Αυτές τις μέρες άκουσα και διάβασα πολλά για την ΕΡΤ, παίδες μου αγαπημένοι – ανέβαλλα, μάλιστα, τη δημοσίευση της συνέχειας του (καθαρά ελληνικού, παρά τις επιρροές Σουλεϊμάν που ίσως ανιχνεύονται) προσωπικού μου δράματος εις ένδειξιν πένθους. Μαύρο η ΕΡΤ, μαύρο κι εγώ. Τώρα όμως που βγήκαν οι χρωματιστές ρίγες της ΝΕΡΙΤ αναθάρρησα και αποφάσισα να συνεισφέρω στον δημόσιο διάλογο λύνοντας τη σιωπή μου και σχολιάζοντας τις δυο πιο καυτές λέξεις των ημερών: πολιτική βούληση και ποιότητα.

1) ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ
Μην μπερδεύεστε, παίδες μου. Η διαφορά δημόσιας τηλεόρασης με την κρατική είναι απλή: Στη δημόσια καλείς να φτιάξουν το πρόγραμμα οι εκλεκτότερες δυνάμεις του τόπου: δημοσιογραφικές, καλλιτεχνικές, τεχνικές. Στην κρατική δεν καλείς. Μπουκάρουν από μόνες τους οι θλιβερότερες πολιτικές, συνδικαλιστικές και παρατρεχάμενες αδυναμίες του τόπου και κάνουν πρόγραμμα με soundtrack την παραδοσιακή λαϊκή επιτυχία «είμαι (παρα)κράτος και το κέφι μου θα κάνω και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω»! Συμπέρασμα: Πόσο χαμηλό IQ πρέπει να έχω για να με πείσεις ότι μπουκάρεις τώρα εσύ ανεξέλεγκτα, κύριε Σαμαρά μου, για να φτιάξεις στο μέλλον μια τηλεόραση όπου δεν θα μπορείς να μπουκάρεις;

2) ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Η αλήθεια είναι, παίδες μου αγαπημένοι, πως η ΕΡΤ έμοιαζε με τη θεία μου την Αντιγόνη, πρώτη ξαδέρφη της μάνατζερ. (Πώς είναι η μάνατζερ; Καμιά σχέση.) Αυτή είναι αρχαιολόγος, πρόωρα χηρευάμενη (sic), που ξεκίνησε ως απελευθερωμένη γυναίκα καριέρας, αλλά τελικά πήρε (επίσης πρόωρα) σύνταξη από το Υπουργείο Πολιτισμού στα 50, ως μητέρα δύο ανήλικων τέκνων. Υποτίθεται πως μετά τον αδόκητο θάνατο του μπάρμπα ζει αξιοπρεπώς, θλιμμένη, μόνη, χωρίς τιμόνι, αλλά έχει στα μουλωχτά γκόμενο τον κύριο Ξενοφώντα-επιδιορθώσεις-φερμουάρ-στριφώματα. Έχει λιώσει σόλα στην Επίδαυρο όπου αναβιώνει ετησίως το δράμα της Αντιγόνης (συνονόματη γαρ). Δεν το ομολογεί αλλά βαθιά μέσα της είναι κρυφά ερωτευμένη με τη μάτσο αποφασιστικότητα του Κρέοντα ενώ φανερά τον καταγγέλλει για την αυθαιρεσία του. Βλέπει όλες τις επιτυχίες του Κιμούλη. Τον Βογιατζή τον προσπάθησε αλλά φρίκαρε από τη Σάρα Κέιν και δεν ξαναπάτησε – άλλωστε, πού να παρκάρεις στην Κυψέλη; Δεν έχει πάει ποτέ στο Δελφινάριο ένεκα οι βωμολοχίες, αλλά θα ήθελε να πιει ένα καφέ με τη Ρούλα την Κορομηλά γιατί είναι «καλή κοπέλα αλλά την πίκρανε η ζωή». Πιστεύει βαθιά στη δημοκρατία και τους θεσμούς, αλλά διόρισε και τα δυο παιδιά της στο Δημόσιο γιατί «δυστυχώς δεν υπάρχει αξιοκρατία στην χώρα μας», άρα τα προσόντα της βουβάλας της ξαδέρφης μου της Μαριάννας ήταν απίθανο να αναγνωριστούν πριν το θάνατό της. Εκτιμά την κλασική μουσική και ξέρει (πλην του Fur Elise, με το οποίο έκανε το ντεμπούτο του ο γιος της στη σχολική γιορτή του Κωστέα-Γείτονα) και τον Παβαρότι – απλά νομίζει πως για να είσαι τενόρος πρέπει να είσαι χοντρός.

Με λίγα λόγια: Η Αντιγόνη Κ. προσπάθησε να γίνει μια μορφωμένη, ανεξάρτητη, γυναίκα και πολίτις, φάρος της οικογενείας των Κ., αλλά παρέμεινε η θειά μου η Αντιγόνη.

Πολύ σημαντική υποσημείωση: Ασκώ βέβαια μια κριτική αλλά αν τη συγκρίνω με τα ξέκωλα και τα λαμόγια που κυκλοφοράνε στο σόι μας, η Αντιγονίτσα είναι μια θεότης και θα της φτιάχνω το αγαπημένο της παγωμένο τσάι ροδάκινο, όσο ζω. Με στέβια, για να μη μου παχύνει και καταντήσει τενόρος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News