Γράφω απρόθυμα γιατί, όσοι γνωρίζουμε το νησί, μάλλον υπονομεύουμε την ανακάλυψή του από άλλους. Από την άλλη, ακόμη κι αν δελεαστείτε από το σημείωμα αυτό, μέχρι να το αποφασίσετε, ίσως να δυσκολευτείτε να βρείτε θέσεις στον «Ταξιάρχη» και το αεροπλάνο κοστίζει 300 € το άτομο (ναι! δεν ντρέπονται).

Έδειχνα κάποτε στις Σπέτσες τις κοντινές ακτές της Πελοποννήσου σε έναν πιτσιρικά κρητικάκι, γιο μιας φίλης, που κρεμόταν στο πίσω κάθισμα της μηχανής μου. «Απ’ όλες τις ηπείρους που έχω πάει», μου είπε σοβαρός, «πιο πολύ μ’ αρέσει η Πελοπόννησος!».

Ε, λοιπόν, εμένα απ’ όλες τις ηπείρους που έχω πάει μ’ αρέσει η Λήμνος!

Στη Λήμνο παλιώνω με τη μηχανή μου και τους καλούς μου φίλους για έντεκα συνεχή καλοκαίρια. Αφού εξασφαλίσω τα εισιτήριά μου, λαχταρώ το απόγευμα που θα φορτώσω τα απαραίτητα και θα κατηφορίσω για Λαύριο. «Ταξιάρχης» ή κάποιο άλλο παλιοκάραβο ελάχιστα μ’ ενδιαφέρει. Ξέρω ότι όταν θα ’χει ξημερώσει θα αντικρίζω τη Μύρινα. Μόλις κατέβω, θα κινηθώ αργά αργά βορειοανατολικά με κόντρα τον πρωινό ήλιο μέχρι την Παναγιά στην άλλη άκρη του νησιού. Οδηγώ αργά, οι δρόμοι της Λήμνου είναι καλοί και η μηχανή μου τους γνωρίζει. Εγώ ελέγχω δεξιά κι αριστερά για να βεβαιωθώ ότι δεν υπάρχουν ίχνη προδοσίας. Όλα είναι κάθε χρόνο όπως πρέπει. Οι ήπιοι τόνοι του γκρι, το χρυσάφι των θερισμένων χωραφιών, η πρωινή δροσιά ποτισμένη με άρωμα ακονιζιάς από τις άκρες των δρόμων, το μπλε στις άκρες του ορίζοντα. Επιθεωρώ τα ξωκλήσια, τις μάντρες*, τα αμπέλια. Όλα όπως πρέπει. Η Λήμνος είναι πιστή· δεν προδίδει.

Παρκάρω στον μικρό μαντρομαχαλά έξω από την Παναγιά. Ξεφορτώνω και ορμάω στο δροσερό ξεκλείδωτο σπιτάκι. Γκρίζοι χοντροί τοίχοι αρμολογημένης πέτρας, μικρά ανοίγματα, δειλό φως. Κάθομαι να ξαποστάσω για λίγο στην άκρη του κρεβατιού. Πού θα γυρίσω φέτος;

Η Λήμνος είναι απέραντη. Υπάρχουν όμως κάποιες «σταθερές» μου. Για παράδειγμα δεν διανοούμαι να μην πάω στην Πολιόχνη. Να περπατήσω μες στο λιοπύρι στα δρομάκια του νεολιθικού οικισμού, να φτάσω στην άκρη του μικρού γκρεμού πάνω από τη θάλασσα και να πω: Ε, ναι! Είμαι απέναντι από την Τροία! Θα περάσω μέσα από το ρυάκι με τις λυγαριές –τι φυτό κι αυτό!‒, θα συνεχίσω για το ξύλινο μπαράκι του «Κόκκινου Βράχου». Θα πιω μια «Βεργίνα». Θα συνεχίσω ανάμεσα από τα αμπέλια και τις συκιές για Φυσίνη, Σκανδάλη. Θα καταλήξω, μέσα από τους χωματόδρομους μιας ερήμου με φρύγανα και θυμάρια, στις απέραντες αμμουδιές του Παρθενόμητου. Μπορεί και να ’μαι μόνος. Μπορεί και να ’μαστε καμιά εικοσαριά στα χιλιόμετρα της παραλίας.

Μια άλλη μέρα θα κινηθώ βόρεια. Θα περάσω Ατσική, Δάφνη, Κατάλακο, και θα φτάσω στις Παχιές Αμμουδιές. Βουλιάζεις σε αφρικάνικους αμμόλοφους όπου πιστεύεις ότι μπορεί και να συναντήσεις την Κριστίν Σκοτ Τόμας και τον Ρέιφ Φάινς**.

Δεν είναι κάθε μέρα μια τρεχάλα, ένα νέο ταξίδι. Υπάρχουν και οι τεμπέλικες με την παρέα. Οι παραλίες είναι πάμπολλες, προσιτές αμμουδιές, συνήθως με ένα πρόχειρο ή ένα πιο οργανωμένο μπαράκι, με ένα ντους και με κάποιες ξαπλώστρες σε ένα μικρό τμήμα τους, για τις οποίες φυσικά δεν πληρώνεις. Εβγάτης, Θάνος, Πλατύ, Ρηχά Νερά, Κάσπακας, Καρβουνόλακας Χαβούλη, Φαναράκι, Κότσινας, Σαράβαρη, Νεφτίνα, Ζεματάς, Κέρος, Παρθενόμητος και όσες άλλες ανακαλύπτεις ψάχνοντας.

Τα ηλιοβασιλέματα είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Από το ιερό των Καβείρων, τον Άγιο Χαράλαμπο ή στον Ρωμαίικο Γιαλό κάτω από τη σκιά του Κάστρου πίνοντας το ποτό σου στον «Καραγκιόζη». Αν ο καιρός σού κάνει τη χάρη, μόλις δύσει ο ήλιος θα φανερωθεί στο βάθος το Άγιον Όρος.

Εξακόσιες λέξεις και δεν σας είπα ούτε τα μισά. Μ’ έφαγαν οι φλύαροι πρόλογοι. Δεν σας μίλησα για το υπέροχο Μοσχάτο Αλεξανδρείας, τα αρχοντικά στον Ρωμαίικο και τις σχέσεις των Λημνιών με την Αίγυπτο, για την τεχνική αρτιότητα των πετρόκτιστων κατασκευών, το φαγητό, την αρχαία Ηφαιστεία, τις Θέρμες, τον Μούδρο, το Παλιό Πεδινό, τον Κοντιά, την Αλυκή των 6,5 χιλιάδων στρεμμάτων, τα τυριά και τα φλωμάρια, τις πίστες του surf και του kite surf, τα χρώματα της φωτιάς μετά το ηλιοβασίλεμα, τους πράους ντόπιους.

Κρατήστε αυτό: Η Λήμνος είναι ευγενής, προσιτή και γενναιόδωρη. Αν θέλετε να μας έρθετε, κινηθείτε γρήγορα για εισιτήρια και οπωσδήποτε εξασφαλίζοντας κάποιο μεταφορικό μέσο (μπορείτε και να νοικιάσετε), ακόμη κι αν είναι ποδήλατο.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μύρτα που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω και να αγαπήσω αυτό τον τόπο.

*Μάντρα στη Λήμνο είναι (ήταν) η πετρόκτιστη αγροικία ή αποθήκη. Συνήθως ήταν πολλές μαζί και συγκροτούν(σαν) οικισμούς.

**Άγγλος Ασθενής

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News