Οι ανησυχητικές ενδείξεις υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό. Το αγαπημένο μου τζιν είχε πια σταματήσει να είναι τόσο άνετο όσο το καλοκαίρι. «Δε βαριέσαι» έλεγα, «οι κλασσικές μετα-καλοκαιρινές ανακατατάξεις. Εκείνο το περίπου κιλό που παίρνω κάθε χρόνο όταν αρχίζει να χειμωνιάζει. Τίποτα το παράξενο». Αμ δε! Ένα πρωί ήρθε ο ουρανός ανάποδα. Το αγαπημένο μου τζιν κούμπωσε με μεγάλη δυσκολία. Η ζυγαριά ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει τη ζημιά που είχε ήδη συντελεστεί. Τέσσερα κιλά! Τέσσερα ολόκληρα κιλά έχω πάρει από το καλοκαίρι και μετά.
Η επιστήμη λέει ότι η αντιμετώπιση κάθε προβλήματος ξεκινάει από την απόκτηση γνώσης, σχετικής με τη γενεσιουργό αιτία του. Έτσι αντιμετωπίζεις το κακό στη ρίζα του. Αποφάσισα λοιπόν να καταγράψω την καθημερινότητά μου, για να βρω τι έχει αλλάξει τόσο δραματικά τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου, ώστε να πάρω σε 3 μήνες τέσσερα κιλά. Να μου λυθεί βρε αδερφέ και η απορία για το πώς γίνεται να παίρνω κιλά ενώ έχω τον εαυτό μου συνέχεια στη στέρηση!
Μη φλυαρώ, το πρόβλημα βρίσκεται στη λίγη ξεκούραση στο σαλόνι, μπροστά στην  TV.

Όλο και κάποιο σνακ χτυπάω την ώρα που βλέπω τους Σκαρμουτσολουκάκους να σχολιάζουν χαμογελαστά χρησιμοποιώντας χαρακτηριστικές πια εκφράσεις, κάτι μπερδεμένα πιατάκια. Είπαμε, σε καιρούς μνημονίου οι βραδινές έξοδοι είναι πια περιορισμένες. Στις 11:00 στημένος πάλι στην TV για το νέο επεισόδιο του «master chef». Τις Πέμπτες έχει και «top chef» που ξεκινά στις 9. Ο Μαμαλάκης είναι η αδυναμία μου, είναι πραγματική «ιδέα» και ας προσπαθεί να κάνει το σκληρό συμμετέχοντας σε μια κριτική επιτροπή μαζί με κάτι ξενέρωτους τύπους. Εννοείται πως όταν έχει διαφημίσεις κάνω ζάπινγκ και βλέπω κλεφτά «εφιάλτη στην κουζίνα», αν και δεν το γουστάρω ιδιαίτερα γιατί παραείναι ριάλιτι! Με τόσες συνταγές και εφετζίδικα πιάτα να περνούν μπροστά από τα μάτια μου, είναι στατιστικά σίγουρο ότι θα σου δημιουργηθεί μια διάθεση,μικρή ή μεγάλη, για να φας κάτι. Ευκαιρία να αφήσεις ελεύθερα τα δημιουργικά σου ταλέντα να φτιάξουν κάτι γρήγορο, στο τηγάνι συνήθως, έτσι για να δείξουμε ότι έχουμε κι εμείς κάτι από αίσθηση μαγειρικής ρε αδερφέ. Τι το ηδονικότερο από το να βλέπεις νεόκοπους ή καταξιωμένους σεφ να αγωνιούν για την έκβαση παρασκευής του Χ πιάτου, την ώρα που εσύ αυτοβαθμολογείσαι συνήθως με κάτι παραπάνω από άριστα για κάτι που έφτιαξες σε ελάχιστο χρόνο με ό,τι βρήκες στο ψυγείο σου;
 
Και ερχόμαστε επιτέλους στο σημείο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Χλωμό. Πολύ χλωμό. Όταν λόγω συνθηκών η τηλεόραση είναι η ευκολότερη λύση ψυχαγωγίας, σε συνδυασμό με τα πολλά σκουπίδια που μας πλασάρουν φέτος, είναι μάλλον αδύνατο να μην αναγκάζεσαι να βλέπεις εκπομπές που στον τίτλο τους υπάρχει η λέξη «chef». Άντε και καλή μας όρεξη, όσο τουλάχιστο έχουμε ακόμα να τρώμε!
Υ.Γ. Ευτυχώς που ο Παρλιάρος κάνει εκπομπή μόνο μια φορά τη βδομάδα, διαφορετικά φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα θα ήταν πραγματικά εκρηκτικά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News