Το 2014 θα είναι μια κομβική χρονιά για την ανώτατη εκπαίδευση. Εκτός από την κληρονομιά της αναταραχής που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2013 (παράταση εξαμήνων, μείωση διοικητικού προσωπικού, ζυμώσεις που δεν έχουν τελειώσει για την ανακατανομή του), είναι και χρονιά πρυτανικών εκλογών στα Πανεπιστήμια. Κυρίως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο θα είναι μια χρονιά που θα σηματοδοτήσει την πορεία των δύο ιστορικότερων ελληνικών πανεπιστημίων για τα επόμενα χρόνια. Θα δείξει η πυξίδα πορεία προς τον εκσυγχρονισμό, την εξωστρέφεια και την επιστημονική αριστεία ή προς τον κομματικο-συνδικαλιστικό φεουδαρχισμό και την εσωστρέφεια; Θα είναι μια στροφή προσέλκυσης των καλύτερων μυαλών της χώρας μας ή θα συνεχίσουμε να τα δίνουμε στο πιάτο στα πανεπιστήμια του εξωτερικού με τις ακολουθούμενες πρακτικές;

Είναι μια χρονιά που τα Πανεπιστήμια θα πρέπει να απεμπλακούν από κομματικές και πολιτικές εξαρτήσεις, ανεξάρτητα του ποιο θα είναι το πολιτικό σκηνικό. Όχι υποψήφιοι με πολιτικά και κομματικά κριτήρια αλλά με επιστημονικά (και διοικητικά) που να εμπνέουν κύρος στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Τα Πανεπιστήμια δεν (πρέπει να) είναι πεδία εξυπηρέτησης κομματικών και πελατειακών σκοπιμοτήτων αλλά κατεξοχήν χώροι αξιοκρατίας, συνεχούς ψαξίματος και εξέλιξης. Αν πραγματικά ονειρευόμαστε μια νέα Ελλάδα, από κει πρέπει να ξεκινήσουμε. Το πολιτικό/κομματικό και το πανεπιστημιακό συμφέρον δεν ταυτίζονται για να μπορεί κάποιος να τα εξυπηρετήσει και τα δύο. Πρέπει να υπάρχουν στην κοινωνία μας και χώροι αξιοκρατικοί που να μη δουλεύουν με κομματικές ταυτότητες.

Τα Πανεπιστήμια χρειάζονται πραγματική αυτοτέλεια από την πολιτεία. Αυτοτέλεια σημαίνει όμως και ευθύνες και λογοδοσία. Σημαίνει και αναζήτηση πόρων και νοικοκύρεμα δαπανών. Οι κρατικές επιχορηγήσεις θα βαίνουν μειούμενες, τα αποθεματικά που έκλειναν τρύπες μειώνονται ή «κουρεύονται». Δεν μπορεί όμως να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε αυτό που έρχεται. Αν αποτύχουμε να προετοιμαστούμε τότε ας προετοιμαστούμε να αποτύχουμε.

Τα γεγονότα του φθινοπώρου του 2013 με συνεπακόλουθο το τρίμηνο λουκέτο τουλάχιστον στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ, έδειξαν αφενός μια πολιτεία αμήχανη, χωρίς σχέδιο, απλή διαχειρίστρια μιας κρίσης που προκάλεσε και αφετέρου ότι τα Πανεπιστήμια εξουσιάζονται ακόμα από δυναμικές μειοψηφίες που εξυπηρετούν δικούς τους σκοπούς. Το 2014 πρέπει να είναι η χρονιά που επιτέλους θα μιλήσουν και οι σιωπηλές πλειοψηφίες φοιτητών και καθηγητών (ήδη κάποια θετικά δείγματα εμφανίστηκαν στη δύση του 2013).

Τη χρονιά που μας έρχεται λοιπόν, τα μάτια μας 14 και για τα Πανεπιστήμια…

Υ.Γ.: Δεν μπορώ να μη βάλω και μια αθλητική πινελιά στο «τι έρχεται» για το 2014. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου παίζει στα τελικά του μουντιάλ στο πιο ανταγωνιστικό παγκοσμίως άθλημα. Ο αθλητισμός είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η Ελλάδα διακρίνεται Ομαδικά, συνήθως έχουμε ατομικές ελληνικές διακρίσεις σε διάφορους τομείς. Να δούμε τι κάνουμε καλά εκεί και να προσπαθήσουμε να το εμφυσήσουμε και στην κοινωνία μας. Με το όμικρον στο «Ομαδικό» να είναι με κεφαλαία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News