Μέσα Σεπτέμβρη, ο Παναθηναϊκός παίζει με την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου για τη φάση των ομίλων του Champions League. Στο 64’ του αγώνα ο Καραγκούνης καλείται από τον Νίκο Νιόπλια για να αντικαταστήσει τον Κώστα Κατσουράνη. Ο «Κάρα» πριν την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο «ξελαφρώνει» στη φυσούνα του γηπέδου, καθώς όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε αργότερα τα αποδυτήρια ήταν κλειστά (τι να έκανε ο άνθρωπος, να έσκαγε;). Καθημερινά, δεκάδες συμπολίτες μας, επειδή συναντούν κλειστά τα «αποδυτήρια» ή δεν τα βρίσκουν καθόλου, αποφασίζουν να μετατρέψουν σε δημόσιο ουρητήριο ό,τι τους βολέψει: εγκαταλειμμένα κτίρια, υπόγειες διαβάσεις (Συγγρού και Λεωφόρο Αλεξάνδρας χρειάζεσαι αντιασφυξιογόνα μάσκα για να περάσεις), πλατείες και πάρκα, τοίχους γύρω από γήπεδα, γκαράζ, ακόμη και κάδους σκουπιδιών στη μέση του δρόμου.

Μάλιστα, κάποια μέρη είναι και σημεία συνάντησης. Για παράδειγμα, η Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου είναι hot spot για τους ταξιτζήδες- πάνω στο κατούρημα πετάνε και μια καλημέρα. Αλλά δεν είναι μόνο οι ταξιτζήδες. Περιπτεράδες, σκουπιδιάρηδες, κάθε είδους ντράιβερ (από νταλικέρη μέχρι οδηγό λεωφορείου), ντελιβεράδες, πλανόδιοι μικροπωλητές, βεντουζωμένοι μικροπωλητές (αυτοί που έχουν κάνει απόβαση στο Θησείο, στην αρχή της Αποστόλου Παύλου), περαστικοί που πνίγονται από τη σωματική ανάγκη, όλοι τους «ξελαφρώνουν» κατά το δοκούν. Η δικαιολογία κρεμασμένη στα χείλη: τι να κάνω ρε, να κατουρηθώ; Η ενοχή δεν εξαλείφεται, όμως δεν αρκεί για να μην γράψουν –στην κυριολεξία- στα παπάρια τους το δημόσιο συμφέρον.

Δευτέρα απόγευμα, απέναντι από το σταθμό του Θησείου, με φόντο τη στοά του Αττάλου, έξι αλλοδαποί κατουρούν συγχρονισμένα (μέχρι και ο Κωνσταντίνος Ρήγος θα ζήλευε τη «φυσική» σκηνοθεσία) σε ένα κοντό τοιχίο, το οποίο από ό,τι φαίνεται έχει εξελιχθεί σε δημόσιο καμπινέ- διακοσμημένο με γκράφιτι. Αυτός είναι ο ορισμός της τέλειας ούρησης: να κατουράς εν ώρα ηλιοβασιλέματος και να χαζεύεις την Ακρόπολη. Ακριβώς δίπλα τους, στα δέκα μέτρα, τεμπελιάζουν δυο χημικές τουαλέτες. Τόσο βρώμικες, τόσο απωθητικές, που δεν σου περνάει από το μυαλό ούτε απέξω να περάσεις.

Συνεπώς, το πρόβλημα είναι διττό. Πρώτον, δημόσιες τουαλέτες δεν υπάρχουν, ή ακριβέστερα είναι ελάχιστες. Η ιδέα της τοποθέτησης χημικών τουαλετών, ως φθηνή και άμεση λύση για να μην χτιστούν δημόσια ουρητήρια, μέχρι στιγμής (με εξαίρεση ελάχιστων περιπτώσεων, όπως λόγου χάριν στις λαϊκές αγορές) δεν έχει αποδώσει. Η χρησιμότητά τους ακυρώνεται από την ίδια τους τη βρωμιά. Στην πλατεία Βικτωρίας, οι καταστηματάρχες της περιοχής, για μια μεγάλη περίοδο (δεν ξέρω αν ισχύει σήμερα) είχαν κλειδώσει με αλυσίδα τις χημικές τουαλέτες γιατί γίνονταν καταφύγιο για τοξικομανείς. Συγκεκριμένα, για ασφάλεια άλλαζαν τον κωδικό του λουκέτου κάθε μέρα και το μοίραζαν μεταξύ τους σε χαρτάκια.

Δεύτερον, η ασυνειδησία των συμπολιτών μας, η οποία φυσικά βρίσκει πάτημα στην κρατική ανυπαρξία. Αν υπήρχαν δημόσιες τουαλέτες (εννοείται με πληρωμή, θα τις εμφάνιζαν και τα GPS), καθαρές και περιποιημένες, τουλάχιστον δεν θα προέβαλαν καμία δικαιολογία. Φυσική ανάγκη σου λένε κύριε. Δεν μου την ικανοποιείς; Σε κατουρώ γιατί έτσι υπάρχω. Πρόσφατα, η εταιρεία Sega στην Ιαπωνία, σε τέσσερις σταθμούς του μετρό (στην Αθήνα αν αναρωτιέστε δεν προβλέφθηκαν τουαλέτες για την αποφυγή τρομοκρατικών χτυπημάτων), ανέλαβε να τοποθετήσει οθόνες στα καζανάκια και να μετατρέψει ουσιαστικά τις τουαλέτες σε παιχνιδοκονσόλες, τα λεγόμενα «Toylets». Αλλά, τι άλλο να περιμένεις από ανθρώπους που έχουν εμμονή με την τεχνολογία; Σιγά μην καταλάβουν αυτοί ποτέ το ρομάντζο του να κατουράς παρέα με δυο-τρεις άλλους και να’ χεις θέα το χρυσαφένιο από τις ηλιαχτίδες Παρθενώνα. Μα τι λέω; Γι' αυτούς ισχύει το γνωστό με τα βελανίδια που έτρωγαν, όταν εμείς υψώναμε τον Παρθενώνα σε προνομιακό οικόπεδο με θέα την Αθήνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News