

Την άλλη Τρίτη είναι 17 Νοεμβρίου και όλοι μας, οτι και αν ψηφίζουμε, οτι και αν πιστεύουμε, κυρίως βεβαίως αυτοί που ζούμε στην Αθήνα, ανησυχούμε. Ο κ. Χρυσοχοϊδης με μιαν αστυνομία ανεπαρκέστατη και καταμπερδεμένη θα περάσει, γράφουν οι διάφοροι «εξετάσεις». Μόνο που μαζί του και μαζί με αυτό το κράτος το χοντρόπετσο και αφασικό, περνάμε και εμείς εξετάσεις κάθε χρόνο, εξετάσεις ψυχραιμίας – και των παθών μας τον τάραχο συγχρόνως. Τι θα γίνει; Θα τα κάψουνε όλα; Θα πάμε στίς δουλειές μας; Θα έχουμε νεκρούς και τραυματίες: Θα τα καταφέρει η «τάξη και η ασφάλεια» να υπερισχύσει του χάους, ή θα ξεφύγει έστω ένα βόλι κατα λάθος και θα ξεσπάσει πάλι ο κρυμμένος θυμός ο black is black, ο κατάμαυρος, να τα σαρώσει όλα αδιακρίτως, φταίνε-δε φταίνε όποιοι κι΄αν φταίνε για το γενικό το χάλι μας;

Και οι δουλειές, οι περισσότερες δουλειές, δεν πάνε καλά. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το διακρίνεις αυτό με γυμνό μάτι. Το βλέπω στίς παρέες μου, στούς γνωστούς μου, στον ευρύτερο κύκλο τών ανθρώπων που συναντώ κυκλοφορώντας σ΄αυτή την πόλη. Και δεν ανήκουν και στούς χαμηλόμισθους ή τούς συνταξιούχους των 700 ευρώ οι δικοί μου : Τα πορτοφόλια σχεδόν άδεια και οι κάρτες στο κόκκινο. «Μα είναι πανάκριβο τελικά αυτό το εστιατόριο, συγγνώμη, δεν ξανάρχομαι». Ακούς; Για το ίδιο εστιατόριο για το οποίο, δυό χρόνια πρίν, είχαν όλοι να λένε «για την ποιότητά του» και το «εξαιρετικό σέρβις» του. Και δεν ακούω πολλά σχέδια για σκί στην Ελβετία τα Χριστούγεννα, ούτε και για σαφάρι στην Αφρική όμως. Μαζεμένα πράγματα γενικώς. Και μια δυσκαμψία στην ρευστότητα που την είχαμε ξεχάσει απο το 1980 σχεδόν, παρέα με τά «μικρομεσαία» κοινωνικά στρώματα. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά αυτός ο χειμώνας που μπαίνει μοιάζει πιό στριμωγμένος απο τον περασμένο, τής «ύφεσης».

Καί; Δεν υπάρχει και. Οι μετανάστες, άνεργοι, περνάνε στην εποχή των βροχών, της υγρασίας και τού κρύου, τώρα που τα πεζοδρόμια και τα παγκάκια στους κήπους γίνονται ακόμα πιό αφιλόξενα και άβολα. Στα νοσοκομεία άπειρα τα προβλήματα – δυστυχώς τίς τελευταίες εβδομάδες είχα την ευκαιρεία να πάω σε κάποια σαν επισκέπτης και, ήθελα δεν ήθελα, παρατήρησα τα βάσανα που τραβάνε εκει μέσα οι συνάνθρωποι που αρωσταίνουν. Και τα ναρκωτικά, η εμπορία τους, η αστυνομική κάλυψη, τα ταλαίπωρα θύματα που ζητιανεύουν, η ατολμία του κράτους; «Το ρουσφέτι ανήκει στο παρελθόν» δηλώνει – και το πιστεύει φαντάζομαι – ο νέος Πρωθυπουργός, την ώρα που για να βρείς κρεββάτι σε νοσοκομείο ή για να χτίσεις μια καμινάδα πρέπει νάχεις και τον Θείο και τον Μπάρμπα σου στα αντίστοιχα υπουργεία.

Και λίγο πρίν γιορτάσουμε Χριστούγεννα έχουμε τον αγιο Νικόλα στίς 6 Δεκεμβρίου, ένας κιόλας χρόνος απο την δολοφονία παιδιού απο αστυνομικό έτσι, εντελώς στην ψύχρα. Αλλο τέστ για τον Χρυσοχοϊδη και για μας τούς Αθηναίους που αρχίζουμε να αποκτούμε την νοοτροπία των κατοίκων εμπόλεμου ζώνης. Σοκολατάκια για το ανηψάκι μου τον Νικολή μπορεί να ψωνίζω εγω και να με γαζώσει ο ψυχοπαθής με το καλάζνικοφ και την παρέα του. με 100 σφαίρες, έτσι στην ψύχρα, χωρίς λόγο, επειδή του τη βάρεσε.

Και έχουμε και συνέδριο. Και ελπίζω τουλάχιστον να βγεί ο Σαμαράς αρχήγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να μπορέσει να συννενοηθεί και με τον Γιώργο και να κάτσουνε να κάνουνε μια κουβέντα σοβαρά γιατί πήγανε σε κείνο το πανεπιστήμιο το περιβόητο, το Χάρβαρντ ήτανε, ή το Καίημπριτζ, ή όποιο και αν ήταν τελοσπάντων, εκεί που μοιραζόντουσαν το φοιτητικό τους δωμάτιο και σίγουρα «κάνανε όνειρα» για την Ελλάδα και το μέλλον της, σαν νέοι άνθρωποι που προετοιμάζονταν για να την ανεβάσουν «λίγο ψηλότερα» κάποτε, δηλαδή τώρα που πιά σχεδόν εξηνταρίζουν. Τι όνειρα είχανε άραγε; Τα θυμούνται ακόμα;

Ελπίζω πως ναί. Ειλικρινά ακόμα ελπίζω πώς ναί, τα θυμούνται. Δεν μπορεί. ΄Η «Πώς αλλοιώς», όπως το λέει καλύτερα ο Ελύτης. «Αφου αγαπιούνται οι άνθρωποι»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News